po północy...

w mroku budzą się we mnie demony czy Twój uśmiech był szczery? spoglądam pamięciom wstecz widzę Cie... zamyśloną na kamieniu to dziwne jak wspomnienia potrafią ranić nawet te niewinne Boże jaki ja byłem głupi czy to było chore, to co czułem? ciągle staram się tego dowiedzieć kim jesteś w moim życiu? kim ja byłem w Twoim? teraz powinno to być już bez znaczenia jednak dla mnie ten czas gdy Ty rozpoczęłaś swoje nowe życie moje się zakończyło mówią, że nic nie dzieje się przypadowo wiesz jak to jest gdy każdego dnia boisz się, że stracisz kogoś kto jest dla ciebie wszystkim? odchodziłem od zmysłów nie potrafiłem sobie poradzić pozostał tylko cień człowieka chwilami zapominam kim jestem i co się stało życie jednak szybko mi o tym przypomina i znów chwytam Twoja dłoń znów czuję jak mnie obejmujesz znów uciekam sam przed sobą dokąd? dokąd mam uciec? tak bardzo pragnę uciszyć w sobie siebie

Nie uciekaj bo to nic nie da. Wiem z doświadczenia. Przyjmij to uczucie z pokorą. Pogodz się z tym, że kochasz, nawet bez wzajemności a będzie Ci łatwiej. Brzmi absurdalnie ale pomaga.

Doczytałem do „spoglądam pamięciom” i się poddałem. Pisać każdy może. Ale nie każdy może to przeczytać bez odruchów wymiotnych.

ile z siebie ludzie daja tyle mają

gość dziś Staram się, ale to nie takie proste. Ciągle siebie za wszystko obwiniam. Czuje się nikomu niepotrzebny... Wewnątrz jestem martwy.

Pokochaj też siebie. Może od tego zacznij.

Moze jestes czemus winien a slowo 'przepraszam' zna? :D

gość dziś Siebie? Mogę jedynie zaakceptować. Pokochać to za dużo. Nie jestem narcyzem.

gość dziś Przepraszałem już tyle razy, że kolejny raz było by nietaktownie. Ponadto most został już spalony i to kilka lat temu.

Znam Twoja historie już tu pisaliśmy. Próbuj poradzić sobie jakoś z tym uczuciem. Nie tak to inaczej. Kombinuj i przy okazji doznawaj i żyj. Nie zamykaj się bo sam widzisz, że nic Ci to nie daje.

gość dziś Jestem typem samotnika... i to niezbyt mądrym. Trudno mi nawiązać znajomość, bo nie przepadam za ludźmi.