Nie mam żadnych uczuć do ludzi

Nie mam głębszych uczuć do ludzi, są mi obojętni i niepotrzebni. Od dziecka byłam sama ze sobą i odchodziłam 3 metry na bok od grupy. Zawsze byłam niezależna, poważna i samowystarczalna. Zabawa, opatrywanie, zszywanie ran czy wyduszanie ropy, gotowanie i inne. Nienawidzę cudzego towarzystwa, nienawidzę dotyku, nienawidzę seksu i nienawidzę jakiekolwiek kontaktu fizycznego. Nawet moja rodzina mnie nie przytula, bo wie że ma się trzymać z dala. Od dobrych kilkunastu lat tak jest, a bynajmniej odkąd miałam 3 lata. Nie umiem lubić, kochać ani pożądać ludzi, traktuję ich jako pomór i obiekt pogardy, który chcąc nie chcąc muszę znosić. :) Czy jestem socjopatką?

Nie jesteś socjopatką, tylko skrajną introwertyczką.

Niezła autoanaliza. Jeszcze tylko przeanalizuj, DLACZEGO taka jesteś ;)

No i dobrze. Introwertyczka to mi się zdaje mało powiedziane skoro wraz z izolacją idzie nienawiść, niechęć i to że sama odpycham ludzi. Dodatkowo brak uczuć, konflikty z ludźmi, nienawiść do seksu, nienawiść do skazy ludzkiej. Hah , w sumie słusznie

ja tak samo

A bierze się to stąd, że od dzieciaczka, od malusieńkiego poznałam ludzi od najgorszej z najgorszych stron. Już jako 4 latek wiedziałam, że ludzie to podłe, okrutne, bezduszne, napojone ******iem i egoizmem bestie, już wtedy wiedziałam że ich nienawidzę i nie czułam z tą zarazą żadnych powiązań. A dalsze zdarzenia z dorastania i krzywdy tylko mnie mocniej pokrzepiły w moich przekonaniach, od nikogo nie zaznałam dobroci, ani od rodziny, ani od nikogo, ani od obcych nawet. Wiedziałam że ludzie myślą o własnej d***e, a jeśli o cudzej to po to by obślizgłymi łapami chwycić i zgwałcić albo potraktować jak obiekt seksualny o niskiej wartości, jeśli byli mili to fałszywie i z litości albo dla korzyści. I z wiekiem sądzę coraz bardziej że ludzie to gorsze potwory niż pitbulle czy inne stwory, bardziej krzywdzą i upodlają niż one