Dwa podobne i trudne charaktery

Od pewnego czasu spotykam się z facetem. Świetnie się dogadujemy w wielu sprawach, mamy podobne temperamenty w sypialni. Jest jednak pewna kwestia, której każde z nas woli unikać. Na początku myślałam, że ze mną jest coś nie tak. Teraz widzę, że on postępuje w identyczny sposób i nawet ostatnio zająknął się, w czym tkwi problem. Żadne z nas nie umie mówić o uczuciach, bo każde boi się odrzucenia. Obydwoje wychowaliśmy się w niepełnych rodzinach. Gdy mnie zapytał, czy chcę związku, wystraszyłam się i odpowiedziałam, że lubię być singielką, mogę robić to, co lubię, skupić się na pracy etc. Jakiś miesiąc później, ja go zapytałam o status naszej relacji. To stwierdził, żebym lepiej tego tematu nie poruszała. Nasze lęki czasem wychodzą w codziennych sprawach. Ja się czaję, żeby złożyć mu życzenia i nie wyjść na osobę zmuszającą go do związku. On ma podobnie. On ostatnio powiedział mi, że chciałby nauczyć się mówić o uczuciach, ale nie potrafi. Ja mam podobnie. W ogóle boję się wyrazić w jakikolwiek sposób większe emocje. Często odpowiadam: spoko/okej. Sama się nie przytulam ani go nie całuję, bo boję się odrzucenia. On czasem wychodzi z inicjatywą. W codziennych sprawach możemy na sobie polegać. Gdy napadł mnie facet na ulicy, od razu przyjechał, wspierał mnie przez kilka dni. W ogóle on też może na mnie liczyć. Gdy czymś się stresuje, ma problem, zawsze przyjeżdża i przegadujemy temat. Jemu zdarza się powiedzieć mi jakiś komplement albo nawet rzucić: kochanie. Ja wciąż mam z tym problem. Czasem jestem sztywna jak kij od miotły. On zresztą też miewa ten problem. Kryjemy się z emocjami, ale czuję, że on czuje to samo co ja. Bardzo się o mnie troszczy, często zabiera na romantyczne spacery, wypady do restauracji, czasem organizuje coś w domu. Jest seks, ale on nie jest tutaj najważniejszy. Podejrzewam, że gdybyśmy nie byli obydwoje tacy wycofani emocjonalnie i przestraszeni perspektywą odrzucenia, już dawno zostalibyśmy parą. Mój eks po prostu był bardzo pewny siebie i kiedyś stwierdził: jesteśmy w związku, dlatego chcę, żebyśmy byli sobie wierni. My boimy się odrzucenia, więc zadajemy pytania drugiej stronie jak ostatni tchórze. A że żadne z nas nie chce cierpieć, to odpowiadamy w dziwny sposób. To już trwa blisko rok. Widujemy się, piszemy do siebie, gdy jesteśmy w pracy, razem spędzamy noce, często po prostu przytulamy się i oglądamy film. Czy może ktoś z Was zmagał się z lękiem przed odrzuceniem i jest w stanie coś doradzić?