Nie radzę sobie z życiem

Witam, Mam 29 lat, dwoje dzieci, męża za granicą, pracuję na cały etat i do tego jeszcze studiuję. Tak po prawdzie to jestem wykończona tym wszystkim, ale robię tyle rzeczy, bo potrzebuję akceptacji ze strony innych. Z tym,że w rezultacie tego, że mam tyle zajęć wydaje mi się, że mimo szczerych chęci robię wszystko na pół gwizdka. Coraz częściej myślę, że jestem beznadziejna, szczególnie w pracy, gdzie zostałam rzucona na głęboką wodę i oczekuje się ode mnie, że od razu będę wszystko wiedziała, staram się jak mogę, ale robię błędy i przez to mam okropne wyrzuty sumienia, nie mogę spać, nie mogę jeść i myślę tylko o tym jaka jestem beznadziejna, jak mogłam zrobić tak głupi błąd... W pracy staram się być dla wszystkich miła, zawsze się ze wszystkimi zgadzać, robić to, o co mnie proszą, nawet jeśli to wykracza poza moje obowiązki. Moja chęć dążenia do bycia perfekcyjną mnie dobija... Może powinnam zrezygnować z pracy i zająć się dziećmi, ale z drugiej strony czuję ogromny dług wdzięczności wobec osób, które dały mi szansę wspiąć się tak wysoko, mimo mojego braku doświadczenia... nie umiem kompletnie określić priorytetów w życiu... Nie radzę sobie!!

Radzisz sobie doskonale i to ponad normę. Jesteś z gatunku tych , którzy nawet po otrzymaniu Nagrody Nobla mieliby wątpliwości , czy naprawdę to im się ona należała. Taka uroda, i niestety chyba nie przejdzie. Mam podobnie, a lat o wiele więcej, więc trochę mi zelżało. Nadal jednak ktoś musi mi powiedzieć, że robię coś wyjątkowego, bo sama nigdy tego nie dostrzegam. Wszystko z Tobą ok, tylko podziwiać.

Dokladnie, rowniez podziwiam..