Do osób po 25 roku życia, czy spoważnieliście?

Chodzi o styl życia, wygląd, zachowanie.

no

To po 25roku życia to już starość? :D

Nie. Mam prawie 26 lat, pracuje w buzdzetowce ale nie spowaznialam, nadal mieszkam z rodzicami, chociaz chciałabym już sama mieszkać. Mój styl sie nie zmienił odkąd mam 20 lat, ale w sumie na tyle wygladam, każdy daje mi mniej lat, mam dziewczęce rysy twarzy, do tego nie pije i nie pale, nie mam dzieci. Nie chce mieć męża ani tym bardziej dzieci, czuje się za malo odpowiedzialna na takie zobowiązania. Chce sama mieszkać, byc niezalezna finansowo, mieć święty spokój bez uzerania sie z mezusiem, kasę która zarobie wydawać na siebie, na ciuchy, kosmetyki i wycieczki jak to robię do tej pory. Nie czuje się biedna, starcza na mnie potrzeby ale na tyle malo zarabiam ze nie dalabym rady samej sie utrzymać np w wynajętym mieszkaniu... Żyje tak sobie z dnia na dzień, bez perspektyw na przyslosc, czuje ze w środku jeszcze jestem dzieckiem, obawiam się o przyszłość, nie wiem co dalej...w sumie w nie jednym miejscu pracowałam, glownie na umowy smieciowe, byłam na 2 stażach i nigdzie nie pracowałam na dłużej na umowę o prace... Czy ktoś tez tak ma?

Nie, pytam z ciekawosci

Mam 30 lat, od wielu lat mieszkam sama, nie mam męża, dzieci, faceta i na pewno nie spoważniałam. Ubieram się tak samo jak kiedyś, mam znajomych po 10 lat i więcej młodszych od siebie, czasami imprezuję i ogólnie dobrze się bawię. Jedyna zmiana, to zwiększenie inwestycji w swój wygląd - chodzę do kosmetyczki, robię paznokcie, włosy, co jakiś czas laser - kiedyś się tym nie przejmowałam, teraz inwestuję w najlepsze kosmetyki i w dobre zabiegi - łatwiej jest utrzymać urodę, niż ją później reanimować.

Niby w czym miałbym się zrobić poważny. Na imprezy nigdy nie chodziłem, odmawiałem tez wyjść na piwo. Dziewczyny nigdy nie miałem, bo mi się odechciało prób poznawania przez internet. Na żywo które widuję wszystkie kogoś mają. Jedyne co mi się stało to straciłem chęć planowania wolnego czasu bo zajmuje mi go praca a potem jak już nic nie muszę to nic nie robię. Mimo że mógłbym, bo na coś można wydać pieniądze. Też jak poprzedniczka, mógłbym zamieszkać sam, gdybym miał tyle pieniędzy bez przerwy i na pewno, a mieszkanie sporo kosztuje a na wynajmowanie nie mogę sobie pozwolić. Tak jestem poważny, nie śmieję się jak do sera jak 10 latek. Nie odzywam się prawie, spoważniałem i zamieniłem się w kamień.

Ja spoważniałem. Oglądam teraz poważne bajki i sam sobie robię kakao.

Ja mam 38 i nie spoważniałem, lubię żartować wygłupiać się, chodzę w dżinsach z firmową dziurą, kurtki wszystkie mam młodzieżowe, na telefonie mam "kimmy gadający kot super star"

15:57 Ja to nawet sam pakuję swój tornister A kto podgrzewa Ci mleko do kakao? Bo jak mama to sie nie liczy i wcale nie spoważniałeś tak bardzo:P

Tak, na pewno do pewnych spraw pochodzę dojrzalej tzn dużo więcej myślę o przyszłości i planuje pewnie sprawy typu mieszkanie, samochód, kariera etc. Jednak nadal nie jestem śmiertelnie poważna, a po pracy ubieram się w koszulke i dżinsy. Przestałam tyle uwagi poświęcać p*****lkom np temu, co o mnie mysla itp i koncentruje się na własnym życiu oraz czerpaniu z niego przyjemności. Ograniczyłam też kontakty z toksycznymi ludźmi w ramach zdrowego egoizmu. W skrócie z wiekiem bardziej się dystansuje od negatywnych aspektów mojego życia :)

Wlewam zimne bo mamuśka nie chce przyjeżdżać mi podgrzewać. :-P

Tylko mentalnie. Jakby mi się polkole mózgowe miejscami pozmieniały. Reszta bez zmian. Przecież nie będę się ubierać jak stara baba.

Nie nosiłem też nigdy wąsów, brody i to się nie zmieniło.

Milo, ze nie jestem sama. Ja widze, ze troche sie zmienilam. Przy czym przez to stalam sie bardziej dziecinna bo nie robi mi roznicy czy to co robie jest niepowazne.

Mi tez nie robi różnicy czy ktoś uważa mnie za poważnego, nienormalnego czy starego czy dziecinnego. Nikt mnie jeszcze nie usidlił i nie wprowadził swoich poważnych zasad jak mam spędzać czas, tzn nie cierpiałbym spotkań rodzinnych przy stole i nie uczestniczę w nich.

Nie, mentalnie jestem tą samą osobą od dzieciństwa, staram się siebie nie krzywdzić, żeby innym było dobrze

ja mam 32 LATA NAdal myślę by tylko pociupociac popić i się pobawić heeheheh

47 lat. mezatka. Zachowuje sie czesto jak 17stka. Jestem powaznym dyrektorem w powaznej firmer:-) a w srode poszlam na piwo z jednym innym dyrektorem ktory od dawna mi sie podoba, calowalam sie z nim w barze, I obmacywalam w samochodzie :-) nie ma potrzeby doroslec:-)

Najtrudniejszych jest pierwszych 40 lat dzieciństwa

Jedyne, co się zmieniło, to to, że przestałem uważać cudze zachowanie jako jakikolwiek wyznacznik ludzkiej dojrzałości. Większość ludzi to więźniowie swoich popędów i mało kto wie, co go tak naprawdę motywuje, dlatego od kiedy to wiem (czyli mniej więcej od 27 roku życia) widzę mniej partnerów do rozmów. Poza tym zmieniło się niewiele.