Bezradność

Jestem dość skryta i mało mówna łatwo mnie zranić. Płacz mam na wierzchu cały czas potrzebuje akceptacji wśród znajomych i potrzebuje uznania oraz szacunku. Boje się zostać sama. A i tak całe życie jestem. Nie mam chłopaka ( on chciał ja w tedy nie chciałam , teraz ja chce a on ma dziewczynę) kocham go. Nie mam przyjaciół mam znajomych z którymi mam normalny kontakt jak w szkole. Wszyscy których kochałam zostawili , zawiedli mnie. To bolało ! Mama zostawiła mnie 2 razy za każdym razem wyłam z rozpaczy i z bólu. Jak byłam mała musiała wyjechać na pół roku. A potem miała nie wiem właściwie co poprostu mnie zostawiła potem wróciła. Ale nie mam z nią dobrego kontaktu. Zazdroszczę dziewczyną które rozmawiają z mamami na wszystkie tematy i są dobrymi kumpelami. Tata stacza się na moich oczach. Dziadkowie których kochałam najbardziej , no cóż... Często po całym dniu płacze w poduszkę przed snem z bezradności. A rano zakładam maskę , uśmiech i idę do ludzi. Co jest ze mną nie tak ? Ja tak bardzo ich kocham , zrobiła bym dla nich wszystko , a i tak wszyscy mnie zostawiają i ranią. Nie da się opisać bólu który zadaję ci osoba którą kochasz.