Myślcie i piszcie sobie o mnie, co chcecie, ale muszę to z siebie dziś wyrzucić.

Przez swój kiepski nastrój dotarło do mnie dzisiaj sporo rzeczy, ale najbardziej stłamsiła mnie myśl, że jestem, po prostu, biedna. To, co mam, wystarcza mi na podstawowe życie; rzadko kiedy mogę sobie pozwolić na jakieś większe przyjemności. Widząc swoich rówieśników, zastanawiam się, jak oni to robią, że stać ich na takie życie, jakie prowadzą. Nie, żeby byli jacyś bardzo bogaci, ale widzę, że poziom ich życia jest zdecydowanie wyższy od mojego. Nie chcę pisać, czym się zajmuję i ile zarabiam, bo to nie o tym temat. Mam swoje marzenia, jakieś małe plany, bo o tych ogromnych, to nawet nie myślę, a zderzam się ze ścianą, zwaną życiem. Powinnam Bogu dziękować, że mam to, co mam, bo inni mają gorzej, żyją w tragicznych warunkach, ale nic nie poradzę na to, że chciałabym mierzyć w wyższy poziom. Domyślam się, że mogę otrzymać odpowiedzi, jak: "To zacznij dorabiać!", "Nie narzekaj, skoro masz za co żyć!", itp., itd., ale to jest bardzo łatwo pisać. Nie jestem materialistką, ale nie chcę też być wieczną ascetką...

Prawdopodobnie ponad 90% ludzi na świecie ma dużo gorzej od Ciebie.

Lepiej już być biednym i mieć marzenia niż nie mieć nic. Ja po prostu chce tylko być niezależny finansowo i do tego robić rzeczy pożyteczne dla innych. Niestety rozbijam się ciągle o ścianę swojej indolencji i prokrastynacji. Teraz jestem naciskany z 3 stron naraz i nie daje już temu rady. Mnie najbardziej boli jednak fakt jak wiele szans na normalne życie zmarnowałem, a teraz jestem w pułapce bez wyjścia. Chyba na to wszystko jestem za głupi. Na ludzi takich jak moi byli znajomi z liceum nawet nie patrze. Pokończyli zgodnie z terminami swoje studia, czasem mają firmy, biznesy, dobrze im się powodzi, a ja dalej jak to dziecko we mgle i to w wieku 31 lat na karku.

Mieszkamy z rodzicami :D Lub z kimś kto płaci jakąś część rachunków. Inni też robią wały, handluja prochami i inne mało legalne rzeczy. Jak nie nie nakradniesz to nie będziesz mieć.