Boję się starości

Jw. , boję się starości i niepełnosprawności. Nie, nie dlatego, że jestem samotna i nie będzie miał kto podać mi przysłowiowej szklanki wody. Przeciwnie, mam dzieci i wlasnie o to się rozchodzi. Bo nie chciałabym, aby poświęciły mi więcej, niżby same chciały. No i zabiegi pielęgnacyjne... nie wyobrażam sobie tego. Nie zgadzam się i nie chcę!!! Mówię im o tym, że mogą mnie oddać do domu opieki, hospicjum bądź wynająć pielęgniarkę, ale niech nie ważą się tknąć mnie palcem. Rolą rodzica jest pielęgnować powołane na świat dziecko, ale przecież nie odwrotnie?

A ile masz lat ?

Nie mysl o tym tylko dbaj o swoja psychiczna i fizyczna kondycje. Trzeba sie starac byc sprawnym az do konca, dobrze jesc i spac.

A jakie to ma znaczenie? Córki już dorosłe, syn prawie. Nie sądzę, abym z wiekiem zmieniła zdanie.

28 lat mam.

Na każdego przyjdzie pora.

Ja też się na swój sposób boję, ale wiem, że nie zostanę sama zdana na łaskę obcych ludzi. My z pokolenia na pokolenie jesteśmy tak wychowani, że nie oddajemy ani dzieci do domów dziecka, ani starszych do domów opieki. Rodzice dali mi życie, poświęcili swoją młodość i życie, by mnie wychować, więc ja mogę im się odwdzięczyć na stare lata i zająć się nimi, ulżyć w cierpieniu i zadbać, by mieli godną śmierć, wśród kochającej rodziny, nie w przytułku, jak nie chciani i niepotrzebni nikomu. Ojciec zmarł w domu, walczył z rakiem i nie był sam, miał dzieci i wnuki. Mama jest z nami, jest najdroższą nam osobą i będzie zawsze. Robię to z serca, z miłości, a nie, że wypada. Mi rodzice zapewnili godne życie, ja im zapewnie godny koniec