Smutno mi bardzo

No to jeszcze ,,ulubione" PA! :(

Na pożegnanie

Hej

pa :) nie smuć się nooo

Ok nie smucę

zuch :)

No,zuch,po byku

To nie jest smutek na jeden dzień. On trwa i trwa.

Wyjedź gdzieś i tam zostaw ten smutek. Głowa do góry :-)

Spotkajmy się gdzieś

A TO TY??

Mała powiedz mi, dlaczego tak naprawdę wtedy odeszłaś? - zapytałem w końcu. - Kiedy? - popatrzyła na mnie chmurnymi oczami. No tak. Tyle razy odchodziła, że już właściwie mogliśmy się w tym wszystkim pogubić. Pozostawała wierna swojej dewizie: „nie po to się odchodzi, żeby wracać”, jedynie do czasu, kiedy nie zaczynała być znowu łatwopalna. - Pierwszy raz. - odpowiedziałem spokojnie. - Pytam o to czemu odeszłaś pierwszy raz. - Nie miałam wyjścia. - Nie no, wyjście miałaś skoro odeszłaś. Zaśmiała się. - Tak serio? - zamyśliła się i posmutniała nagle. - Serio. - Bałam się. Kiedy nie wiesz kim jest przeciwnik i do czego jest zdolny, a dostajesz wyraźne informacje, że masz zejść mu z drogi, to tak po prostu robisz. Nie masz wyboru. Nie chcę z nikim rywalizować, z nikim walczyć ani toczyć żadnych wojen. Znasz mnie. Przynajmniej na tyle, żeby to wiedzieć. Nie lubię wchodzić komuś w drogę więc usunęłam się z tej przestrzeni. - To była twoja przestrzeń. Poza tym mogłaś zapytać mnie o to wszystko, a nie tak po prostu... - Pytałam. - Mnie? - Nie. Siebie. - Siebie pytałaś o co? - Czy ci zależy. - Siebie pytałaś, czy mi zależy? I dla ciebie to brzmi logicznie? - absurdy jej kobiecego myślenia wciąż mnie zaskakiwały. - A dla ciebie? - zapytała dyplomatycznie. Tak szczerze, to nie było w tym żadnej logiki, ale nie chciałem się z nią wdawać w żadną polemikę, w tej materii byłem raczej bez szans. Sama siebie zapytała, sama sobie odpowiedziała, po czym podjęła decyzję. Zupełny obłęd. Tak. Ten tok myślenia mogła obrać tylko ona. - I jaką odpowiedź znalazłaś? - zapytałem spokojnym głosem. - Że nie zależy. A przynajmniej niewystarczająco. - Niewystarczająco do czego? - próbowałem namówić ją do powiedzenia czegoś więcej. - Do tego żebym czuła się wystarczająca. - znów odezwał się w niej mistrz dyplomacji. - Zawsze jesteś wystarczająca. - Nie. - popatrzyła na mnie jeszcze bardziej smutno niż wcześniej. - Widocznie nie byłam skoro tak skończyła się ta historia. A późniejsze twoje zachowanie tylko to potwierdziło. Co za bzdury – pomyślałem, ale ugryzłem się w język, bo nie chciałem wywoływać między nami kolejnego kataklizmu, który zwykle zaczynał się od słowa. - Ta historia się nie skończyła, dobrze wiesz. Nie powiedziała nic więcej. Opuściła wzrok, a z jej oczu zaczęły płynąć czerwone łzy. Podszedłem do niej, żeby ją przytulić, ale się odsunęła. - Dlaczego ty płaczesz? - Nie płaczę. - próbowała opuszkami palców otrzeć spływające po całym jej ciele łzy w kolorze ognia. - Nie płaczę - powtórzyła - Pozbywam się resztek uczuć do ciebie. Możecie mi wierzyć albo nie, ale w tym momencie myślę, że była faktycznie gotowa wypłakać wszystko to, co w niej istniało. Nie pozostało mi zatem nic więcej jak tylko łapać te łzy. Ją. I właściwie siebie też. - To bardzo dziwne, wiesz. - popatrzyła na mnie. - Umiesz dotrzeć na najdalsze krańce Wszechświata, a nie potrafiłeś dotrzeć na drugi koniec mojego serca. To prawda. Nie potrafiłem. Nie zrozumiałem kim jest. I nie odgadłem zagadki na czas. Jej serce wciąż pozostawało dla mnie tajemnicą. Wciąż była dla mnie pasją, niepokojem i chaosem. - Aleksandra Steć

po co to powielasz? :D

A gdzie to juz bylo??

A poza tym ladne to