Uslyszalem od zony ze nie jest ze mna szczesliwa

Uslyszalem wczoraj od zony, ze nie jest ze mna szczesliwa. I ze musi sie nad tym zastanowic tj co dalej. Porozmawialismy troche na ten temat, a ciag dalszy dyskusji bedzie wkrotce. Bylem zaskoczony i nie bylem zaskoczony jednoczesnie. Tj. od jakiegos czasu, kilku miesiecy, prawie sie do mnie nie usmiecha, o prytuleniu sie nie mowiac. Czasami patrzac na nasza coreczke - usmiecha sie pieknie, ale gdy wzrok po chwili natrafia ponownie na mnie - temperatura spada prawie do zera. Na wiekszosc rzeczy ktore chce jej opowiedziec - odpowiada polslowkami. Wkurza sie na mnie o wszystko, czasami ma racje, ale coraz czesniej - to nawet nie to ze sa to p*****ly, tylko nie ma racji. Generalnie - mam czasem wrazenie ze jestem wspolokatorem w mieszkaniu - i to dosc niechcianym. Dlaczego? Nie wiem, ale z tego co rozmawialismy to chyba nalozylo sie kilka rzeczy. Jedno to po prostu rutyna. Drugie, to ze byly sytuacje "codzienne" w ktorych na mnie liczyla - i najwyrazniej dawalem ciala nie zdajac sobie z tego sprawy - czyli np. opieka nad dzieckiem, czy przeprowadzka dosc daleko ktora sie zajmowalismy. W pierwszym temacie od przynajmniej pol roku - to glownie ja opiekuje sie nasza coreczka. W drugim, niewiele juz moge zrobic. kolejnym fiaskiem z mojej strony byl fakt, ze jak stracilem prace jakis czas temu to zanim znalazlem nowa, to wpadlem w depreche, i glownie siedzialem przed komputerem - szukajac pracy albo grajac na komputerze - zamiast poswiecec wiecej czasu zonie i corce. Teraz przeprowadzka wiazala sie dla mnie z szukaniem pracy od poczatku, w zupelnie nowym kraju, gdzie okazalo sie to znacznie trudniejsze niz sie spodziewalem. Do tego wszystkiego, zmagam sie z choroba, ktora powoduje, ze mowiac wprost - moja atrakcyjnosc w ciagu ostatnich paru lat znaczaco spadla. Spory brzuch - rowniez nie pomaga. Wiec przez ostatnie 2-3 lata -sam moze az za bardzo ograniczalem inicjownaie jakiegos przytulania, cy kochania sie z zona, bo (zwlaszcza z uwagi na chorobe) - wstyd mi pokazac sie nago, i nie moglbym przyjac latwo tego, ze ona np zmusza sie do przytulania sie czy kochania sie ze mna. Moglbym jeszcze napisac wiele, wiele szczegolow ktore moze by cos wniosly a moze nie. Natomiast zastanawia mnie jedno -czy jesli ktos, jest juz partnerem zmeczony, odkocha sie, nazwijmy to jak to chcemy - to czasem jest wstanie powtornie sie do niego usmiechac, rozmawiac, prowadzic rodzine? Wciaz rozmawiamy, nawet jesli czasem na mnie warknie, to nie klocimy sie. Moze jestem ciapa, ale nie widze sensu w palowaniu sie - jesli ma w czyms racje to to pryznaje, jesli nie, a upiera sie przy swoim to tez odpuszczam. Czasem jest to mila rozmowa, ale ogolny efekt - jest bardzo zly. Chce miec nadzieje, ze to jest jeszcze do naprawienia, ale coraz bardziej mam wrazenie, ze za chwile, bedziemy toczyc dyskusje o tym jak sie rozstac - mieszkajac w odleglym kraju, gdzie ja w przeciwienstiwe do PL mam male prawdopodobienstwo zeby zarobic na tyle, zeby tu zostac i widywac czasem zone, a przede wszystkim coreczke. Wiec ew. rozwod - dla mnie pewnie bedie oznaczac ze bede widywac coreczke moze kilka razy do roku? Wiem ze pisze nie skladnie - ale poki co jestem totalnie zdruzgotany. Kocham zone. Jesli bedzie mozna - bede walczyc o jej uczucie do konca. Jesli uprze sie zeby odejsc, to nie bede jej robic problemow, bo robienie jej schodow - do niczego nie doprowadzi. Ale swiadomosc, ze moze juz byc daleko za pozno, i ze zeby zoba zyc corke, to nie bede dojezdzac np. wroclawia do Gdanska, ale bede misial pokonac kilka tys km, lub mieszkac w obcym kraju.. :(