Czy na antykoncepcji trzeba być ZAWSZE?!

Wyobraźcie sobie taką sytuację: kilka miesięcy temu poznałyście wspaniałego mężczyznę, pokrewieństwo dusz sprawiło, że wykształcił się między Wami romans, wszystko zaczęło toczyć się jak w bajce, zakochałyście się. Doszło do kluczowego momentu, zaczęliście namiętnie się całować, on docisnął Was do ściany i.... wiadomo, jak skończyłoby się to w filmie. I tu pojawia się szara rzeczywistość. Nie wiedziałyście, że do tego dojdzie, nie przyjmujecie antykoncepcji, on nie ma przy sobie prezerwatywy, Wy nie planujecie zostać matką, bo może nawet jesteście dziewicą i daleko Wam do tego jak diabli. I tu pojawia się pytanie. Czy kobieta nie ma wyjścia? Czy musi przyjmować antykoncepcję w razie czego? Zawsze? Nawet, gdy przez większość czasu jest sama? Ma przerwy w związkach? By w razie odrobiny szczęścia być bezpieczna? Czy tak kobiety robią? Biorąc pod uwagę, jak długo wchodzi się w pierwszą antykoncepcję, trzeba ją ogarnąć na dobre pół roku przed momentem zapomnienia, który nie wiadomo, czy nadejdzie. Czy to teraz normalne? Każda jest na anty cały czas? Od niepamiętnych czasów i na zawsze? Czy to zupełnie logiczne i tylko mnie zastanawia?

Troche dziwne pytanie jak dla mnie bo po pierwsze planowanie antykoncepcji to nie pol roku do przodu bo wystarczy isc do lekarza zrobic badania i juz mozna zaczac przyjmowac np tabletki (sama biore vines), po drugie gumki zawsze przy sobie warto miec a po trzecie nie wyobrazam sobie isc do lozka z facetem ktorego nie znam od tak bo mnie ponioslo. Jesli dzieci sie nie planuje to albo trzeba umiec sie zabezpieczyc albo umiec zachowac zimną krew i powiedzieć stop w sytuacji jaka opisalas