Nie radzę sobie po stracie dziecka ...

Mam 26 lat, narzeczony tak samo. Jesteśmy razem od 4 lat, od 3 nie zabezpieczalismy sie w żaden sposób, po 1,5 roku braku ciazy poszliśmy do lekarza. Powiedział nam ze jestesmy młodzi, mamy czas i abyśmy dalej próbowali.. próbowaliśmy pol roku i znów nic... wybraliśmy się do kliniki leczenia niepłodności... okazalo sie ze mam problemy z owulacja I hormonami. Po wyregulowaniu hormonów i stymulacji jajeczkowania zaszlam w ciaze. Nasza radość niestety trwała krótko gdyż w 7 tyg poronilam. Od tego wydarzenia mija wlasnie 10 miesięcy a ja jestem wrakiem samej siebie. Okazalo sie ze nasienie narzeczonego jest tragiczne, w zasadzie kwalifikujemy się tylko do in-vitro. Lekarze powiedzieli że nie dają nam żadnych szans na naturalne ciaze. Zalamalam sie tymi słowami. Bylam na zwolnieniu pol roku, teraz wrocilam do pracy ale z niczym sobie nie radzę. Nie potrafię sie skupic, wszystko jest mi obojętne. Codziennie mysle o swoim nienarodzonym dziecku i o tym ze gdyby było dobrze juz tulilabym go w swoich ramionach. Chodzilam do psychiatry, bralam leki ale nie czulam roznicy. Nie da się wymazac tego z pamięci. W ostatnim czasie jest ze mną coraz gorzej. Czuje że stracilam sens swojego życia, nic mnie nie cieszy. Podczas kłótni z narzeczonym potrafię wpaść w szał i rzucać czym popadnie. Ostatnio rzuciłam wazonem w telewizor, rozwalilam krzesło i wyrwalam sobie garść wlosow. Mam myśli samobójcze. Mam wrażenie ze juz nic dobrego mnie w życiu nie spotka. Za niedługo mamy slub, jeszcze rok temu nie mogłam się doczekać tego dnia A teraz czym jest bliżej mi jest wszystko bardziej obojetne. Staram sie żyć normalnie ale juz nie potrafię sie uśmiechać, cieszyć życiem... wystarczy że zobacze kobietę z dzieckiem i dostaje ataku płaczu... Nie mam siły już tak żyć

Współczuję Ci bardzo

no i nie mam na utrzymanie dziecka bo jestesmy nieudacznikami jakos sobie radzimy na pozyczkach kredytach i marnym zarabianiu pieniadzy

to zrob sobie drugie albo i wiecej

14;54 naprawde marne prowo

Chcialbym sie zes//rac na grob tego zdechlego najducha , dobrze ci tak szmato :)

A gdzie pracujesz ? ja bym spróbowała to in vitro u mnie w rodzinie to zrobili i bardzo szybko mieli dziecko

Współczuję wam bardzo autorko. U mnie w dalszej rodzinie tez byl podobny przypadek i adoptowali sobie 2 chłopców i tworzą teraz szczęśliwa rodzine

zdechł

oj pomieszało się w główce, nie dostałaś co chciałaś, jak można być taką egoistką

to jeszcze nie było dziecko, to nawet człowiek nie był ;/ co za ciemnota tu siedzi, dno

Twoje pragnienie dziecka przybiera rozmiary obsesji. Jezeli nie widzisz sensu w zyciu bez dziecka, to zakoncz ten zwiazek i szukaj mezczyzny, ktory nie ma problemu z jakoscia plemnikow. Poronienie w 7 tygodniu to strata zlepka niedawno podzielonych komorek, ktore nie sa porownywalne z dzieckiem. Zastanow sie wiec, co dla ciebie jest w zyciu wazne, a bez czego mozesz zyc. Swirowanie nic nie pomoze, przy twoim zachowaniu ten zwiazek i tak nie ma szans. Wiec znajdz innego, urodz dzieci i wtedy pojmiesz, ze to nie tylko szczescie i miod.

15:16 jesteś pop*********y

Ten pomysł z adopcja jest dobry. Przemysl to, może w ten sposób rozwiąże się twój problem?