Moja matka mnie wykancza

Mam wrażenie że moja matka żałuję że mnie urodziła. Byłam wpadką, ale to nie tłumaczy jej zachowania. Poniza mnie, nie dba o mnie, uważa mnie za rozpuszczonego bachora I wysmiewa się że mnie. Myślę że mogę mieć depresję, nie ma dnia, żebym nie miała nadziei na śmierć. Nie mogę iść do psychologa ponieważ moja matka jest psychologiem, czasami narzeka jaka ta młodzież straszna, że się tnie i to nienormalne że tak dużo osób w tym wieku cierpi na te chorobę. Najważniejsza rzeczą dla niej jest to, aby wszyscy myśleli o niej jak najlepiej, pomimo tego, że sama nie dba wcale o swój wygląd. Nie mogę zostawać w domu nawet jeśli słabo się czuje (mam problemy z krwią i często jest mi słabo) dla niej najważniejsza jest moja frekwencja w szkole, bo co nauczyciele pomyślą. Mam w dupie część przedmiotów, wiem że nie mam zamiaru wiązać z nimi przyszłości, dla niej stałby się tragedia jeśli na moim świadectwie znalazłoby się kilka trojek. Odliczam dni do mojej osiemnastki, staram się odkładać pieniądze, mieszkanie mam zapewnione, jednak ta lokacja nie pozwoli mi się od niej i mojego ojca odseparowac. Marzę o tym, że moja matka mnie zrozumie i zacznie szanować jako człowieka, a nie jak traktować jak niewolnika i pieska który ma być posłuszny bez względu na moje uczucia. Czasmaj mam wrażenie że tego po prostu nie wytrzymam i w końcu się zabije, bo ta kobieta doprowadza mnie na granice.

Skoro twoja matka jest psychologiem a tak postępuje to nie chciałabym do niej trafić,a ty zawsze możesz pójść do innego psychologa

Olej i tyle ten sam problem mialem jeszcze moja mysli , ze jakby nie miala dzieci to bylaby gwiazda wielka. Zyj swoim zyciem jedyne co mozesz zrobic . Pewnie z facetami nie uklada sie jeji sie wcale nie dziwie . Pamietaj ludzie szczesliwi nie sa zlosliwi na pewno nie w stosunku do dziecka