Samotność - nikt nigdy nie powinien musieć jej doświadczać....

Samotność jest czymś tak strasznym i destrukcyjnym, że nie powinien być na nią skazywany żaden człowiek, natura w tym względzie okazała się bardzo niedoskonała. Najczęściej bywa że osoba którą już dopadła samotność nie jest w stanie sama w żaden sposób wyrwać się z jej niszczycielskich szpon. To cholernie niesprawiedliwe, każdy powinien mieć możliwości sobie pomóc,nawet gdyby było to bardzo trudne. A niestety w przypadku samotności można miliony razy próbować,wyczerpać wszystkie istniejące i  nadarzające się możliwości bez żadnego efektu. Bo jeśli los nie przyłoży tu łaskawie swojego działania to wszelkie wysiłki znowu pójdą na marne. Ktoś kogo samotność prześladuje od dłuższego czasu, myślę, że doskonale wie o czym mowa. Życie osoby skazanej na samotność staje się co raz bardziej nie do zniesienia,traci jakikolwiek sens,powoduje narastające przygnębienie i zżera człowieka po kawałku od środka jak najgorsza zaraza. W dzisiejszych czasach wynaleziono już leki na znaczną część chorób, można więc walczyć z nimi dość skutecznie. Natomiast w nierównej walce z niszczycielską samotnością człowiek niewielkie ma szanse,chyba że los zechce inaczej. Mówi się że trzeba ciężko pracować bo kiedy człowiek bardzo się o coś stara,bardzo czegoś pragnie to udaje mu  się to osiągnąć.  Owszem, lecz najczęściej dotyczy to spraw i rzeczy które człowiek może mieć ale nie musi. Natomiast bycie, przebywanie z drugim człowiekiem to nie zachcianka ale niezbędna potrzeba. Mówi się przecież że człowiek jest istotą stadną i nie może żyć w samotności bo to byłoby wbrew naturze. Tak więc to chyba jakiś paradoks skoro tak wiele ludzi popada w depresję z powodu niszczącej siły samotności i nie można niczego zmienić. I ta parszywa niesprawiedliwość - jedni są stale otoczeni gronem rodziny,przyjaciół,znajomych a inni skaczą z radości gdy trafi się dzień,że mają w ogóle do kogo usta otworzyć. Świat pod wieloma względami jest zbyt okrutny i bezduszny by na nim żyć.....

Czy nie przesadzasz? By byc z kims trzeba umiec zyc z nim. Akceptowac jego dobre i zle strony. Jego postrzeganie swiata. Umiec wkomponowac sie w zycie jakiejs grupy.  A ilu to umie? Chciec, a umiec to dwie rozne rzeczy. Z samotnosci sie nie umiera. Uwielbiam swoje chwile samotnosci. Nikt ode mnie nic nie chce. Nic nie musze.  Wolnosc. Swoboda. 

Niestety autorka ma rację. Wiem coś o tym, bo moje życie też niszczy samotność nie potrafię się wyrwać

samotność to brak akceptacji własnych wad oraz wad u innych i ochota całkowitej kontroli, to choroba psychiczna

1 godzinę temu, Gość Zawsze sam napisał:

Niestety autorka ma rację. Wiem coś o tym, bo moje życie też niszczy samotność nie potrafię się wyrwać

chcesz się wyrwać to pogadajmy, czekam na skype. Oczywiście się nie doczekam. Teraz rozumiesz dlaczego masz taki status.

Samotnosc jest w kazdym z nas. Nawet w małżeństwie jest sie samotnym :(

4 godziny temu, Gość teoria potwierdzona napisał:

samotność to brak akceptacji własnych wad oraz wad u innych i ochota całkowitej kontroli, to choroba psychiczna

Przeklinam cie ty skoorwielu który to napisałeś i życzę ci takiej samotności, żebyś wył ze smutku i strachu i myśał o samobójstwie dzień i noc. Moja klątwa wisi nad tobą.  

Polecam przeczytać artykuł na ten temat https://www.exitdoor.pl/zwiazki/poradzic-sobie-z-samotnoscia/ Z samotnością nie da się walczyć, trzeba ją oswoić i otworzyć się na świat. Wszystko samo przyjdzie.