Macie bezdzietnych znajomych?

Jak często się spotkacie i czy macie o czym rozmawiac? Jak się zmieniła waszą relacja po dzieciach?

Tak, jak mieliśmy o czym rozmawiać przed dziećmi, tak mamy i teraz, chyba oczywiste?  Na "kawę" spotykamy się często (z jedną znajomą nawet bardzo, bo pracujemy blisko siebie), na dłuższe posiadówki (sporo gramy w planszówki) mniej więcej raz na miesiąc-półtora (czyli dosyć podobnie jak wcześniej). Tylko jak córka była naprawdę malutka to było to wszystko rzadsze, bo musieliśmy złapać rytm, a i był okres, że sporo chorowała.

Tak, rzadko sie spotykamy, bo czasu brak. A tematy sa, nie samymi dziecmi czlowiek zyje. 

Mam, a  to czy mam o czym ze znajomymi rozmawiac nie zalezy od tego, czy maja dzieci czy nie , tylko czy sa fajnymi, ciekawymi ludżmi.

Z moja przyjaciółka bardzo dobrze się dogadywalysmy. Bylo i o dziecku i o innych sprawach. A ostatnio to jedynie monolog na temat małej. Ja nic nie muszę mówić, wystarczy że co jakiś czas mrukne potakujaco. Doszło nawet do opowiadania o kupie. Może dlatego że już długo siedzi w domu.

U mnie tak samo jak u gościa który pisał jako pierwszy. Też lubimy planszówki, wiadomo że przy energicznym maluchu trzeba albo poprosić kogoś innego o opiekę (czyli np. umawiać się na wieczór kiedy babcia chce wnuki mieć u siebie), albo jedna osoba odpada z rozrywek, albo umawialiśmy się na późny wieczór kiedy dzieci już spały. Ale generalnie indywidualne wyjścia ze znajomymi niewiele rzadziej niż zwykle (i bynajmniej o zupkach i kupkach nie mówiłam, bo miałam tematu po dziurki w nosie), spotkania w domu, u nas albo u kogoś- niewiele częściej. Wyjścia związane z naszym hobby (kursy, treningi itd) podobnie jak wcześniej, pomijając awaryjne sytuacje, typu- ja w gipsie, więc mąż nie zostawi mnie na 4 godz. z dziećmi. Nie zrobiliśmy sobie dzieci w wieku 18-20 lat kiedy towarzystwo głównie się włóczy po imprezach, (chociaż i tak względnie wcześnie) znajomi też pracowali, odwiedzali rodziców, szkolili się i nie mieli full czasu dla nas. Teraz dzieci już większe, my mamy, można powiedzieć- swobodę, bo mogą trochę zostać sami, niektórzy z tych dawniej bezdzietnych znajomych mają własne dzieci, teraz malutkie- a my rozumiemy i dbamy o to żeby ułatwiać im życie towarzyskie, inni dalej bez ogonów, kontakty wyglądają jak poprzednio. Inna sprawa że samo życie weryfikuje znajomości i duża część się z czasem rozluźnia czy zupełnie rozpada, bez względu na to czy są dzieci. 

Późno się rozmnożyłam, więc ze znajomych bezdzietnych została tylko jedna para, kilka lat mlodsi ode mnie, którzy i tak starają się o dziecko. Nie ma problemu ze spotkaniami i rozmowami bo mieszkają bardzo blisko, maja podobny poziom życia, priorytety, zajęcia(poza opieką nad dziećmi).

Natomiast większy problem mam z koleżankami bezdzietnymi singielkami, kilka mi się takich ostalo. Lubię je bardzo, ale te laski żyją innym życiem, podróżują, pracują w różnych miejscach świata, niektóre ciagle zmieniają facetów(szukając tego jedynego), poświęcają czas na swój rozwój. Ich problemy i moje problemy to odrębne światy. Nie mówiąc już o tym że mamy inne godziny funkcjonowania i ciężko się spotkać...

Mam, lubie sie z nimi spotykac. Mam 3 dzieci i nie lubie na spotkaniach towarzyskich gadac o dzieciach. Ostatnio coraz ciezej mi sie dogadac z tzw.madkami, a mam ich sporo w swoim otoczeniu, dlatego chyba nawet preferuje tych bezdzietnych.