Spotkałam ciekawego mężczyznę, a bardzo boję się bliskości, czy da się coś zrobić?

Hej. Mam taki problem, bo jakiś czas temu poznałam przez przypadek pewnego mężczyznę. Zaczęliśmy ze sobą pisać, poznawać się i podczas tego poznawania się ciągle zauważam, że mamy w wielu tematach podobne zdanie, mamy takie same zainteresowania, nasze podejście do życia jest bardzo podobne, rozumiemy się bardzo dobrze. Tego kolegę widziałam do tej pory 2 razy. Pierwszy raz to było zwyczajne spotkanie wśród znajomych. A drugie, to już z jego inicjatywy. I teraz szykuje się kolejne spotkanie. Przez ten czas, co się nie widujemy, to cały czas mamy ze sobą kontakt, wiemy co robimy, opowiadamy sobie nasze dni i rozmawiamy czasami nawet po kilka godzin. Z jednej strony cieszę się, że spotkałam kogoś tak bardzo podobnego do mnie, jednak z drugiej strony, bardzo przeraża mnie ta relacja, bo boję się bliskości, mam z nią spory problem, a czuję, że coraz bardziej zbliżam się do niego. Czy uważacie, że to jest normalna sytuacja, że tak się boję? Czy jednak problem leży we mnie? Ja chyba boję się tego, jak może być pięknie...

Byłaś kiedyś z mężczyzną? Całowałaś się chociaż? Brak doświadczenia w tej dziedzinie może powodować takie obawy przed bliskością. To normalne. 

Tak, miałam dwóch chłopaków, jednak były to krótkie znajomości. Całowałam się z nimi, jednak po czasie stwierdzam, że nic większego wtedy nie czułam. Nie mieliśmy podobnego podejścia do życia, bardziej to była jedynie forma spędzania wolnego czasu, ale brak czegoś więcej. A teraz pierwszy raz czuję takie podobieństwa między nami i robi się poważnie.

Jak to schrzanisz, będziesz żałowała tego do końca życia. Pamiętaj o tym. 

No to przed tobą ekscytujące chwile. Odwagi koleżanko. Może coś z tego będzie? Powodzenia. 

a czego tu się bać?

ciuchcia wjeżdża do tunelu, robi czuuuuuu!, czuuuuuu! i po sprawie

Nie wiem, czego. Po prostu się boję. Boję się dobrych rzeczy w moim życiu, bo byłam zawsze przyzwyczajona do tych złych.

Ile masz lat?

20 kilka

7 minut temu, Gość Pasjonatka napisał:

Nie wiem, czego. Po prostu się boję. Boję się dobrych rzeczy w moim życiu, bo byłam zawsze przyzwyczajona do tych złych.

Nie ma co się bać na zapas... Ciesz się, że cię to spotkało i nie zmarnuj bo nie każdemu to dane... 

Wszystko  się ułoży.  Natura sobie zawsze poradzi. Bez spinki.

Dwadzieścia kilka i nadal się boisz? NIc nie wyobrażaj sobie, nie miej oczekiwań, po prostu idź w to. Zawsze możesz sie wycofać i nikt ci nic nie zrobi. Zacznij czegoś sensownego od siebie wymagać bo czas szybko mija a sukcesy odnoszą ci, którzy wykorzystują szanse.

Chyba jednak zbyt mocno panikuję. Może po prostu trzeba poczekać trochę i zobaczyć jak sprawy same się poukładają.

Chyba jednak zbyt mocno panikuję. Może to wszystko zależy od czasu i po prostu trzeba poczekać jak to samo się poukłada.

6 minut temu, Gość Pasjonatka napisał:

Chyba jednak zbyt mocno panikuję. Może to wszystko zależy od czasu i po prostu trzeba poczekać jak to samo się poukłada.

Samo to nic się nie zrobi... 

To co ja mogę zrobić?

 Boisz się bliskości. Jak sobie przytulanie bzykanie wyobrażasz? Na odległość?

2 minuty temu, Gość Pasjonatka napisał:

To co ja mogę zrobić?

Cieszyć się takim darem...i nie wydziwiać... 

Zrób se mocnego drinola i idź na całość pierdoło.

Tzn. przytulałam się z wcześniejszymi chłopakami, jednak mimo to, za każdym razem odczuwam lęk. Wtedy też nie czułam nic więcej do tamtych chłopaków, stwierdzam to po czasie. Wtedy tego nie wiedziałam do końca.

Spotkaliśmy się drugi raz, było cudownie... :) Tak dobrze się czuję w jego towarzystwie i taka bezpieczna się czuję. :)