Gosc

Kiedyś dawno, w okresie dojrzewania miałam fobie społeczna, miałam ogromny lęk przed ludźmi, przed sytuacjami społecznymi. Nie miałam wtedy wsparcia w nikim, dla moich rodziców to chyba było spoko, mieli święty spokój. Zaczęłam sama prace nad sobą. Do niedawna wydawało mi sie, że zrobiłam ogromny postęp. Zaczęłam tworzyć relacje z ludźmi, wychodzić powoli ze swojego świata iluzji, zaczęłam się interesować światem, czytac dużo książek, chodzic na randki, na imprezy. Wiele lęków nadal miałam, ale starałam się wszystko analizować, zagłębiać się w siebie, zaczelam też wierzyć w Boga i to mi dużo też dało. Jednak od kilku miesięcy mam wrażenie, że znowu wracam do mojego poprzedniego stanu i nie mogę sobie poradzic. Moje pozytywne nastawienie do ludzi zamieniło się w irytację nimi i chęć ucieczki. Jestem często pogrążona w smutku i własnych nachalnych myslach nie widzę sensu życia. I dodatkowo czuje taką beznadzieję, że tak długo walczę i że wszystko na nic. Uciekam z normalnego tu i teraz, do świata iluzji, i denerwuje się gdy ktoś próbuje mi przeszkodzic. W dodatku mieszkam z osobą, która ciągle mi mówi, że jestem bardzo małomówna i zamknięta w sobie. Jest mi wtedy bardzo smutno, bo kiedyś ciągle to słyszałam - wydaje mi się jakbym się cofnęła kilka lat i była ta sama osoba, co kiedyś, która zawsze siedziala gdzieś w kącie... Moje poczucie własnej wartości spada mi coraz bardziej. Mam też problem z asertywnoscia i wyznaczaniem granic innym ludziom. Niby wiem, co powinnam robić w takich sytuacjach, bo już sobie z nimi radziłam, ale jakoś nie mogę. Wiem, że potrzebuje pomocy, ale nie mam pieniędzy na psychologa. Eh, musiałam się po prostu wyżalić.