Mam depresję po ciąży, nie pomógł mi psycholog ani psychiatra

Witam,

w sierpniu kończę 27 lat, w czerwcu mój synek skończy dwa lata. Od momentu jego urodzenia czuję się bardzo źle psychicznie. Praktycznie straciłam całą radość życia, wszystko mnie zasmuca i z niczym nie daję sobie rady. Motywuje się tylko do zajęcia dzieckiem, tak nie jestem w stanie niczego robić. Partner pracuje w innym mieście, widujemy się piątek-niedziela. Poniedziałek-czwartek mieszkam u rodziców. Wymyśliłam sobie wirtualną pracę, żeby czasem mama zajmowała się małym przez cały dzień. Mówię, że mam dużo obowiązków, tylko po to, żeby wegetować, bo psychicznie nie jestem w stanie na niczym się skupić. Poczułam się staro, straciłam sens życia, mam ochotę sama być dzieckiem i oddać się pod opiekę rodziców. Potajemnie poszłam do psychologa, miał bardzo dobre opinie, ale mi nie pomógł. Kilka wizyt po 100 złotych i czułam się jeszcze bardziej dobita. Poszłam do innego, ale już na pierwszej wizycie czułam, że też mi nie pomoże. Zaryzykowałam prywatnego psychiatrę, ale on odesłał mnie do psychologa. I dalej czuję się taka smutna i przygnębiona. Powiedziałam o tym raz mężowi, ale on też odesłał mnie do specjalisty. Co robić?

Szukaj dobrego psychiatry, który poprowadzi Cię na lekach, żebyś w ogóle mogła zacząć efektywną terapię u psychologa. 

Moja koleżanka miała taki problem i odwiedzała spess medica w piotrkowie trybunalskim i była bardzo zadowlona, bo doszła do siebie. Także jeśli chcesz skorzystać z ich pomocy to polecam

Weź się w końcu do jakiejś roboty to ci "depresja" przejdzie leniuchu. 

Jak widzę masz z kim zostawić dziecko a wiec spróbuj może rano wstać i iść pobiegać z muzyka w uszach mnie bardzo relaksuje. Na poczatku wiem będzie trudno ale zmuś się po pierwszych trzech dniach zobaczysz ze twoje samopoczucie i chęci do życia się zmienia. Tak było w moim przypadku. Czasami wystarczy nie wiele aby poprawić nasz komfort życiowy 

Moze faktycznie sport, ruch, slonce, spacery. I leki? Prozak? 

Pasożyty.Porób wszystkie możliwe wyniki.

7 godzin temu, Gość Gość napisał:

Weź się w końcu do jakiejś roboty to ci "depresja" przejdzie leniuchu. 

Ciesz się życiem i chwilą, bądź wdzięczna za to co masz. Nie miałaś depresji i lepiej dla Ciebie.  Depresja to nie lenistwo to stan umysłu, który z pewnych powodów nie działa jak potrafi. Ja miałam okazję mieć, krótki epizod depresji z myślami samobójczymi łącznie. Zaczęłam pić potrójna dawkę Witaminy D i wapna i pomogło. Autorko pijesz witaminy jakieś?szczególnie witaminę D? Pij najlepiej w większych dawkach, może też Tobie pomoże. Poszukaj innego specjalisty, nie poddawaj się. Wiem jak jest Tobie ciężko, jeszcze nadejdą szczęśliwe dni. Mąż nie rozumie Ciebie, ja swojemu nawet nie próbowałam tłumaczyć. Ktoś kto nie doświadczył Tego nigdy nie będzie w stanie tego zrozumieć.