Ubolewam nad nędzą ludzkiej egzystencji.

Wszystko jest marne. Życie szybko mija i zostają czasami tylko same wspomnienia.  Kruchość i czekanie na śmierć. 

Życie to cud nad cudy...  Życie fizyczne mimo, że tak piękne to i marne i tragiczne, ale przecież to jest życie czyli cud nad cudy... A my nie ogarniamy tego jaka jest nasza prawdziwa forma, bo ciał można mieć kilka albo jeszcze więcej,  a nawet żyć na innej planecie wśród innej cywilizacji,  jednak tylko dusze, które są świadome  takiego stanu rzeczy, tj. tego jak jest naprawdę, są w stanie odnaleźć się po śmierci ciała.  Bo chodź ciało jest najmniej istotne to jest nieodłącznie związane z duszą i tak samo nadaje światu sens.

Błędy to wina telefonu i skoro technologia jest taka to mam to gdzieś.