Brakuje mi bliskości.

Witajcie,

Zacznę od tego że jestem facetem. Trafiłem tu bo z doświadczenia wiem że tylko z kobietami można porozmawiać na takie tematy. Mam 25 lat, od początku kwietnia jestem sam. Moja była dziewczyna wyjechała pracować i na studia. Problem w tym że poznała kogoś na miejscu i szybko o mnie zapomniała. Bardzo mnie to zabolało, byliśmy razem prawie 4 lata, od początku mieszkaliśmy razem i planowaliśmy przyszłość. Świetnie się rozumieliśmy, czytaliśmy sobie w myślach. Mieszkam sam i nie potrafię sobie poradzić z brakiem kogoś bliskiego. To mieszkanie kiedyś takie głośne, od śmiechu i kłótni, teraz ciche. Zawsze trochę zabałaganione, teraz prawie sterylne. Nic się nie zmienia, każdy kolejny dzień jest taki sam. Mam dobrą pracę, przyjaciół, rodzinę. Prawie niczego mi nie brakuje. Oprócz celu i sensu budzenia się rano. Ciągle chudnę, dbam o siebie ale nie czuję apetytu. Zarejestrowałem się w pewnej aplikacji randkowej, nie narzekam na brak zainteresowania. Problem w tym że to tylko puste rozmowy. Potrzebuję kogoś z kim nawiążę głębszą rozmowę, kto nie ograniczy się tylko do jednozdaniowych odpowiedzi. Wybaczcie ten esej ale jest mi trochę lżej kiedy wyrzucam to z siebie. Tu pada pytanie. Jak wy drogie panie radzicie sobie z takimi problemami? Może któraś z Was zechce porozmawiać? Nie chcę przygarniać zwierząt, mam już rybki. Nie chcę bo boje się że nie zadbam o nie należycie. Dziękuję za ewentualne odpowiedzi.

Najlepiej się sprawdzają tymczasowe zapełniacze. Wciągnij się w serial, zacznij ćwiczyć (to naprawdę bardzo pomaga na bałagan w głowie), naucz się czegoś. I przeczekaj najgorsze - bo jak znowu się zakochasz, nie będziesz miał czasu na żadną z tych czynności ;)