mój syn jest samotny

Bardzo martwię się o mojego syna. Moj syn ma 15 lat i prawie wcale nie ma znajomych. W wieku 9-12 był bardzo gnębiony w szkole, odrzucony przez grupę i poniżany. Przeżył traumę, działy się naprawdę okropne rzeczy, do tego jeszcze w tamtym czasie źle się działo w naszym małżeństwie.Syn czuł się odrzucony przez wszystkich.

Zdaliśmy sobie z tego sprawę późno.Chodził na psychoterapię. Zmieniliśmy szkołę.

Teraz sytuacja wygląda tak, że syn chodzi do nowej szkoły od 2 lat, jest bardzo dobrym uczniem, ale nie ma znajomych. W klasie jest akceptowany, ale z nikim się nie spotyka, mało rozmawia.

Jeśli czegoś potrzebuje, np spisać lekcje jak jest chory to podają mu, ale to właściwie tyle. Z jednym chłopakiem syn się trochę zakolegował, ale odwiedza go sporadycznie ( spotkali się z 10 razy przez 2 lata).

Ma też trochę lepszą relację z jedną dziewczyną z klasy, wiem że rozmawiają o zainteresowaniach syna, ale niezbyt często. Poza szkołą syn należy do harcerstwa, lubi to, jeździ na obozy itd, ma tam 2 kolegów, z jednym się spotyka 1-2 razy w miesiącu a z drugim co jakiś czas gra przez internet. I to tyle jeśli chodzi o jego kontakty towarzyskie...

Syn jest bardzo zamknięty z sobie, nie chce o niczym opowiadać ( jako dziecko był radosny, każdego zagadywał). Myślę, że bardzo chciałby mieć znajomych, ale się boi, nie potrafi, nie wie jak z nimi rozmawiać. W domu siedzi tylko w internecie pochłonięty swoją pasją (interesuje się medycyną) czasem gra, ale mniej. Nie wychodzi ze swojego pokoju, nawet posiłki chciałby jeść sam, na co nie pozwalamy. Bardzo rzadko opowiada o czymś sam z siebie. Wciąż jest poważny, rzadko żartuje. Jak mu pomóc? Wiem, że jest nieszczęśliwy!

Niedawno był bal ósmoklasisty, który przesiedział sam z telefonem w ręku.

Ze swojej strony wyciągamy go często do kina, na wycieczki, zachęcamy do aktywności fizycznej, na razie nam w tym towarzyszy ale widzę, że niezbyt chętnie.

Co robić?

Może ktoś mądry doradzi, czy coś tu się da zrobić?

Chyba nie jest tak tragicznie, z mojego doświadczenia i w moim przypadku wszystkie nastoletnie znajomości się urwały lub rozpadły, może syn jest wybredny, większość ludzi obiektywnie patrząc jest mało wartościowa a młodzież szczególnie ma kupę w głowie, może rozmawiajcie z synem starajcie trochę więcej żeby zobaczyć co my siedzi w głowie i dlaczego tak jest. 

Spróbujcie się zainteresować jego zainteresowaniami i wejść w jego świat trochę 

Syn bardzo mało z nami rozmawia, chociaż próbujemy. Więcej z tatą, interesują się podobnymi grami.

W szkole też bardzo często siedzi sam na przerwach i czyta. Ma swój świat i odcina się od rzeczywistości.

Ciężko do niego dotrzeć.