Jak usunąć ciążę ?

Spokój ze strony Wizygotów nie trwał długo: śmierć Teodozjusza, cieszącego się wśród nich autorytetem , stała się hasłem do nowego powstania , tym razem pod wodzą młodego Alaryka (395), który spustoszył Grecję (m.in. zniszczył Ateny i Korynt). W wywołaniu tego powstania maczał palce ówczesny regent Zachodu, Stylichon, który starał się podkopać w ten sposób władzę rywala ze wschodu, prefekta Rufina.

W tym czasie nasycenie armii elementem germańskim dosięgło szczytu. Już za Teodozjusza Wielkiego Germanowie stanowili większość oddziałów rzymskich: obecnie, kiedy władza znalazła się w ręku dwu nieletnich synów Teodozjusza - Honoriusza i Arkadiusza, wpływy germańskich wodzów wzrosły niezmiernie. Wandal Stylichon, zajął najwyższe stanowisko w zachodniej części Imperium, wzbudzając niechęć starszych rodów senatorskich , na Wschodzie jego sprzymierzeniec, Got Gainas zamordował prefekta Rufina na oczach małoletniego cesarza Arkadiusza. Niezdyscyplinowane , dzikie oddziały germańskie plądrowały tereny przez które się wzmagały a ich pewność siebie stale się wzmagała. Konflikty religijne między ariańskimi Gotami a katolicką ludnością zaostrzały jeszcze niechęć do Germanów. Reakcja Antygermańska podsycana przez senatorów i niektóre koła dworskie wybuchła gwałtownie , najpierw w konstantynopolu : w roku 400 ludność wymordowała 7 tys. przebywających w mieście żołnierzy gockich , po czym przystąpiono do radykalnego oczyszczenia armii wschodniorzymskiej z elementami germańskiego. Los wytępionych w stolicy Wschodu współplemieńców przestraszył wodza Wizygotów Alaryka. Zamiast pomścić wymordowanych , Alaryk zawarł ugodę ze zwycięskim stronnictwem antygermańskim i dał mu się skierować na Zachód - przeciwko swemu dawnemu mocodawcy - Stylichonowi. W 402 r. Wizygoci oblegli dotychczasową siedzibę cesarza - Mediolan. Stylichon odniósł nad nimi świetne zwycięstwo pod Pollentią , ale zarówno wówczas jak i przy kilku następnych okazjach, nie skorzystał z całkowitej możliwości zniszczenia najeźdzców - prawdopodobnie chciał doprowadzić do ugody z Alarykiem i ponownego wysłania go przeciw Konstantynopolowi.

Tymczasem jednak przyszła katastrofa. Dla walki z Alarykiem Stylichon musiał opróżnić z wojsk spokojną od dawna granicę Renu. Pod koniec 405 r. granica ta jednak została przerwana przez luźna różnoplemienne germańskie bandy wojskowe pod wodzą Radagasta. Stylichon rozpoczął z nimi zwycięską walkę , ale w ślady Radagasta ruszyły , przekraczając Ren pod Moguncją , już nie luźne oddziały lecz całe plemiona germańskie : Wandalowie, Swewowie, Burgundowie. Wszystkie te wypadki wrogowie Stylichona, przypisali jego przyjaznej Germanom polityce. Armie rzymskie w Brytanii i Galii zbuntowały się, ogłaszając cesarzem jednego z oficerów, Konstantyna. W Italii ludność miast zaczęła napadać na żołnierzy germańskich , a w armii rozpoczęły się walki między żołnierzami germańskimi a świeżo zmobilizowanymi dla ochrony Italii oddziałami z miejscowej Italii. Pod wpływem dworu cesarz Honoriusz przeszedł na stronę ugrupowania antygermańskiego. Stylichon zwabiony został do nowej siedziby cesarskiej - Rawenny , gdzie , korzystając z tego że zrezygnował on z germańskiej eskorty, zamordowano go w dniu 22 sierpnia 408 r. 

Rezultatem tego faktu był dalszy wstrząs : germańscy żołnierze Stylichona, bojąc się losu swych kolegów wymordowanych w Konstantynopolu, przeszli masowo na stronę Alaryka. Ten ostatni , od dłuższego czasu obozując w Noricum, układał się ze Stylichonem o żołd , za który miał wejść na służbę rzymską : obecnie , przestraszony ruchami antygermańskimi , obniżył żądania. Kiedy mimo wszystko pretensje Alaryka zostały odrzucone , wkroczył on ponownie do Italii i wchłaniając po drodze zbiegłych germańskich żołnierzy cesarza, podążył ku Rzymowi.