Byłam głupia że nigdy nie brałam l4 i opieki

Na dziecko. Do pracy nawet chora przychodziłam do dzieci organizowałam opiekę, sciagalam rodzinę. A szefowa tego nie docenia ostatnio uwziela się na mnie i czepia o wszystko. Mam nadzieję że jej przejdzie a jak nie to zacznę brać opiekę na dzieci wtedy będzie zmuszona zrobić za mnie bo nikt inny z pracy tego nie potrafi. Też byliście tacy głupi że praca ponad wszystko a pracodawca myśli że tak poprostu musi być? 

Kochana trzymaj się, życzę Ci żebyś znalazła lepszą pracę, głowa do góry ułoży się.

Tak, też tak miałam- jakbym czytała o sobie. Myślałam,że jak się wysilę to będzie to w JAKIKOLWIEK sposób docenione. Nie, nie myślałam że dostanę premię czy szef zacznie mnie wychwalać pod niebiosa. Oczekiwałam, że szef spojrzy na mnie ludzkim okiem w różnych sytuacjach związanych z dziećmi i okaże zwyczajną, ludzką sympatię ale zamiast tego była krytyka (całkiem obiektywnie mogę powiedzieć że nieuzasadniona) i podkładanie nogi.

Ja byłam taką pracoholiczką głupią do czasu, aż wylądowałam w szpitalu i cudem żyję. To otwiera oczy i zmienia nastawienie. Nadal bardzo się angażuję w to co robię, ale zdrowie, ja i rodzina najważniejsze. Prac można wiele. 

Do tego trzeba dojść samemu

Dziś po prostu ryczę. W tym tygodniu zostałam przy innych pracownikach upomniana a jednoczesne wymiana z tak głupich i blachych powodów że mi po prostu wstyd. Nie mogę się uspokoić i wszystko analizuje. Nie wiem jak w pn tam pojde

Ola przykro mi, ja też miałam taki czas w swojej pracy że kierowniczka uwziela się na mnie, wyrzucała mi tak nieistotne sprawy oraz wmawiala różne rzeczy które nie miały miejsca że chciałam nawet odejść z pracy aż się zawzięłam i powiedziałam że zgłoszę wszystko szefowej i niech szefowa oceni sytuację to od razu był spokój. Ja nawet jak na wizytę rok w kolejce czekałam to pytałam czy mogę iść i często nie pasowało kierownicze to zmieniłam i kolejny rok czekałam aż po tych jazdach informuję że mnie nie będzie i już, nikogo nie proszę czy do lekarza mogę pojechać. 

Wiem, że zwracanie ciągle uwagi prowadzi do roztargnienia i częstych błędów przez to. Trzymaj się. 

Nie ma sensu się szarpać. Ja przez swój pracoholizm straciłam dziecko, a 2 lata później zostałam zwolniona wskutek redukcji etatów po kilkunastu latach pracy, zostawili osobę, która była mierna merytorycznie, ale podlizywała się komu trzeba. Na zwolnienia i urlopy chodziła częściej niż ja, a w przeciwieństwie do mnie była (i jest nadal) bezdzietna. Klasyka... 

Zmieniłam pracę i odżyłam, a myślałam, że będzie ciężko, bo jestem po 40-tce, a w zawodzie pełno teraz ambitnych 25-30-latek. Praca ciekawsza, z perspektywami, rozwijam się, nie siedzę bez sensu po godzinach. I przede wszystkim nie daję się gnoić jak to do tej pory było. To najlepsza lekcja, jaką wyniosłam z poprzedniej pracy. 

Pracodawcy wykorzystują bardzo, nie szanują pracowników, skąd ja to znam nie warto się poświęcać dla pracy bo i tak nie docenią a każdy błąd i tak wypomną... 

6 godzin temu, Gość Cortana napisał:

w zawodzie pełno teraz ambitnych 25-30-latek.

Ja z mężem mam raczej odmienne spostrzeżenia (uogólniając), dlatego wcale nie tak trudno dobremu specjaliście znaleźć pracę po czterdziestce