nerwica depresja brak woli życia

Żyję, bo nie zdecydowałem się na samobójstwo. Nie zdecydowałem się, bo mam jeszcze bliskich i gdzieś tam na dnie, pełza nadzieja. Fobia społeczna. Nerwica z całą menażerią objawów. Stałe napięcie, lęk mniej lub bardziej oczywisty. Nerwobóle. Dwie terapie. Trochę lepiej, bo nie wpadam w aż tak czarne dziury i skala fobii społecznej zmniejszyła się. Ale nadal ten mechanizm NIEADEKWATNEJ reakcji na zwykłe zdarzenia, prowadzi mnie do rozpadu. Boję się żyć, bo przeżywam wszystko nadmiernie, dosadnie, dobitnie i przesadnie. Proste i zwyczajne, codzienne sprawy wywołują we mnie fale emocji, które targają mną tak mocno i długo, że tracę równowagę psychiczną. Niczego wymiernego w życiu nie osiągnąłem. Brak wykształcenia. Praca jeśli jest, to za najmniejsze pieniądze. Związki się posypały. Nie panuję nad swoim życiem. Nerwica panuje nade mną. To tyle. Gdzieś to trzeba wylać.