Wiem ,że to okropne - zazdrość pomiędzy siostrami.

Czuję się źle ,czuję ,że to co myślę jest płytkie ,ale nie potrafię ,po ludzku nie potrafię myśleć ,czuć inaczej. Zbyt dużo. Ten dystans jest zbyt duży. Już opowiadam o sytuacji. Wychowałam się w normalnej rodzinie. Mam siostrę bliźniaczkę. Zawsze byłyśmy bardzo blisko związane, miałyśmy te same zainteresowania, zapatrywania na życie etc. Jednak stało się tak jak się stało. Ona poznała bardzo bogatego mężczyznę. Ten człowiek przejął interes po rodzicach - i tak już bardzo majętnych - ,a dodatkowo go rozwinął. Obecnie nie dość ,że ma ten giga biznes ,to jest jeszcze developerem oraz posiada także udziały w kilku spółkach. Powiecie - to dobrze ,ja też tak na to patrzyłam. Ale codzienność okazała się nie do zniesienia. To boli - prawdopodobnie wychodzi ze mnie jakiś atawizm psychiki ludzkiej. Pracuję jako pielęgniarka ,zarabiam 2100 zł netto/msc, mój chłopak zarabia 2400 zł netto/msc ,wynajmujemy mieszkanie, nie mamy samochodu. Ona ma dom - 670 m2 ,fantastycznie urządzony ,mają kilka luksusowych aut. Ona jeździ Porsche Cayenne Turbo S za 1 mln (!!!) zł! To boli. Byłyśmy takie same. Ona żyję ja teraz zdycham. Jej mąż zarabia około 7-8 mln zł netto rocznie. Mają wszystko. Nie jestem wstanie pokonać tej bariery. To za dużo. Jej życie stanowi wyraźny rozdźwięk z mym. Nawet rozmowy o trywialnych rzeczach stanowią problem - widzę jak stara się tonować. Ale to na nic. Obecnie jesteśmy z dwóch różnych światów. To boli. Nie jej szczęście ,ale tak gigantyczna dysproporcja. To ,że o wszystkim zdecydował przypadek losowy. Każda jej wizyta sprawia mi ból. Nie jestem wstanie patrzeć na jej życie - ja wegetuję. Tylko ten kto tego nie poczuł może mnie osądzać. To boli ,bo to ludzkie. Ta sytuacja niszy nasze relację rodzinne. To okropne. Widzicie jakieś wyjście z tego? Ale ,proszę darujcie Sobie hejty. To sytuacja na poziomie emocjonalnym. Zapomniałam wspomnieć ,iż zawsze byliśmy raczej biedną rodziną stad też kiedy czuję mój głód i widzę jej sytość ciśnienie mi się podnosi. Sama nie wiem co mogę z tym zrobić?

37 minut temu, Gość Ktosiowa napisał:

Czuję się źle ,czuję ,że to co myślę jest płytkie ,ale nie potrafię ,po ludzku nie potrafię myśleć ,czuć inaczej. Zbyt dużo. Ten dystans jest zbyt duży. Już opowiadam o sytuacji. Wychowałam się w normalnej rodzinie. Mam siostrę bliźniaczkę. Zawsze byłyśmy bardzo blisko związane, miałyśmy te same zainteresowania, zapatrywania na życie etc. Jednak stało się tak jak się stało. Ona poznała bardzo bogatego mężczyznę. Ten człowiek przejął interes po rodzicach - i tak już bardzo majętnych - ,a dodatkowo go rozwinął. Obecnie nie dość ,że ma ten giga biznes ,to jest jeszcze developerem oraz posiada także udziały w kilku spółkach. Powiecie - to dobrze ,ja też tak na to patrzyłam. Ale codzienność okazała się nie do zniesienia. To boli - prawdopodobnie wychodzi ze mnie jakiś atawizm psychiki ludzkiej. Pracuję jako pielęgniarka ,zarabiam 2100 zł netto/msc, mój chłopak zarabia 2400 zł netto/msc ,wynajmujemy mieszkanie, nie mamy samochodu. Ona ma dom - 670 m2 ,fantastycznie urządzony ,mają kilka luksusowych aut. Ona jeździ Porsche Cayenne Turbo S za 1 mln (!!!) zł! To boli. Byłyśmy takie same. Ona żyję ja teraz zdycham. Jej mąż zarabia około 7-8 mln zł netto rocznie. Mają wszystko. Nie jestem wstanie pokonać tej bariery. To za dużo. Jej życie stanowi wyraźny rozdźwięk z mym. Nawet rozmowy o trywialnych rzeczach stanowią problem - widzę jak stara się tonować. Ale to na nic. Obecnie jesteśmy z dwóch różnych światów. To boli. Nie jej szczęście ,ale tak gigantyczna dysproporcja. To ,że o wszystkim zdecydował przypadek losowy. Każda jej wizyta sprawia mi ból. Nie jestem wstanie patrzeć na jej życie - ja wegetuję. Tylko ten kto tego nie poczuł może mnie osądzać. To boli ,bo to ludzkie. Ta sytuacja niszy nasze relację rodzinne. To okropne. Widzicie jakieś wyjście z tego? Ale ,proszę darujcie Sobie hejty. To sytuacja na poziomie emocjonalnym. Zapomniałam wspomnieć ,iż zawsze byliśmy raczej biedną rodziną stad też kiedy czuję mój głód i widzę jej sytość ciśnienie mi się podnosi. Sama nie wiem co mogę z tym zrobić?

To, co czujesz jest zupełnie normalne, ludzkie. Doświadczyłaś tak trudnej sytuacji, że nie wiem, kogo byłoby stać na przejście na tak niewyobrażalną różnicą w poziomie życia do porządku dziennego. Nie wiem, jak Ci pomóc udźwignąć to emocjonalnie. Ale jeśli nie dasz rady, ja bym się odseparowała poprzez dystans fizyczny, dla zachowania zdrowia psychicznego. Poprzez na przykład przeprowadzkę w inny region kraju. Może to też pomoże w separacji psychicznej.

Faktycznie to trudne co przeżywasz ,ale tym o czym myślisz sama się dobijasz. Wybacz chciałabym Ci bardziej pomóc ,ale nie potrafię.

No nie wiem u mnie całkowicie inna sytuacja. Jestem 12 lat młodsza. Siostra ma rodzinę, a ja jeszcze się będę uczyła. No chyba musisz to zaakceptować, ze tak jest

Jeśli jesteś przedsiębiorcza to możesz wymyśleć jakiś pomysł na biznes lub coś podpatrzeć i poprosić ich jako udziałowców. Jeśli na to poprzestaną i pomysł się uda ty też na tym skorzystasz.