Ktoś też z deprechą może?

Nie daję sobie rady, od tak dawna nie chce mi się już nic, że czuję już jakieś odrealnienie. Bez wchodzenia w nieistotne już rzeczy, rodzina się ode mnie odwróciła, nigdy nie byłam dla nich ważna. Przyjaciele..cóż, trafiałam na osoby, które wykorzystywały, a potem zostawiały. Było to parę osób na przestrzeni kilku lat, bo zaprzyjaźniam się z nielicznymi, szczerze z mojej strony. Byłam w szoku kiedy nagle zostawałam sama. Mam niewiele bliskich osób i i tak brak chęci na spotkania. Mimo młodego wieku prawie w ogóle nie wychodzę już w celach rozrywkowych. Depresja, nerwica. Może coś jeszcze. Mam poczucie źle wykorzystanego czasu, boli mnie, że go nie cofnę i że rozpamiętuje i przeżywam zamiast korzystać, ale nie umiem inaczej i chęć "korzystania" wynika chyba tylko z tego żeby znowu czegoś nie zmarnować, a nie z prawdziwej chęci.

Kiedy myślę żeby to wszystko skończyć zaczynam odczuwać ulgę, w końcu spokój. Jest jeszcze parę rzeczy, które chcę zrobić i trochę mnie tu trzymają, ale jestem chyba pogodzona z myślą, że na tym koniec. Chciałabym może trochę o tym i o czymkolwiek innym tu z kimś pogadać, bo w prawdziwym życiu nie mam z kim. Chciałabym zająć sobie czas rozmową z kimś kto czuje się podobnie jak ja.

Lubię snuć długie myśli i chętnie bym sobie takie posnuła teraz, ale i tak nie wiem czy ktoś mi na to odpowie, więc może nie będę się produkować.

Od dziecka mam depresję I jeszcze inne zaburzenia wiosenne 

Ja jakieś 6 lat

W szkole mnie biją i każą mi ściągać spodnie , pani nie reaguje na to 

Mam depresję już 12 lat, a młoda jestem. I mam to samo, kiedy myślę o końcu, to wtedy czuję nagle taką błogość. PO CO ŻYĆ??? Wszystkim by było wszystko jedno, jak by mnie nie było. Jestem śmieciem ludzkim.