nieśmiałe i powolne dziecko

Ja nie dziwię się autorce, że się martwi. Teraz dziewczynka jest dzieckiem, ale kiedyś będzie dorosła, a w dorosłości trzeba umieć walczyć o swoje, o pracę, o swoje korzyści, umieć się dogadać z ludźmi. Będzie jej po prostu ciężko, ale myślę że można trochę nad tym popracować, póki jest jeszcze dzieckiem.

Mój syn też taki był.... Zawsze na końcu, teraz jest w piątej klasie i jest już lepiej chociaż robienie zadań też trwa i trwa. I też były próby z minutnikem itp... Taki typ. Ważne że sobie radzi, ma kolegów w klasie, akceptują ja. 

Najnowszy przykład: koleżanka z podwórka zaproponowała mojej córce wspólne wyjście na plac zabaw w galerii. Córka była przeszczęśliwa. Cały tydzień tym żyła. Nawet zrobiła obrazek z tej okazji. I co? Odebrałam dziecko zapłakane bo ta koleżanka bawiła się z nią dosłownie przez 5 min a później przez kolejną godzinę z obcymi dziewczynkami które tam poznała. Co zrobiła moja córka? Potulnie siedziała sama i czekała az tamta skończy się bawić i może łaskawie zwróci na nią uwagę. Było jej mega przykro a mi myślałam ze serce pęknie

Up

o masz, osiwiałabym chyba przy ślamazarze ;/

Ja mam taką ślamazarę i dzięki szybkiej koleżance potrafi czasem się spiąć.Ale w domu czasem mam ochotę walnąć  się głową w ścianę

Z jedzeniem i pisaniem....można trafić do wariatkowa.

Byłam nawet u psychologa z nią .Na powolność i nieśmiałość lekarstwa nie ma.Trzeba tylko w dziecku wzmacniać poczucie wartości.