Problem z rodzicami

Hej, mam 17 lat. Może wyda się to głupie i dziecinne ale mój problem to ,,rodzice"? Zacznę od początku. 

 Moi rodzice praktycznie przez całe moje życie się kłócą o najgorsze pierdoły naprawdę, ciągłe kłótnie zle wpłynęły na moją psychikę (przynajmniej tak mi się wydaje). W sumie mogę powiedzieć szczerze że całe negatywne emocje po kłótni zostawały przelewane na mnie już od najmłodszych lat, mama przyczepiala się do mnie o byle co. Pozatym zawsze czułam się gorsze ponieważ moja mama porównywała mnie do dzieci przez które miałam kompleksy w dzieciństwie. Ale zakończmy temat dzieciństwa. 

 To co się dzieje teraz jest według mnie jedna wielka komedią, nie chodzi o to że dorastam i postrzegam wszystko inaczej, nie przechodzę żadnego buntu (tak przynajmniej myślę). W wieku 17 lat nie mogę chodzić na noc do przyjaciółek, nie mogę zapraszać przyjaciółek. Naprawdę to mogę jeszcze znieść bo mogę bez tego żyć. 

 Najbardziej męczące dla mnie jest to że moja własna matka mnie nie słucha. Dam przyklad, jest kłótnia zazwyczaj o coś czego nie zrobiłam albo tak poprostu bo mamie się nudzi, gdy próbuje coś powiedzieć słyszę zwykle zdania typu,, skończyłam temat, doigrasz się zaraz, pyskuj dalej" dla mojej mamy pyskowaniem jest lepsza argumentacja, poprostu gdy wie że mam rację używa tych sformułowań żeby nie pokazać że nie ma racji.

 Lecz najgorsza rzeczą dla mnie jest to gdy wrócę do domu, mam dobry humor poprostu a ona osadza mnie o to że coś ,,brałam". 

 Naprawdę jej zachowanie naprawdę mocno na mnie oddzialowuja, nie mam pojęcia co zrobić żeby ona się zmieniła, i nie wiem czy to normalne u rodziców. 

Przyszłam tu po pomoc, zwracam się w szczególności do starszych osób. Co mogę zrobić żeby sytuacja się zmieniła?

Z góry dziękuję! 

wyprowadzka od nich ci pomoże 

dobra rada taka moja 

8 minut temu, przemek fiut napisał:

JA SIE NIE DZIWIE ŻE CI NIE POZWALAJĄ CHODZIĆ NA NOC DO KOLEŻANEK BO MYŚLĄ ŻE BĘDZIESZ SIE RUUCHAĆ

Karuzela śmiechu