Czuje sie nieudolna zyciowo przegrana.

Ja wiwm ze to jest tylko forum i beda osoby ktore beda sobie chcialy na mnie odegrac ale sa tez normalne i do nich kieruje ta tresc. Jestem przegrana tak sie czuje. Mam 32 lata. Mieszkam z matka trudna relacja obciaza mnie psychicznie jej osoba. Od roku nie moge znalezc pracy w zawodzie. Jestem zapraszana na rozmowy ale a to jest ktos lepszy a to oklamia ze sie odezwa i tak rok zlecial. Zostal mi do zdania egzamin na prawojazdy praktyczny. Obiecalam sobie ze bede sie uczyc angielskiego ale to jak znam taki egzamin na uprawnienia ktory mam 6 grudnia. Wlasnie sie do niego przygotowuje. Ogolnie mam w ogol aiebie srodowisko tosyczne z nikim sie nie spotykam nie rozmawiam bo dostawalam od tego depresji nerwow i nerwicy. Wszystko tak idzie mi ociezale, zle o wszytskim musze myslec o pieniadzach o matce. Kazdy mi ciazy nikt  mnie nie cche odciazyc. Mam taka milosc ale nie bedziemy razem. Za rok znow bede starsza. Nie chce mi sie juz tego ciagnac naprawde. 

Jak wyzej

Mam podobnie i mam 27 lat. Ani pracy (nigdy na stałe nie pracowalam tylko raz tu raz tam na umowy smieciowe a jestem po studiach ekonomicznych) a do tego nigdy nie byłam zakochana, tak bardzo brakuje mi miłości ze nie mam siły na nic, czuje pustke i bezsens życia. Wiem ze gdybym znalazła milosc to dałoby mi to kopa, motywację, a tak to jestem coraz słabsza i nie chce mi się nic robić, staczam się i żyje z dnia na dzień Mieszkając z rodzicami. 

Ja też tak się czuję... Choć mam męża (toksyczny związek), dzieci, dom... Czuję, że przegrałam swoje życie... Nie mam pracy, nie mam pasji, nie mam ambicji i nawet najmniejszej chęci by coś zmienić. Nie żyję... po prostu egzystuje...