Czy mam go zostawić?

Jak w temacie.

Jestem z moim chłopakiem 2 lata, znamy się dłużej (10-15 lat) , ale dopiero od tego czasu  coś zaiskrzyło. (Ja mam 20 lat, a on 27) 

Nie w każdej kwestii się dogadujemy, w wielu się kłócimy, a niektóre swoje "żale, pretensje i niejasności"  poprostu staram się przemilczeć. Na moje zwrócenie uwagi, że czegoś od niego oczekuję lub coś sprawiło mi przykrość (coś robi źle) reaguje złością i twierdzeniem "że nie jest wystarczająco dobry". 

W łóżku jest mi dobrze, nawet bardzo, jest chemia, podnieca mnie, ale jednak od samego początku udaję szczytowanie. Chyba się już do tego przyzwyczaiłam i boję się mu po takim czasie o tym powiedzieć. 

Jest jeszcze jedna kwestia. Jest rolnikiem, na początku nie zdawałam sobie sprawy z tego jak to będzie, jeżeli weźmiemy ślub. Niestety im więcej na ten temat rozmawiamy i im więcej obserwuje jego rodziców, którzy pracują na gospodarce i ich życie to kompletna rutyna, tym bardziej zastanawiam się czy wytrzymałabym takie coś psychicznie tj. mieszkanie z teściami, brak własnego zdania, nie bycie Panią domu, żona, tylko pomocą domowa. Według jego mamy ciąża to nie choroba i pracuje się normalnie, więc zero odpoczynku, a po dziecku kilka dni i spowrotem do obory. Zero wakacji, zero wyjazdów za miasto, odwiedzin u znajomych, bo zawsze o 5 rano i 16 trzeba być gotowym w oborze.

Bardzo, ale to bardzo go kocham. Niestety boję się mu powiedzieć o wszystkim co czuje. Jednocześnie nie chce go skrzywdzić, bo naprawdę jest mi z nim dobrze. Od dłuższego czasu zastanawiam się czy naprawdę możemy być razem mimo tego wszystkiego, czy jednak tracimy wzajemnie tylko czas. 

Proszę o pomoc, bo jestem totalnie zapętlona w swoich własnych myślach. 

Bardzo łatwo jest sobie sp....yć życie z powodu jakiejś chemi, fascynacji czy zauroczenia. To wszystko jest ulotne i nie trwa wiecznie. Potrzeba prawdziwej i niezłomnej miłości by wytrwać przy boku drugiego człowieka, zwłaszcza gdy życie z nim to nie nasza bajka. Zresztą, żadne życie nie jest bajką, ale może być udane albo zrąbane. To tyle z mojej refleksji na temat Twojego wpisu. Jestem daleka od doradzania innym jak żyć. Twoje życie jest w Twoich rękach. Jesteś jeszcze bardzo młoda i jeszcze wiele przed Tobą. Jedyną radę jaką Ci dam, sama stosuję i daję innym to tą:  Usiądź sama ze sobą i zastanów się co dla Ciebie jest w życiu najważniejsze, jakie wartości wyznajesz i co jesteś w stanie odpuścić a co nie? Jakiego życia dla siebie pragniesz? Jak się widzisz za 10, 20 itd...lat? Wsłuchaj się w siebie. A potem przeczytaj to co napisałaś, ale spójrz na to jak na problem Twojej najlepszej przyjaciółki lub osoby której życzysz w życiu jak najlepiej. Co byś jej doradziła? Odpowiedź znajdziesz sama. Nawet gdybyś podjęła złą decyzję, to ta decyzja była by Twoją, na której uczysz się siebie i życia. Życzę Ci trafnych wyborów. 

Moim zdaniem rozmijacie się w podstawowych kwestiach, a nie we wszystkim da się pójść na kompromis, bo zawsze któraś strona będzie nieszczęśliwa. Jesteś jeszcze bardzo młoda, nie psuj sobie życia. Chemia w związku to tylko ułamek wspólnego życia.

Przykro się patrzy, jak niektórych nienawiść pożera od środka.