Nie rozmawiam z brzuchem

Jestem w 7 msc, czasem czuje sie jak wyrodna matka, bo

- nie mowie do brzucha ani mu nie spiewam

- nie rozmawiam z brzuchem

- nie glaszcze brzucha

- nie wizualizuje sobie cukierkowego zycia z dzieckiem

Po prostu dbam o siebie, pracuje, robie to co dotychczas, nie swirujac.

No i git. Mnie wkurzaja kobiety które juz sie pieszczą ze swoją ciąża, a dopiero sie staraja. W ogole jak słyszę o staraniach to mnie skręca. Ludzie, idzie uprawiac seks, po co robić z bzykania misje. 

No i co w tym dziwnego? 

Ja też nie, co więcej zarodek nazywam zarodkiem, a płód płodem (tak mi się nasunęło, że to istotne, bo dziś jedna lekarka nie wiedziała jak zarodek nazwać, czy nie oczekuję żeby "dzidziusiowała", "fasolkowała" czy używała innych, kretyńskich określeń, cóż, nie wiedziała, czy ma do czynienia z myślącym człowiekiem, czy zdziecinniałą ...ką).

Ale jak byłam w pierwszej ciąży, to czasem ponuciłam młodej w wannie, ale to już w końcówce ciąży. Pamiętam też że gdy dziecko podskakiwało w czasie kolejnego USG, to lekarka poleciła mi głaskać brzuch i coś mówić, i faktycznie młode przestało fikać i dało się zbadać.

Myślałam ze jestem jedyna ok czasami głaszcze brzuch bo młoda tak chwilami naplerdala po żebrach że kosmos. Uspokaja się jak położę rękę na brzuchu 

No i dobrze, przynajmniej to nie schizofrenia

Swego czasu ja też, ale nie przyszłoby mi do głowy, żeby się tym chełpić i czuć lepszą od tych, które tak robią.

Przynajmniej dbasz o siebie... zawsze coś.