Czy ktoś jest w związku z braku laku, na nic lepszego nie może liczyć.

Tak z waszego punktów widzenia, jak wam się żyje w takim związku, żyło (jak długo w nim byliście zanim obojętność zmieniła się w niechęć)? Szczerze jestem w takim związku od 2 lat, ani nie czuje się jakoś źle, ani dobrze całkowita obojętność mimo to wizja samotności była by dołująca.  Nie łączy nas dużo, nie ma w związku chemii oczywiście są lepsze dni, ale tak to po postu jest oki. Oczywiście tak naprawdę obydwoje wiemy że nie możemy liczyć na nic więcej nie zmieniając się, ale jak to się mówi ludzie się nie zmieniają.