Muszę się wyżalić

Cześć z tej strony Dominika, mam 19 lat i czuje się strasznie samotna i nie chciana. Mam straszne kompleksy na punkcie swojego wyglądu otóż mam trądzik, krzywe i żółte zęby, jestem gruba + nie mam piersi, slabe włosy i noszę okulary z grubymi szkłami bo mam poważną wadę wzroku. W przeciwieństwie do mojej Siostry i Matki które są piękne i obie miały karierę w modelingu. Nigdy nie byłam w związku bo kto by chciał ze mną być skoro nie jestem pociągająca fizycznie. Nie mam też specjalnie znajomych, tylko jedną koleżankę i to z autyzmem. Problem z nawiązywaniem nowych znajomości miałam już od czasów podstawówki czy nawet przedszkola, często się ze mnie wyśmiewano (i w sumie nadal). Kilka miesięcy temu spodobał mi się jeden chłopak, odważyłam się podejść do niego się przywitać, a on zaczął traktować mnie z góry i wyśmiewać z mojego wyglądu. Od tamtego czasu mam straszną fobie społeczną i unikam kontaktu ludźmi. Mam dobre relacje z Mamą jest dla mnie wsparciem w przeciwieństwie do Siostry i Ojca, którzy nie pomagają mi w moich problemach i jeszcze bardziej mnie pogrążają wmawiając mi jaka jestem nieudaczna. Często zazdroszczę mojej młodszej Siostrze, że ma takie piękne ciało i świetnego chłopaka, a w środku jest zadufana w sobie i bardzo próżna, wyśmiewanie się ze mnie sprawia jej przyjemność. Ojciec nadużywa alkoholu i bywa agresywny, uderzył mnie i moją Mamę kilka razy. Miałam już kilka prób samobójczych po których Mama zapisała mnie do psychiatry i psychoterapeuty. Nie czułam, że te spotkania mi pomagają. Nie wiem czy kiedyś będę szczęśliwa. Przepraszam, że tak się nad sobą użalam, ale musiałam się wygadać. Pozdrawiam.