Wycofanie społeczne

Witam laski. Muszę się wyżalić komuś z zewnątrz.. mam siostry, przyjaciółkę, one o tym wiedzą ale chcę żeby ktoś spojrzał na to z boku. Mam 32 lata, dwoje dzieci i męża. Mąż jest tylko w weekendy. Przeprowadziliśmy się kilka lat temu do mojego rodzinnego miasteczka. Wszyscy no może większość gdzieś powyjezdzalo, dużo się zmieniło i nie mogę się tu odnaleźć. Niby w dzień wszystko ok a w nocy chce mi się wyć. Mam koleżankę która poprzez kłótnie robi mi wciąż koło dupy obgaduje itp widzę to po innych dziewczynach. Prez nią boje się chodzić na plac zabaw itp. Jest strasznie wredna, wszędzie jej pełno, wszystko wie. Wszystkich zna. Wbija się wszędzie choć widzę że już kilka osób ja poznało.. . To taki typ człowieka, nie chcą mnie wpuścić drzwiami wejdę oknem. Mam syna z zespołem aspergera ale mały stopień dysfunkcji.

Mam wrażenie, że przez to, pracę męża, nadmiar obowiązków zrobiłam się dzikiem. Kiedyś byłam dusza towarzystwa. Teraz choć chce mam blokadę. Boje się i koniec. Jak już pójdę na jakiś festyn itp zawsze rozmawiam śmieje się , a tak boje się wyjść. 

Zaniedbałam się choć ćwiczę regularnie to mnie trochę ożywia. Nie wiem co mam zrobić , zeby się odblokować. Obecnie wychowuje dzieci. Już 8 lat nie pracuje. Ale nie mam możliwości teraz wrócić. Ludzie mnie wręcz zakrzykuja, zgniataja psychicznie a ja siedzę i słucham tego ...enia w głowie mi się kotłuje ale nie powiem żeby spadaal na drzewo. Odizolowalam się i nie umiem się ruszyć z miejsca. Co robić? Mąż wcale nie widzi problemu.

Jak jakoś wypchnąć się z tego kieratu? Marazmu? Czuję się jakby ktoś mnie trzymał i nie mogę się ruszyć.