Rodzina

Czy naprawdę jestem taka zła jak wszyscy mówią? 


Moi rodzice rozstali się prawie dwa lata temu, byli razem 26 lat. Maja wspólnie trójkę dzieci, dwoje dorosłych ( 23 i 26) i nastolatka (16). 

Ojciec nigdy nie był łatwym człowiekiem, uwielbiał stawiać na swoim. Kłótnie w domu zdarzały się dość często ale zazwyczaj szybko dochodziło do zgody. 
Kilka razy w dzieciństwie się zdarzało ze w szale uderzył nas mocniej albo popchnął na ścianę czego skutkiem była rozwalona głowa. 
Mama zawsze stawała w naszej obronie, przez co ojciec uważał ze kłóci się z nią przez nas. 
Całe życie słyszałam ze przeze mnie nie odzywa się z matka, bo nam nic nie wolno powiedzieć ani zrobić. 
Lata leciały, raz było okej a potem znów obwinianie i wrzaski. 
Mimo wszystko kochałam ojca. Po 18 urodzinach wyprowadziłam się z domu. Między rodzicami zaczęło się gorzej dziać. Mama miała go dość i podczas jednej z kłótni powiedziała ze nie może na niego patrzeć, w dużym skrócie zamieszkał w moim pokoju a z czasem się wyprowadził. Na koniec rzucił tekstem do mamy ze życzy jej żeby ktoś ja zapłodnił i ja zostawił. 

Nigdy nie utrzymywał ze mną i z siostra super kontaktu, raz napisał życzenia na urodziny, odpisałam ze dziękuje i zapytałam co u niego, odpisał ok. 
Jednoznacznie zaznaczył ze nie chce rozmawiać. 
Brat miał w miarę normalny z nim kontekst. 
Punkt kulminacyjny był z święta, brat mówił ze tata słabo stoi z kasa, doszłyśmy z mama do wniosku ze podzielimy się jedzeniem i zrobimy ojcu zakupy.
Kupiłyśmy nawet prezent. Cały czas miałam w głowie ze to moj ojciec, po cichu liczyłam ze się zmieni i zawalczy o rodzine. 

W czerwcu tego roku jego matka, moja babcia przyszła do mnie do pracy i od słowa do słowa rzuciła tekstem ze będę miała rodzeństwo. Myślałam ze zemdleje, łzy napłynęły mi do oczu. 
Z dnia na dzien informacji było coraz więcej, ze to 8 miesiąc, ze z tą kobieta jest prawie rok.. my robiłyśmy mu zakupy a tamtej babie kupił na święta telefon.. nam nie złożył nawet życzeń. 

Babka i rodzina ojca postrzega mnie jako potwora, ze nie akceptuje jego nowej rodziny, mówią ze nie jest mi już potrzebny ojciec a on sobie ma prawo ułożyć życie. Owszem nie jest tak ze jest mi potrzebny na codzień, mam 26 lat i swoje życie ale ciężko mi pogodzic się z faktem ze nie zawalczył o rodzine o kontakt z nami, że wykorzystywał nas i nasze dobrze serce a miał kobietę i dzieci w drodze. 
Cała rodzina ojca odwróciła się od nas, ciotka widząc mamę w sklepie uciekała jak złodziej.. 
Brat wyprowadził się z domu i mieszka u ojca, latał z obiadkami do tej kobiety a do mamy zadzwoni raz w miesiącu.. 
Nie umiem zaakceptować tej sytuacji, nie umiem patrzeć przychylenie na jego rodzine. 
Nie potrafię zapomnieć ile łez wylałam w ostatnim czasie ja i moja mama.