Pomocy!

Chciałabym Was poprosić o pomoc. Mam zaledwie 15 lat, więc całe życie przede mną, a mimo to coś mi jest i sama nie potrafię stwierdzić co! Rok temu odszedł ode mnie przyjaciel, po tym wydarzeniu się załamałam i sięgnęłam po pomoc psychologa, wtedy miałam też wsparci rodziny, niestety z biegiem czasu zamiast być łatwiej jest gorzej. Do psychologa na razie nie mam możliwości iść, a kolejną wizytę mam w styczniu, bo bardzo chcę je kontynuować. Moja mama zachorowała, co prawda ni jest to poważna choroba, ale ona panikuje, niedługo będzie miała operację i po tym wszystko powinno być dobrze. Często odnoszę wrażenie, że rodzice mnie ignorują, nie zwracają na mnie uwagi, od mamy usłyszałam wiele przykrych słów. Bardzo często kłócę się ze starszą siostrą,a chciałabym mieć w niej oparcie. Nie mam problemów z nauką, dużo się uczę, by osiągnąć zawsze świadectwa z wyróżnieniem. Nie lubię swojego ciała i siebie. Kiedyś się zakochałam, a przynajmniej tak myślałam, bo nie wiem czy w tym wieku można naprawdę było nazwać to miłością.. suma summarum zostałam sama i nie potrafię zaufać ludziom. Nienawidzę ludzi! Wolę zostać sama w domu, ze szklanką gorącej herbaty nić wychodzić z innymi, a kiedyś uwielbiłem spędzać czas z przyjaciółmi. Do tego dochodzi brak wiary w siebie i akceptacji. Chcę zawsze pomagać innym jak tylko mogę. Staram się traktować ludzi tak jakbym ja chciała być traktowana, a mimo to, oni wiele razy mnie krzywdzili. Smuci mnie przemijający czas... Bo on mija bardzo szybko, a ja stoję w miejscu i nie czuję się szczęśliwa, a chciałabym coś zmienić. Mógłby mi ktoś pomóc?

szczerze powiedziawszy twój problem polega na tym że chcesz mieć ciągłą adoracje innych ludzi i ciągle chcesz być głaskana po główce niestety nie masz już 5lat życie nie jest takie że każdy będzie mówiła jaka to jesteś wspaniała i idealna ale niestety taka nie jesteś ja 100% ludzkości nikt nie jest idealny i musisz się z tym pogodzić ludzie po prostu mają cię w d***e każdy myśli pierw o sobie taki jest ten świat