ŚIiwka

Cześć, na razie nie piszę, bo u mnie generalnie kryminał, pod każdym względem: dzieci chore, w pracy kłopoty (stara sprawa) i kupa innych, prywatnych problemów, których nie mogę tu opisywać. Nawet romansów mi się odechciało... Eh, życie... :-(

Cześć Laseczki! :-) Zgadnijcie, co robię o tej porze w niedzielę przy kompie??? Nie zgadniecie - PRA-CU-JĘ!!! A w przerwach...czytam sobie Was i uśmiecham się z rozczuleniem :-D

Mila - czekamy na Ciebie, wyżal się! Ktoś niedawno tu napisał, że nie jesteśmy szczęśliwe... Tak się nad tym długo zastanawiałam i dochodzę do wniosku, że poczucie szczęścia wiąże się z naszymi oczekiwaniami. Jeżeli "pułap szczęścia" ustawimy sobie wysoko, np. dużo kasy, piękna chata, idealny mąż, dzieci jak z obrazka, zdrowie, super kochanek, super praca, super znajomości, zero problemów, "fura, skóra i komóra" itd. itp. (można mnożyć w nieskończoność), to okaże się, że takich szczęśliwców można na palcach jednej ręki policzyć, a i tak zawsze i w każdej chwili mogą czuć się nieszczęśliwi, bo... nuda, bo strach, że to wszystko w jednej chwili może prysnąć jak bańka mydlana, bo wypadki każdemu się zdarzają. Wydaje mi się, że poczucie szczęścia, to umiejętność docenienia tego, co mamy i umiejętność zachowania odpowiedniego dystansu i umiaru, realności oczekiwań. Wszystko jest relatywne - dla osoby ciężko chorej szczęściem będzie możliwość spędzenia kilku dni poza szpitalem. Jeżeli tak podejść do sprawy, ja mam chyba jednak poczucie szczęścia - mimo dopadającej depresji, mimo przemęczenia, mimo kłopotów ze zdrowiem dziecka, mimo zmiennych nastrojów i "występów" M., mimo... tęsknoty do K. Jestem na swój sposób szczęśliwa, bo bardzo wiele z celów, które sobie stawiam udało mi się jednak zrealizować, bo mam rodzinę, cudowne dzieciaki, jakoś, mimo trudności, funkcjonuje moje małżeństwo (w pojęciu moich znajomych to nawet rewelacyjnie :-P :-D), coraz fajniej realizuję się zawodowo (choć oczywiście są trudności) i mnóstwo plusów jeszcze by się znalazło. Co do sytuacji z K., też myślę, że mam dużo szczęścia, bo On Jest! nie ucieka, wiele dla siebie znaczymy i generalnie super mi się z nim układa, pomimo (a może właśnie dlatego...) że nie pozwoliliśmy sobie na pójście na całość i spełnienie lub chociażby dyskusję o naszych marzeniach. Staram się to wszystko doceniać i przyznam, że pomaga mi to w trudnych chwilach, gdy depresja i rozpacz staje się "czarna". Wychodzi na to, że można cieszyć się życiem i być szczęśliwym nawet wtedy?... Sama jestem zaskoczona tym, co tu napisałam :-D

Cześć, Pozdrawiam, Czytam! U mnie bez zmian oprócz chaosu początkoworocznego. Makabryczny dla mnie okres, bo trzeba wszystko podogrywać, dzieciaki zaopatrzyć, jednocześnie pracując, robiąc kapitalny remont i organizując wszystkie roboty pod nieobecność męża, który wykombinował dwutygodniowy wyjazd... makabra i już prawie padam, a tu jeszcze tyle czasu zostało do jego przyjazdu. Mila, ja mam wrażenie, że nasi mężowie mają bardzo podobne temperamenty i wiem, jak takie teksty potrafią wyprowadzić z równowagi i zdołować, jak się ma czasami ochotę walnąć tym wszystkim! Ja co prawda pyskuję w takich okolicznościach i nie znoszę tego cierpliwie (M. raczej nie miałby odwagi zarzucić mi publicznie tego, co czasami wygaduje w domu, bo wie, że nie słuchałabym pokornie, tylko nagadałabym mu tak, że jemu byłoby wstyd przed znajomymi, toteż woli nie ryzykować), ale i tak strasznie taka sytuacja wysysa wszelkie siły życiowe skutecznie utrudniając mi rozwój osobisty. Nie znoszę tego, chociaż wiem, że to tylko szczeniackie zagrywki z jego strony, służące podbudowaniu własnego wizerunku kosztem baby. Jakiś czas temu spojrzałam na moją "sytuację" z tej drugiej strony i muszę przyznać, że dało mi to nowy punkt widzenia: mianowicie zostaliśmy zaproszeni do nowej sąsiadki - bardzo atrakcyjnej singielki, mniej-więcej w moim wieku i widziałam, jak mojemu M. zaświeciły się do niej oczka ;-) Ona raczej go nie prowokowała, ale... i tak poczułam emocje, o które bym się nie podejrzewała. I zaraz pomyślałam sobie o żonie K., która pewnie ma podobne odczucia w związku ze mną. Poczułam się wrednie i pomyślałam sobie, że chyba nie jestem w stanie zaserwować jej czegoś "takiego"... Taka chwila otrzeźwienia mnie dopadła i trzy dni chodziłam z mocnym postanowieniem, że dość, że nie brnę w ten układ! Ale czwartego dnia przyśnił mi się K. (rzadko mi się to zdarza, ale jak już, to długo mnie potem to męczy) i znów zaczęłam strasznie za nim tęsknić, w związku z czym moralność i wyrzuty sumienia zostały zepchnięte na plan dalszy :-P Na szczęście teraz mam tyle zajęć, że nawet nie mam czasu myśleć... Na dodatek dziecka chorują, jakieś wirusisko dopadło :-( Elewacjo, nie wydaje mi się, żeby A. chciał Cię cynicznie i z zimną krwią wykorzystać. On Cię próbuje oczywiście wykorzystywać, ale raczej... patologicznie i wampirycznie ;-) Takie mam odczucia. Kocham mojego męża, gdy zachowuje się normalnie i mam ochotę rzucić go w trzy diabły i zagrać na nosie, gdy "świruje" na nieznośnego bachora. Gdyby nie te chwile normalności, pewnie dawno bym to zrobiła...

Dzięki Elewacjo! Skąd Ty bierzesz te swoje genialne diagnozy??? Trafiłaś w samo sedno, jak zwykle zresztą! Jak się nad tym zastanowić, to faktycznie tak to może być, tylko ja mam emocjonalne "przyćmienia" i trudno mi wtedy zachować obiektywizm. Ale na szczęście mam tu Ciebie i Laski, które potrafią sprowadzić mnie z obłoków na twardy grunt. Bardzo tego potrzebuję! Swoją drogą marzę o tym, żeby M. był tak prostolinijny jak K.

Cześć Laseczki! Jestem wzruszona tym, że o mnie pamiętacie! Ja tylko krótko, bo późna pora, a wcześniej nijak nie miałam możliwości dorwać się do kompa bez świadków ;-) Melduję, że jestem, żyję, ale od razu po powrocie z wakacji rzuciłam się w wir pracy a mąż teraz ma wolne i siedzi w domu, więc nie za bardzo mam warunki do pisania. Wczoraj nadrobiłam zaległości forumowe i bardzo zmartwiło mnie samopoczucie Muszelki, ale widzę, że dziś już progres, więc bardzo mnie to cieszy! Zielonej gratuluję uporania się z uczuciami do A. Wszystkie Czarodziejki serdecznie pozdrawiam i ściskam! U mnie po wspólnie spędzonym z M. urlopie lepiej, bo poświęciłam go na "remont" naszego związku, tzn. postawiłam sprawę twardo i była jatka przez pierwsze trzy dni urlopu, a potem... pan M. załapał i stara się (z różnym skutkiem) do dziś, więc na razie jest nieźle. Ale nie mam wątpliwości, że gdy zacznie się cały kierat w pracy, to mu się pogorszy i pewnie wróci stare. Myślę, że te jego zachowania, to przede wszystkim nerwica i próba odreagowania stresu. Wiecie, co jest dla mnie zaskakujące? To, że jak jest dla mnie milszy, lepszy i bardziej zrównoważony, to zdecydowanie mniej myślę o K. Czyli wychodzi jednak, że to moje "zadurzenie" byłoby ucieczką od problemów małżeńskich... Muszę przyznać, że mam wciąż chwile słabości - na zmianę tęsknię i mam głupie uczucie idiotyczności całej sytuacji. Czasami mi głupio... na myśl o spotkaniu z K., że go wciągam w całą tę sytuację, że zachowuję się prowokacyjnie względem niego. Chociaż tak naprawdę, to nie mam pojęcia, jak on to odbiera. Może wcale nie zauważa, a ja wyolbrzymiam? Nie mam obiektywnego spojrzenia, a zapytać go nie śmiem oczywiście ;-) Miałam ostatnio śmieszne i ciekawe doświadczenie - ewidentnie zaczepiał mnie i prowokował młodszy o 15 lat ode mnie syn znajomej. Ostatnio widziałam go, gdy był dzieciakiem. A teraz - przystojniak taki, że każdą laskę mógłby okręcić dookoła palca. Mój typ męskiej urody. Nie powiem - było miło: chłopak łapał mnie wzrokiem, gadał jak moje echo, nawet komplementował dość bezczelnie przy M. (że niby taką dobrą żonkę ma :-P) i... przy swojej matce. Zrobił wszystko, żeby przytrzymać mnie za rękę, lejąc piwo do kufla, który trzymałam :-D, a gdy zostaliśmy na chwilę sami, zaczął się ze mną droczyć i przekomarzać. Najśmieszniejsze, że byłam ubrana bardzo na luzie (stary podkoszulek) i kompletnie bez makijażu - więc wyglądałam, jak wyglądałam. Oczywiście nie zamierzam kontynuować tej znajomości, ale przyznam, że całkiem rozrywkowo do tego podeszłam :-D, dobrze się bawiłam. A co najciekawsze - do tej pory zazwyczaj nie zauważałam takich "subtelności" w zachowaniu facetów. Wygląda na to, że historia z K. rozwinęła moją spostrzegawczość. Dzięki ci K. za edukację! No i miało być krótko :-D Ale pewnie nie będę teraz miała możliwości pisać, więc to na zapas było! Buziaki! Ś.

Ja na razie spadam na urlop. Dzięki za wszystko! Po przyjeździe napiszę coś więcej. Trzymajcie się, buziaki!

I usunąć tę spację po jedynce :-)

Coś mi się kiepsko zlinkowało, może teraz: http://kobieta.gazeta.pl/kobieta/1,96115,7994124,Czy_trzeba_zabic_te_milosc_.html A jak nie, to trzeba wkleić ręcznie :-)

Żyć się nie da w tym upale! U mnie też gorąco, a to za przyczyną mojego M. Dwa dni temu masakra: najpierw się nie odzywał cały dzień i tylko rzucał wściekłe spojrzenia. Na moje stwierdzenie, że traktuje mnie jak wroga najgorszego i próbę rozmowy dowiedziałam się, że mam cyt. "zamknąć ryj i spier...", a najlepiej żebym wzięła z nim rozwód tak jak moja matka z moim ojcem, bo to u mnie rodzinne. Nie ma jak kulturalna wymiana zdań w polskiej rodzinie inteligenckiej! :-P Oczywiście cała afera w sytuacji, gdy mam kolejną trudną sytuację w pracy i potrzebuję wsparcia jak diabli - więc jak zwykle usłyszałam, że to moja wina, bo nie umiem dogadać się z szefem i nie wiem, o co mu chodzi, a tak w ogóle to najlepiej, żebym rzuciła pracę w cholerę i zaczęła być normalną żoną, wtedy się nie będzie wściekał! A od wczoraj milutki jak gdyby nigdy nic: nawet był baaardzo namiętny wieczór - najpierw nie miałam w ogóle ochoty, bo mnie tak szybko nie przychodzi puszczanie w niepamięć, ale tak się starał, że w końcu rozpalił mnie do czerwoności. Co jak co, ale To potrafi gnojek jeden! Chore to wszystko, mam dość tej huśtawki. A on najwyraźniej bez tego nie potrafi funkcjonować. Wizyta "znajomych" udała się super - wbrew moim obawom! Po prostu to jest tak, że jak On się zjawia, to wszelkie moje dylematy rozpływają się jak we mgle, wszystko normalnieje, staje się proste, oczywiste i spokojne. Było serdecznie, K. miły i kochany, M. miły i serdeczny (przy ludziach jakoś potrafi!), żyć nie umierać ;-). Może żona troszkę bardziej na dystans niż ostatnio (ale, kurde, ma w końcu powody - a głupia nie jest, żeby nie widzieć jak blisko jesteśmy). Były sytuacje takie, że ktoś musiałby być głuchy i ślepy jednocześnie, żeby nie zauważyć, jak intuicyjnie się dogadujemy: identyczne słowa w tej samej chwili, identyczne gesty, porozumiewawcze spojrzenia, a wszystko zupełnie spontanicznie. Trudno nad tym zapanować. No nie wiem, teraz prawie dwa miesiące "abstynencji" mnie czeka. Boli jak cholera! A mój M. jest zazdrosny o całkiem innego kolegę, który co prawda ma dość "obcesowy" styl i luźno sobie gadamy, ale kompletnie mnie nie kręci jako facet. Ten drugi kolega przysłał mi kilka wspierających smsów w związku z sytuacją w pracy i M. o tym wiedział. Taka ironia - i ta awantura miała raczej związek z nim, niż z K. Obłęd. Trzeba na urlop, najchętniej sama... :-(

Masz rację Elewacjo! Nic tak nie upadla i nie dołuje, jak świadomość, że straciło się klasę i godność. Przegrać i na dodatek poniżyć się, to prawdziwe samobójstwo dla poczucia własnej wartości. A ja? Ja - mimo że często dopada mnie poczucie prawdziwej beznadziei - staram się pracować nad swoimi emocjami i "przerobić" je na pozytyw. Chcę widzieć dobre strony sytuacji: to że mam przyjaciela najlepszego, jakiego sobie można było wyobrazić, któremu zależy na mnie, dobrze mi życzy i pokazuje to czynem, ma wspólne plany co do naszego rozwoju zawodowego, jest bratnią duszą pod każdym względem i właściwie już się przyzwyczaiłam do tego, że rozumiemy się bez słów - jest to na tyle oczywisty dla nas stan, że aż zdziwienie budzi, gdy się okazuje, że w czymś się nie zgadzamy. Zresztą po krótkiej wymianie zdań zazwyczaj okazuje się, że było to zwykłe niedogadanie się, a tak naprawdę myśleliśmy o tym samym :-) Całe życie czekałam na taką bliskość duchową z drugim człowiekiem! Nawet z najbliższą przyjaciółką nie jesteśmy tak podobne, bo ona ma inny temperament ode mnie i pod tym względem bardziej przypomina mojego męża. Myślę, że on daje mi wszystko, co żonaty mężczyzna może uczciwie dać innej kobiecie. A że ja widzę coś więcej między jego słowami i chciałabym więcej? ;-) Czy to mało? Chyba ogromnie dużo i drżę, żeby tego nie spieprzyć jakimś fałszywym krokiem, brakiem umiaru i nieposkromieniem. Wspólna imprezka już wkrótce... Tortura prawdziwa: mieć kogoś na wyciągnięcie ręki i patrzeć bezczynnie z przekonaniem, że tak trzeba.

Aaaa... Za kilka dni spotykamy się w gronie rodzinnym. Mam tremę! Trzymajcie kciuki, żebym nie narobiła głupot i nie zachowywała się jak idiotka.

Mila - normalnie mnie trafia, gdy czytam o takim chamstwie faceta. Nie wiem, czy Cię to pocieszy, ale mój M. też potrafi rzucić strasznie chamskie teksty, jak jest wkurzony. A potem jakby nigdy nic - nawet nie przeprosi! Ja to kładę na karb jego "niepoczytalności" w chwilach wzburzenia i dlatego to jeszcze znoszę. Oczywiście nie pozostawiam tego bez komentarza i wie, że po takim występie ma u mnie prze... ;-) Potem się łasi, bo wie, że ja mściwa nie jestem i po jakimś czasie mi puszcza. Ale, jak powiedziała Nova-ja, takie zachowania zabijają powoli miłość (u Niej - co prawda - jest inna przyczyna) i jesteśmy dalej razem siłą przywiązania. Agresja to potworna toksyna... Ja wiem jedno - i mój mąż też chyba ma tego świadomość - że gdyby kiedykolwiek mnie uderzył, to koniec, drugiej szansy bym nie dała. Nova-ja, ja też widzę siebie w Twoim opisie :-) Zwłaszcza w tym, że szukasz na zewnątrz tego, na co nie możesz liczyć ze strony własnego męża. Przyczyny mamy różne, bo ja akurat na brak seksu i jego jakość nie narzekam i nie tego szukam u K. (chociaż niewątpliwie nie jestem obojętna na jego męski urok), ale mechanizm zjawiska jest podobny. Poza tym, Twoja historia jest dla mnie takim trochę scenariuszem na przyszłość i może ostrzeżeniem, żebym nie dążyła na oślep do "spełnienia", bo może się okazać, że szczęście będzie krótkie, a koszty zbyt wielkie. Tak bardzo boję się, że stracę wszystko, łącznie z szansą na tę niezwykłą przyjaźń opartą na pokrewieństwie dusz! Pozdrawiam Was wszystkie, będę pisać w miarę możliwości.

Revolucjo, byliśmy na terapii kilka lat temu. Pomogło tak na ok. 1,5 roku, potem wróciło stare. Wiesz, moim zdaniem terapia małżeńska w naszym przypadku może coś zmienić na dłużej, jeżeli mąż (a ja przy okazji też) podda się najpierw terapii indywidualnej. Rozmawiałam z nim o tym wielokrotnie, właściwie zawsze po stresujących scysjach, jakie prowokował. On teoretyczną świadomość problemu ma - czyta sporo literatury psychologicznej (udało mi się go zachęcić do tego). Niestety, nie wykazuje żadnej woli, żeby terapię zastosować w praktyce. Omija temat szerokim łukiem: niby chce, ale - a to nie ma czasu, a to coś tam... zawsze się wykręci. A ja mam rozumieć, że on ma problemy i skoro wiemy, że ma problem, to ja to mam zaakceptować i pogodzić się z losem, po prostu! ;-) Czytałam o zaburzeniach osobowości typu borderline i myślę, że on może się pod to kwalifikować. Bez ruszenia tego problemu raczej nic się nie poprawi... :-(

Muszelko Kochana - to właśnie ta cholerna chemia nie daje Ci spokoju, przez nią wciąż to powraca. To taki "odruch warunkowy" Twojego znarkotyzowanego nim mózgu ;-) Tak, tak, podlegamy tym samym prawom, co zwierzątka eksperymentalne niestety :-P Laseczki, nie wkurzajcie się na mnie za te wywody pseudonaukowe, ale ja tak mam, że wszystko muszę sobie zracjonalizować, mam masakrycznie ścisły umysł i muszę mieć wszystko w odpowiednich przegródkach :-D Wiem, że to może irytować, zwłaszcza w zestawieniu z emocjami (mój mąż jest najlepszym przykładem - przy jego emocjonalności doprowadza go to czasami do furii). Elewacjo :-) Święte Słowa! Też tak sądzę, co... nie zmniejsza w niczym moich rozterek i cierpień :-P Rozum idzie swoją ścieżką, a serduszko..., he, he :-D Fakt, że rozmyślam, chociaż właściwie nie mam na to kompletnie czasu, dzieciaki już w domu i w pracy wakacji też nie mam - wręcz przeciwnie: mam teraz potworną i beznadziejną robotę do przewalenia! A skupić na niczym się nie potrafię, A niech to wszyscy diabli! Potwornego doła mam. :-( Pozdrowienia dla wszystkich! Ś.

Muszelko, ja myślę, że żonka mogła jakąś intrygę na Twój temat ukręcić i on się na to łapnął. Albo wręcz napisał to pod jej dyktando. Tak czy siak - to jest mięczak i nie wart Ciebie tchórzliwy dupek, bo facet z jajami miałby odwagę, żeby porozmawiać patrząc Ci prosto w oczy. Szkoda czasu i nerwów na tego palanta. Teraz widzisz wyraźnie, że o Twoich zyskach emocjonalnych w tym układzie nie ma mowy - pokazał swoje prawdziwe, marne oblicze w całej krasie. Może i dobrze, bo przynajmniej nie masz złudzeń, co do tego, jakim człowiekiem on jest i nie będziesz podsycać chemii, która Cię nakręca, złudzeniami o jego wspaniałości (co robię np. ja i dlatego tak się męczę ;-)). A z samą chemią sobie poradzisz prędzej czy później. Buziaki i głowa do góry! Śliwka

Miluniu - u mnie po staremu ;-) Czyli nic specjalnego. Chwilowo jestem sama, bo M. z dzieciakami wyjechał. K. też nie ma. Niedługo ma się zjawić na chwilę w Polsce, może się spotkamy, może nie... Planujemy jeden wspólny projekt za jakieś dwa miesiące, więc chyba trzeba będzie się jakoś spotkać w końcu, ale to zależy od jego możliwości czasowych. W ogóle nie wiem, jak się to potoczy po jego przyjeździe - czy będziemy mieli takie możliwości kontaktu, jak dotychczas? Może się całkiem inaczej to ułożyć. Napisałam dzisiaj dość łzawe i radykalne podsumowanie swojego życia, swojej kiepskiej ostatnio relacji małżeńskiej oraz wątpliwości i obaw związanych ze znajomością z panem K. Wyszło smutno, skasowałam wszystko, nie odważyłam się umieścić tego na forum. Nie bardzo widzę rozwiązanie sytuacji, bo radykalne nie wchodzi w grę (za wiele ofiar dookoła), a dalej żyć w czymś takim też ciężko. M. się raczej nie zmieni. Mimo że wciąż go kocham, jest to jednak toksyczny dla mnie związek, w którym wsparcie dostaję sporadycznie i nie wtedy, gdy go naprawdę potrzebuję. Za K. tęsknię obsesyjnie wprost, może sobie coś uroiłam w związku z nim, może to pozory, może oczekiwanie na coś, czego nie mam w małżeństwie? Nawet teraz, gdy go nie ma, dostaję dowody jego troski o mnie i serdecznego zaangażowania w naszą znajomość (poprzez przypadkowe relacje innych osób). Nie wierzę, że to tylko koleżeńska przysługa. Widzę też, jak wpłynęłam na jego rozwój zawodowy przez ten okres naszej bliższej znajomości - po prostu dostał skrzydeł i pięknie toczy się jego kariera, a w najważniejszych jego projektach widzę moją inspirację, nasze rozmowy i przemyślenia. Podobnie jego wkład w moich - tyle że strasznie trudno mi teraz skupić się na czymkolwiek, rozsypuję się na kawałki. Tak naprawdę, to wszystkie biedne jesteśmy - każda na swój sposób...

też nie śpię... i tęsknię... :-(

Elewacjo, masz we wszystkim rację! Zarówno ja teraz postrzegam zachowania mojego M. w ostrym kontraście ze spokojem i zrównoważeniem K., jak i M. wyczuwa mój większy dystans. Ale to takie trochę błędne koło, które zaczęło się już dawno temu: huśtawki od miłości do agresji - od wielu lat ze strony mojego M. i moje daremne próby równoważenia go. Żywcem dr Jeckyll i mr Hyde. Było niestety coraz intensywniej pod tym względem, a potem... poznałam K. i to był dla mnie szok, że można inaczej, że można nie dostawać szału o każdą bzdurę i w spokojny sposób reagować na nawet najbardziej stresujące sytuacje. K. trafił w moją ogromną potrzebę poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji emocjonalnej. M. widzi, że ja teraz reaguję nieco inaczej niż kiedyś, z większą pewnością siebie, nieustępliwością i bez strachu. I to go chyba nakręca, bo nie wie, co jest grane. Nie wiem, czy słusznie typuje, ale generalnie jest zazdrosny o każdego faceta w moim otoczeniu, nawet o najbardziej niedorzeczne przypadki ;-) Natomiast o K. nie mówi złego słowa, pozwolił sobie tylko kilka razy na lekkie złośliwostki i niekontrolowane emocje na twarzy. To mi mówi, że chyba wyczuwa tu prawdziwe zagrożenie. Zwłaszcza to milczenie zupełnie niezwykłe dla niego... A ja się staram nie dawać mu dodatkowych powodów do zazdrości. Tak więc spirala się nakręca, ale przyczyna pierwotna nie tkwi w moich rozterkach sercowych - bo mimo tych wszystkich perypetii wciąż nie mam niechęci do mojego M. - tylko są to całe lata podkopywania mojego poczucia bezpieczeństwa i braku wsparcia, wręcz agresji w trudnych dla mnie sytuacjach (rozumiem, że on tak odreagowuje swój własny strach). Zaczynam rozumieć mechanizm, który powoduje, że kobiety przez całe lata zgadzają się na przemoc domową - po prostu Potwór jest Potworem z przerwami, a w przerwach bywa Księciem i to daje złudną nadzieję na poprawę. Ta nadzieja właśnie trzyma kobietę przy nim. Cieszę się, że się "leczysz" z uzależnienia od myślenia o A. Ten dystans, który słusznie ustanowiłaś, pozwala Ci trzeźwo spojrzeć na sytuację. Trochę Ci zazdroszczę tej trzeźwości, a z drugiej strony mam nadzieję, że ja za kilka lat, jak już opadną mi "klapki" zauroczenia K., nie będę miała kaca i nie okaże się, że go nadmiernie idealizowałam, a to zwykły palant był ;-) Ale na razie jest idealnie...

Hej! Byłam za granicą w sprawach zawodowych i trochę odetchnęłam od codzienności, ale po przyjeździe znów jatka - M. do granic wytrzymałości rozbujał huśtawkę nastrojów i jak zwykle w trudnych dla mnie momentach (decydują się losy bardzo ważnego dla mnie projektu i właściwie jest to dla mnie zawodowe być albo nie być) zrobił mi dziką awanturę, że... nie chcę z nim sypiać, po czym obraził się. Bzdura kompletna! W ogóle nie przyjmuje do wiadomości, że jestem zestresowana i przemęczona, a na brak seksu naprawdę nie może narzekać! A teraz jest słodki i tylko się dziwi, że ja jestem spięta :-( Mam tego po dziurki w nosie!!! A kolega już pojechał i tylko maile pozostają :-( Dół generalnie. Przed wyjazdem zrobił mi bardzo miłą niespodziankę i zostawił na mailu. Ale mi go brak! Przeczytałam co u Was i widzę, że ogólna stagnacja. Pozdrawiam, Ś.

Na razie wybywam na krótko :-) Pozdrawiam, A płynę cały czas! Hejki!

Tylko że ja go kocham, a i on ma do mnie... głęboką skłonność. I tu jest problem - trudno w tych warunkach o czystą przyjaźń. Staram się nie zatonąć, ale trzymam się resztką sił.

Zielona - a ja dziękuję Tobie, za ten topic! Nawet nie wiesz, jak bardzo pomaga i ratuje! Gdybym nie mogła się tu wygadać, pewnie zrobiłabym mnóstwo głupot - może nawet łącznie z tym najgorszym rozwiązaniem... Ostatecznym... Revolucjo - mój M. też powiedział, a właściwie wykrzyczał o wiele słów za dużo i to nie po raz pierwszy. Zasada jest taka, że im dłużej między nami jest znośnie, a nawet fajnie, tym gorszy wybuch potem. Ten ostatni raz w jego wykonaniu chyba mnie złamał, on się teraz stara, ale... ja już nie ufam. :-( Wiem, że gdy tylko zaufam, on zaatakuje znowu. Oczywiście, że to mnie pcha w stronę K. Bo on mnie szanuje, nigdy nie rani, nie manipuluje, jest niewiarygodnie prostolinijny i bezpośredni. Dodatkowo utwierdza mnie to, że M. nawet tłumacząc się ze swojego ostatniego "występu" próbował odpowiedzialnością za swoją agresję obarczyć mnie, że to ja tak naprawdę zawiniłam - swoją... obojętnością, brakiem reakcji na jego poczynania. On albo niczego nie rozumie, albo nie chce sam przed sobą się przyznać, że ma problem potężny. A... jeżeli chodzi o seks, to jest super. To chyba jedyna dziedzina, w której dobrze się dogadujemy. Szczerze mówiąc - idealnie by było, gdyby K. był moim mężem, a M. - moim kochankiem ;-) Chociaż nie wątpię, że seks z K. może być bardzo fascynujący :-P Buźka dla Wszystkich! P.S. Informuję uroczyście, że od dziś będę używać skrótów, M=mąż, K=kolega, żeby się nie napracować zbytnio :-P, nota bene skróty mają niewiele wspólnego z ich imionami ;-)

Dzięki Elewacjo! :-) Od dłuższego czasu myślę o tej "rewolucji" ;-) Wstrzymują mnie dwie rzeczy - nasze małe dzieci (wymagające wyjątkowo dużego zaangażowania ze względu na poważną chorobę jednego z nich, samej byłoby mi trudno wszystkiemu sprostać).Po drugie - Jego małe dzieci i żonę. Ostatnia rzecz, jaką chciałabym zrobić, to tu namieszać i przyczynić się do czyjegoś cierpienia! Gdyby nie to, nie miałabym żadnych wątpliwości, co robić... Tym bardziej, że ostatnio miałam znów kilka obserwacji świadczących o jego skrywanym uczuciu do mnie - m. in. wypytywał znajomych, czy będę, chociaż nie miał do mnie żadnego interesu, a potem (gdy się spotkaliśmy) wcale się do tego nie przyznał ;-) Widzę, czuję, że mu bardzo zależy, tylko nie ma śmiałości (pewnie z tych samych powodów, co ja), żeby mi to oficjalnie okazać. Ale to pęknie... albo się zaczniemy unikać. To jest dynamiczne, zbyt bliscy sobie jesteśmy, żeby to trwało w nieskończoność w takim układzie...

Nova - pierwsze, co pomyślałam to to, że on jest ukrytym homoseksualistą. A jeżeli nie, to może ma jakąś traumę z dzieciństwa związaną z dotykiem, albo wręcz z przemocą na tle seksualnym? U mnie kicha ogólna - potężna awantura z mężem, nawet mi się nie chce opowiadać, bo schemat do bólu sprawdzony, tzn. ja jestem winna wszystkich nieszczęść jego życia, bo nie czytam w jego myślach, ale jak od niego odejdę, to będzie znaczyło, że powielam mój wzorzec rodzinny, więc mamy się razem męczyć dalej, bo tak trzeba i już! (to oczywiście jego wersja - a moja jest taka, że on mnie "używa" i ja mu do różnych rzeczy "służę", a głównie - do odreagowywania permanentnego stresu. To jest jego model bliskości). Wyżył się, więc będzie teraz spokój przez jakiś tydzień... Ja już tak nie chcę... Już chyba widzę powód moich "rozterek" emocjonalnych i głupich miłostek. Po prostu szukam normalności i zdrowej bliskości, pakując się w relację niemożliwą... Sytuacja naprawdę dołująca, bo w pracy też kicha z tym starym projektem, w który włożyłam trzy lata pracy i strasznie potrzebuję teraz wsparcia, bo wszystko mogą diabli wziąć. Mąż oczywiście mnie obwinia, że wszystko to moja wina, bo... podeszłam zbyt ambitnie, a trzeba było to olać i zająć się domem (bo on przecież wszystko za mnie robi ;-) ) Tak więc jest do dupy i mam już serdecznie dość, nawet o flirtowaniu mi się nie chce myśleć...