Długo nie mogłam zebrać się na to, by napisać o tym tu na forum... Wszystko dlatego, że wstydzę się swojego problemu, wstydzę się swoich uczuć. I boję się głupich komentarzy... Mam nadzieję że takich nie będzie, tylko postaracie się mi jakoś doradzić, co mam robić.
Mianowicie chodzi o to, że wstydzę się swojego chłopaka... Przy nim udaję, że wszystko jest okej, ale wewnątrz mam masę rozterek... Nie wiem, czy chcę z nim być. Wydaje mi się, że jesteśmy z dwóch innych światów- ja mieszkam w mieście, on na wsi, ja uczę się w liceum, przygotowuję do matury, zależy mi na nauce, on - skończył swoją edukację na gimnazjum i nie zanosi się na to, żeby kształcił się dalej. Dużo nas poróżnia, ale też wiele łączy. On jest kochany, opiekuńczy, nie namawia do seksu w imię "udowodnienia miłości", troskliwy, szarmancki, miły, czuły, tolerancyjny, szanujący, widzę, jak bardzo mu na mnie zależy. Ale ja sama nie wiem co do niego czuję i co mam robić... Czy zostawić wszystko tak jak jest i spotykać się z nim udając, że wszystko jest ok (to chyba najgorsza opcja;/), czy szczerze z nim porozmawiać (tylko o czym? mam mu powiedzieć - zmień się, bo inaczej z nami koniec?), czy zerwać z nim... ? Wiem, że ostateczna decyzja należy do mnie, ale chciałabym poznać Wasz punkt widzenia.
Czy związek między dziewczyną z miasta a chłopakiem ze wsi to na dłuższą metę niewypał.. ?
