Paulina36

Buszująca.. Super. Wyznaczysz pierwszą granicę, potem drugą i kolejne. O ten internet też może trzeba już zacząć walczyć.. Byłaś z siebie dumna:)) i to jest też fajne, ze się nie przestraszyłaś. Bo tak naprawdę nie ma czego się bać. To nasze życie i tylko od nas ono zależy, dlatego wyznaczanie granic jest w nim najważniejsze po to by utrzymać spokój i poczucie równowagi. To takie nasze nasze wołanie: "Tu jestem! Halo. Słyszycie mnie?! Jestem tu i nigdzie się nie wybieram. Jestem obecna i chcę dla siebie jak najlepiej bo mam do tego prawo. Prawo do bycia tu i teraz szczęśliwą. Mam prawo i nie wolno NIKOMU odbierać mi tego prawa."

Silna... Wytrwaj! Dzięki Twojemu postanowieniu i szacunkowi, które sobie w ten sposób okażesz, Twoje dziecko nigdy nie zobaczy zapłakanej mamy i nigdy też nie będzie go prześladował widok ojca znęcającego się nad nią. Ja taki obraz do dziś mam przed oczami, mimo że zbliżam się do 40.stki.. Szacunek, o to teraz walczysz. Bez niego nic nie jesteśmy warci, mając nawet konto w banku wypełnione po brzegi. Pięknie walczysz o siebie! Jestem pełna podziwu, jaka jesteś konsekwentna. Rozwiewaj wątpliwości wychodząc do ludzi i szukając zainteresowań, budząc pasje. Fajne postanowienie ze studiami. Super dziewczyna z Ciebie:))) .

Buszująca... Wszystko, co osiągnęłam zawdzięczam swojej determinacji, którą kiedyś nazwałabym uporem osła:) Bardzo chciałabym, żebyś uwierzyła, że to jest do zrobienia. Pójdę dalej i powiem: Chciałabym, żebyś uwierzyła, że to jest proste:). Ale wiem, rozumiem, że każda z nas ma inną sytuację, inną psychikę, inny charakter, więc i zmiany następują w różnym czasie. Podsumowując: Ja wiem, że Tobie się też uda. Nie wiem tylko w jakim czasie, ale czuję, że już całkiem niedługo.:) Dzięki za pamięć odnośnie wyników. Właśnie zapomniałam napisać, że w czwartek odebrałam wyniki oznaczenia markerów nowotworowych i ...JEST SUPER! . Nie mam raka!:))) Trzymam Cię za słowo odnośnie naszego spotkania w realu. Ja jestem z centrum. A Ty Silna k., skąd jesteś? Dołączysz? No i zapraszamy inne dziewczyny na takie spotkanie, prawda? A kiedy Ty będziesz wogóle w PL? Planujesz jakiś przyjazd w międzyczasie? Pozdrówki:)

Przypadkowa.. i jeszcze jedna refleksja. Staraj się nie być dla siebie tak surowa, nie osądzaj się źle, nic złego nie zrobiłaś, absolutnie nic, to taki los, zbieg okoliczności. Nie bądź swoim największym krytykiem. Bądź swoim przyjacielem, pocieszaj się, płacz kiedy trzeba lub złość na los jak wolisz. Tylko się nie złość na samą siebie. To nie tak.. Zobaczysz, będzie dobrze. Czy mogę Ci jakoś konkretniej pomóc? W jakiej części PL mieszkasz? Może mogę coś zrobić dla Ciebie? Nie bój się prosić o pomoc. Tak będzie łatwiej. Mnie też pomogły koleżanki, kiedy byłam w potrzebie.

Przypadkowa.. Cieszę się, że jesteś. Że miałaś ochotę mimo to coś skrobnąć. Może odsapnij chwilę, wyjdź gdzieś. Chwilowo nie będę Ci radzić. Ochłoń. Bardzo chcę Ci pomóc. I nie tylko ja, jak sądzę. Twoja sytuacja jest trudna. Twój mąż jest psychopatą chyba na miarę mojego własnego ojca - tyrana, alkoholika, potwora w najwyższym stopniu. Chyba mogę się tylko domyślać, jak się czujesz. Bardzo, bardzo mi Ciebie żal, jestem z Tobą całym sercem. Przytulam Cię mocno. Moim zdaniem u Ciebie wyjściem jest jedynie radykalne rozwiązanie. Tu nie ma miejsca na rozmowy. Ty musisz po prostu się obudzić. Tu i teraz! Natychmiast! U Ciebie nie ma już czasu na granice. To już nie ta pora i nie z tym człowiekiem! Ty żyjesz z psychopatą, od którego musisz uciec. Pamiętasz taki film "Uciec ale dokąd?". Kobieta osaczona przez męża, który w końcu aby jej się pozbyć całkowicie, pozoruje swoją śmierć, której sprawcą ma być owa żona. Sytuacja wydaje się bez wyjścia. Ona trafia do więzienia ale tam nie spędza czasu bezowocnie. Planuje zemstę. Po wyjściu z więzienia, odnajduje go i kompromituje. A wydawałoby się, że jest w sytacji bez wyjścia: była bez pieniędzy, poszła do więzienia za jego rzekome zabójstwo i jeszcze zabrał jej synka. Uważam, że zawsze znajdzie się osoba, która może Ci pomóc. Tylko się rozejrzyj. Może zaczniesz szukać mieszkania za opiekę albo pomoc nad starszą osobą? To jest rozsądne wyjście. I nie mów mi, że tam gdzie mieszkasz nie ma takich ogłoszeń. Jeśli trzeba zbierz siły i szukaj w sąsiednim mieście. Wyprowadź się jak trzeba. Co Cię tam trzyma? Kupa rzeczy w szafie i pasta do zębów? Bo on przecież nie. On nie jest wart nawet wspomnień. Proszę Cię, zacznij myśleć jak dorosła kobieta. Nie ma juz małej Przypadkowej. Nikt nie przyjdzie do Ciebie i nie weźmie Cie na kolana. Choćbyś nie wiem jak chciała, jak płakała, jak się modliła. Boże, jak ja kiedyś chciałam, żeby moja mama uwolniła sie od tyranii ojca. Żeby zabrała mnie i siebie i żeby nas wybawiła. A ona nic. A teraz jest starą zgorzkniałą i chorą fizycznie kobietą. Kobietą o kulach, bez włosów i bez ...nie mogę pisać.. Na Ciebie jest teraz czas, CZAS NAJWYŻSZY! Później będzie już za późno. Później może nie będzie już nic. Jestem z Tobą.

tacomanadzieje sama się sobie dziwię, że tak gładko mi poszło po latach upokorzeń. Tak na marginesie, to ja też nie byłam aniołkiem. Byłam okropną zazdrośnicą, robiłam mu awantury o wyjazdy integracyjne itd. No święta nie byłam. Tak to jest, kiedy zejdą się dwa DDA. Nigdy też nie byłam myszką, która siedzi w dziurze, kiedy kocur wrzeszczy. Ja też krzyczałam kiedy on krzyczał. Ale i tak czułam, że to ja jestem na gorszej pozycji. Wystarczyło, że mi powiedział, że jestem głupia albo biedna i już dla mnie był to przekaz: On ma rację. Na szczęście to już mam nadzieję za mną.:) Co ja Ci mogę poradzić? Zacznij od wyznaczania mu granic. Nie ma innego sposobu. Są też radykalne sposoby, jak rozwód. Ale my tutaj nie jesteśmy takie twardzielki, że od razu stawiamy mur chiński. Musimy spaść na dno i wtedy dopiero "coś" rozumiemy i "coś" powolutku zaczynamy robić.

Silna.. Dzielna jesteś i tak trzymaj! Nic Cię już nie złamie! Kiedy wracasz do PL? Jakie masz wogóle plany związane z powrotem?

Buszująca Droga Moja odnośnie mojej sytuacji.. Byłam wtedy w takim dole totalnym, w takiej desperacji, że powiedziałam sobie: Teraz albo nigdy! I od razu jak jakaś maszyna zaczęłam działać. Miałam wsparcie: dwie cudowne koleżanki oraz forum. Pobiegłam najpierw do psychologa potem do prawnika. Prawnik tez była kobietą, więc ona podsunęła mi cudowną receptę na opór mojego m. Powiedziała, żeby mu przekazać, że będzie rozwód z orzekaniem o jego winie i od teraz wszelkie pytania kierować do niej:). Wcześniej, kiedy w desperacji groziłam mu rozwodem, to mówił, że nie ma problemu i takie tam. Ale potem, kiedy dostał wizytówkę to spokorniał. Było buuu i było: To ja się teraz zabiję bo nie mogę bez Ciebie żyć. Byłam już wtedy niewzruszona i powiedziałam: Twój wybór. Natychmiast zadziałało. Krokodyle łzy w jednej sekundzie przestały mu płynąć:) Pytasz, jaki m. był wcześniej. Różnie, ale w ostatnim okresie doprowadził mnie do jakiegoś obłędu, to naprawdę było krok do samobójstwa. Był potworny! Darł się na całe gardło na jakiekolwiek pytanie. Wrzeszczał aż dziecko płakało. No i były upokarzające słowa typu; jesteś psychiczna. Nawet do dziecka tak o mnie mówił a tego już nie mogłam znieść. To było chyba najbardziej upokarzające. Kiedyś dziecko do mnie przyszło i powiedziało: Mamo, co to znaczy że jesteś psychiczna? Myślała, że zabiję gnxxxja! Kiedyś przy znajomych moje niespełna 5 letnie dziecko powiedziało do mnie: Ty kur...o. (zasłyszało o tatusia). Wstyd jak nie wiem co. No wiele było, teraz jakoś mi trudno sobie przypomnieć. Nie wiem, czemu tak szybko zapomniałam. Jakiś czas temu wyszło szydło z worka, dlaczego tak się zachowywał, ale to już inna bajka.. Jest dokładnie jak piszesz z tym paradoksem niekochania, kiedy jest (teoretycznie) dobrze. Tak - my DDA szukamy emocji. No i mamy a potem jest płacz. Ale to nie jest nasza wina. Tak się złożyło i trzeba temu przeciwdziałać. Dlatego idę na terapię. Nareszcie. Wracaj do Polski:) Pójdziemy na kawę. Z Silną też się umówimy za 3 miesiące, jak wróci:)) Co Ty na to Silna? A może któraś z dziewczyn dołączy?

Tortilla jako DDA mam to samo, więc nic Ci mądrego nie doradzę. Właśnie zaczęłam działać w sprawie terapii. W maju będę kwalifikowana do grupy. Rozmawiałam z kilkoma osobami, którzy są po lub w trakcie terapii i wszyscy zgodnie twierdzą, że udało im się osiągnąć cel. Czytasz o DDA, może podesłać Ci jakieś linki?

Witajcie Dziewczyny Miłego dzionka!

dla DDA http://komudzwonia.pl/viewtopic.php?t=988

Przypadkowa... pamiętam o Twojej rozmowie jutro. Jakkolwiek postanowisz, pamiętaj, że możesz tu zawsze wpaść. Trzymam mocno za Ciebie!

Buszująca minęłyśmy się postami:) Super jesteś dziewczyna! Wiedziałam, wiedziałam, wiedziałam:)))

Buszująca Dzięki! Ja też jestem z siebie dumna. Po pensji lecę po bukiet tulipanów dla siebie:) Tak. To prawda. Szukałam dla siebie takiego właśnie "skutecznego" rozwiązania, bo nie widziałam przed sobą innego. No cóż, głupota ludzka nie zna granic:). ............................... Ja widzę, że Ty też powoli dojrzewasz, widzę małe postępy. Wiesz już, że też możesz mieć wpływ na swoje życie? Poczułaś to w sobie?

Silna pamiętaj, że Twoja decyzja jest słuszna. Jesteś w o tyle w dobrej sytuacji, że nie macie dzieci. W takim przypadku rozwód to podobno tylko formalność i kończy się po jednej sprawie, o ile oczywiście obie strony są zgodne. Czytałam w wątku po rozwodzie tego typu historie. Nie bój się rozwodu. Bać się jeszcze zdążysz.

Silna.. Dzięki. I ja Tobie bardzo mocno gratuluję! Czytając Twoje posty czuję, że świetnie sobie radzisz. Jesteś naprawdę SILNA i aż miło Cię poczytać. Super z Ciebie dziewczyna! Nie, nie chcę z m. być. Jestem jeszcze ale tylko dla własnej wygody. Gdybym nie uzyskała tego upragnionego spokoju tak szybko, to zwiałabym gdzie pieprz rośnie:). Odkładam kasę, żeby zabezpieczyć swoją przyszłość. Otaczam się fajnymi ludźmi. A m. zupełnie nie wie, co go czeka i dlatego tak się stara. Taka niepewność pewnie daje mu do myślenia. Nie sądziłam nawet, że mogę mieć kiedykolwiek przewagę psychiczną nad nim. W moim związku dochodzą jeszcze inne jego problemy, których żadna terapia nie załatwi. Dlatego też szykuję się do rozstania, chociaż zdaję sobie sprawę, że dziecko bardzo go kocha i będzie to bolesna sprawa dla naszej całej rodziny.

Moja Droga Buszująca:))) Ja wiem, że jest Ci bardzo ciężko. Ja też miałam taki moment, że kręciłam się w kółko jak wąż i kąsałam swój własny ogon. Ja to wszystko przeszłam. Ale gdybym wtedy, jak Ty teraz znała mechanizmy tej patologii, to nie byłoby mnie dziś na tym wątku. Dlatego Ty musisz teraz już działać. Bo Ty już wszystko rozumiesz. Maja dała dziś konkretny i bardzo pomocny wykład. Zastosuj to w swoim życiu! Albo inną metodę, jeśli uznasz, że nie ta. Ale Ty powinnaś już coś robić, bo zataczasz koło grozy wokół siebie. Jesteś DDA. Ja też jestem DDA. Tu prawie każda z nas jest współuzależniona. Ale to nie oznacza, że mamy na całe życie grać rolę męczennicy. Buziaki i trzymaj się dzielnie!

Maja podpisuję się pod tą "litanią", którą tu napisałaś. Święte słowa:) Mnie to również pomogło i to zaledwie w niecałe 2 tygodnie. To jest właśnie owo stawianie granic. Dodałabym do tego jeszcze: "Chcesz, to idź do innej", kiedy będzie straszył jak np. Buszującą. To naprawdę działa. Można jeszcze powiedzieć: "W którą walizkę się spakujesz?". Na bardziej opornych, którzy robią to profesjonalnie i cichutko lub kiedy chce się osiągnąć szybko cel działa wręczenie partnerowi wizytówki "mojego" prawnika. Ja właśnie połączyłam oba sposoby i się sprawdziły. Już nie pamiętam, kiedy czułam się taka spokojna. M. chodzi jak na szpilkach, parzy herbatkę, myje okna i pyta się, czy zrobić mi masaż na ból kręgosłupa:). Paradoksem jest, że ta jego przemiana uświadomiła mi, że go już nie kocham. Dlaczego teraz, a nie kiedy był moim koszmarem? Nie wiem, dużo jeszcze nie wiem.

Buszująca Kochana.. masz prawo do wahań i do pytań: dlaczego, dlaczego?? Może gdybyś żyła tutaj a nie na obczyźnie to przyjechałby ktoś po Ciebie i Cię wybawił fizycznie z tej opresji. Ale jesteś sama i już wiesz, że nikt nie przyjedzie. Już wiesz, że uda Ci się tyle ile sama będziesz sobie w stanie pomóc. Już to wiesz, prawda? To co Cię teraz może przerażać, to kolejne zadania do wykonania; szukanie mieszkania, obawa że sobie nie poradzisz w pojedynkę itd. Najlepiej napisz sobie na maila co masz robić. Jeden krok - jeden mail. Np. dziś: środa, czwartek - szukam mieszkania, moje działania: rozpuszczam wici po znajomych w pracy, mówię znajomemu, szukam w gazecie, szukam w internecie. Nie cofaj się. Samo się nie zmieni. Będziesz czuła się podle, aż do momentu kiedy go nie opuścisz. Wiesz o tym już? To jest kluczowe, żeby iść dalej. Będziesz tu się żalić, pisać każdego dnia co Ci powiedział, jak Cię poniżył, ile przepłakałaś, ile wnosi ograniczeń do Twojego życia AŻ DO DNIA, w którym odważnie spojrzysz sobie w twarz i powiesz: DOŚĆ!!! JA Bxxxxx ODCHODZĘ! TO NIE JEST MOJE ŻYCIE!

Niezapominajki mój poprzedni wpis dotyczy Twojego wcześniejszego postu. Co do bieżącej sytuacji. To teraz jest nieważne, jaka była sytuacja w jego rodzinie, czy byli patologiczni czy nie. Bo to może być tak jak z Tobą i z nim: nikt dookoła nie będzie Was odbierał jako nieudany związek ponieważ się maskujecie. Ważne jest to, żebyś sobie uświadomiła, że jesteś OFIARĄ a on jest Twoim KATEM. To oznacza, że czujesz się winna, mimo, że to tak realnie nie Twoja wina. Będzie Ci tego brakowało, bo się przyzwyczaiłaś. To uzależnienie - i jak każda skrajność prowadzi donikąd. Im wcześniej odstawisz narkotyk, tym lepiej dla Twojego organizmu. Nie martw się o niego. Nic sobie nie zrobi. Będzie Cię tylko szantażował emocjonalnie, kiedy zobaczy, że nic nie może zrobić. Będzie sie wściekał, bo zabierzesz alkoholikowi alkohol.

Niezapominajki.. bierzesz taki czarny scenariusz pod uwagę a mimo to zastanawiasz się, czy dalej z nim być??? To chyba jesteś samobójczynią! Prawdopodobnie najtrudniejsza i najbardziej tragiczna historia z tego forum tak się nie zaczynała! Skończ z nim i ani sekundy nie zastanawiaj się czy masz siłę czy nie, czy Cię puści czy nie, czy pozwoli czy nie, czy on da radę czy nie. Straciłaś w tym wszystkim zdrowy rozsądek, więc mówię Ci jako dwa razy starsza koleżanka: idź do mamy, do jakiejkolwiek koleżanki, porozmawiaj szczerze, opowiedz ale tylko prawdę bez upiększania, bez koloryzowania i spytaj czy to normalne i czy powinnaś odejść. Czy Wy mieszkacie razem, że on całkowitą przejął kontrolę nad Twoim życiem? Wynajmujecie mieszkanie, czy gdzieś w akademiku?

Niezapominajki.. jesteś taka młodziutka. Jeszcze nie czas bać się samotności. Wiedz już teraz, że z samotnością trzeba się oswajać, trzeba ją polubić, trzeba polubić być ze sobą sam na sam. W przeciwnym wypadku ten czy inny partner wykorzysta potrzebę Twojego bezgranicznego oddania, Twojej utraty tożsamości. Potrzebne Ci wsparcie psychologiczne i solidne poparcie w bliskich, w mamie, z którą łączy Cię dobry kontakt. W innym wypadku, to nawet jeśli rzucisz obecnego partnera będziesz przyciągać i podświadomie szukać skomplikowanego, emocjonalnie niedostępnego a przez to pozornie wyjątkowego partnera. Będziesz szukała siebie w ich odbiciach. Będziesz szukała emocji, które nazywasz teraz miłością. Teraz będę dosadna i przedstawię Ci prawdopodobny scenariusz Twojego życia z nim. Wkrótce wyjdziesz za niego, będziesz miała z nim dzieci. Prawdopodobne, że nie będziesz mogła pójść do pracy, bo on stwierdzi, że tam nie będzie mógł Cię kontrolować. Będziesz od niego uzależniona nie tylko emocjonalnie ale i finansowo. Będziesz rozliczać się z każdej wydanej na siebie złotówki(poczytaj wątek Buszującej), będziesz musiała przepraszać, że żyjesz, bedziesz słyszała, że jesteś głupia i do niczego się nie nadajesz (bo przecież nie pracujesz), będziesz musiała prosić o kilka złotych na zabawkę dla dziecka.. To jest soft-scenariusz na pierwsze lata.. Potem będzie tylko gorzej. Spojrzy na Ciebie sąsiad z bloku i dostaniesz w twarz. Spóźnisz się ze spaceru z dzieckiem dostaniesz kopniaka. Ale Ty zatuszujesz wszystko mocnym fluidem, jak teraz przyklejasz swój sztuczny uśmiech, bo przecież on jutro przyniesie Ci bukiet kwiatów i powie Ci, że jesteś WYBRANA i on kocha Cię ponad wszystko i dlatego tak się o Ciebie TROSZCZY. Twoje dziecko będzie świadkiem przemocy, będzie płakać, że mamusi dzieje się krzywda, kiedy troszkę podrośnie, będzie zastawiać Cię swoim ciałkiem i emocjonalnie stanie się dorosłym człowiekiem. Być może samo na sobie doświadczy przemocy fizycznej ojca, bo będzie: niegrzeczne, nieposłuszne, za długo sikać w pampersy, za mało sprzatać zabawki itd. Ale tatuś powie, że to dla jego dobra, bo je tak wyjątkowo mocno kocha i dzięki temu wyrośnie na porządnego człowieka. W nagrodę dostanie od taty misia. Jestem dla Ciebie okrutna ale tylko na tyle, żebyś więcej nie myślała: "Ja go kocham". Pokochaj siebie, zadzwoń jak najszybciej do mamy, wypłacz się ile trzeba i wyrzuć w cholerę tego psychopatę ze swojego życia! Malutka, jesteśmy tu z Tobą:) Uwierz mi, że nie warto robić z siebie męczennicy. Fajnie, że tu napisałaś. A jeszcze fajniej, kiedy efektywnie skorzystasz z którejkolwiek porady, bo dziewczyny fantastycznie Ci tu radzą. Ściskam Cię mocno!

Maja Tortilla Książka dla Was jest do ściągnięcia tutaj: http://chomikuj.pl/rob233/DDA/Czas+uzdrowi*c4*87+swoje+*c5*bcycie

Maja korzystałaś z terapii? Znawcy tematu polecają dość starą pozycję do samodzielnej terapii pt. "Czas uzdrowić swoje życie". W razie czego mogę ją zeskanować i Ci przesłać. Jeszcze jej nie przerabiałam, więc nie mam wyrobionej opinii.

Przypadkowa.. czekałam tu na Ciebie. Czułam aż do szpiku Twoją obecność. Jaką nadzieją napawają Twoje wypowiedzi. Jaka jesteś dzielna, jak działasz, jaka jesteś już świadoma. Może to zabrzmi zanadto patetycznie, ale łza mi popłynęła.. Bardzo, bardzo bądź z siebie dumna. Przygotuj się do rozmowy zarówno psychicznie jak i merytorycznie. Weź pod uwagę, że rozmawiasz z osobą, która jest nieświadoma swojej choroby (wyobraź sobie przed sobą osobę, która ma schizofrenię i do niej nie docierają niektóre informacje albo docierają lub nie w zależności od fazy, w jakiej znajduje się choroba). Ta osoba nieświadomie nie będzie uzasadniała wypowiedzi argumentami tylko będzie "rzucać" nieuzasadnionymi pretensjami, dewagacjami, konfubulacjami, insynuacjami a wszystko przybierze formę destrukcyjną. Generalnie przybierze to formę agresji i próbą narzucenia Ci swojego zdania. Ty - jako osoba dorosła, myśląca, inteligentna musisz dać temu opór. Ale uwaga - nie agresją i nie płaczem. Tylko spokojnie. Spokój tylko zadziała. Do tego stopnia, ze musisz udawać , ze się zgadzasz na wszystko co on mówi ale bez zbytniego upokarzania. Nie płacz, nie mów: "tak, to moja wina". Spokojnie mów do niego (nie wiem jaki bedzie kontekst, tylko się domyslam się): "Oczywiscie, teraz będzie inaczej, czas na zmiany, trzeba będzie coś z tym zrobić". Czyli bardzo neutralnie wypowiadaj się na poruszany temat. Przygotuj się do tego jak do egzaminu. To bardzo ważny etap w Twoim rozwoju, w Twoim dalszym życiu. Nie daj się sprowokować, bo wiesz jak się to kończy. Udawaj, że rozumiesz, ale bez upokarzania, bardzo neutralnie, bez emocji. Czy szukasz pracy? Jesteś zarejestrowana w PUP? Rozglądałaś sie za jakimkolwiek zajęciem dla siebie? Są programy unijne dla kobiet bezrobotnych... Jestem z Tobą i jak zwykle ściskam Cię mocno!