orchidea78

Czy jestem marudą? Chcę opowiedzieć o tym, co mnie ostatnio spotkało-wdałam się w romans z żonatym mężczyzną z innego miasta. Sytuacja typowa z tą różnicą, że on mi niczego nie obiecuje ja nie chcę, aby odszedł od żony. W tej chwili tak myślę i akceptuję tą sytuację. Co zrobię jak zmienię zdanie, a on nie będzie chciał odejść od żony? Na zamartwianie się zawsze będzie czas-na razie staram się cieszyć chwilą. Życie,przecież, składa się z takich chwil-z momentów rozkoszy i przyjemności... Zdaję sobie sprawę, że będę bardzo cierpieć, gdy ten związek się zakończy,ale to, że zdaję sobie sprawę z tego, że mogę cierpieć, a pomimo to, chcę go kontynuować-to czy ta świadomość uchroni mnie przed rozpaczą, gdy dojdzie do rozstania? Chciałabym poznać doświadczenia kobiet, które były/są w podobnej sytuacji-czy byłoby to możliwe? Z góry dziękuję!

Nie można się poddawać! Ja zawsze byłam bardzo towarzyska i z trudem zaakceptowałam obecny stan izolacji. No, ale (podobno;), do wszystkiego można się przyzwyczaić. Rozwijanie własnych zainteresowań,zaangażowanie w coś. Przede wszystkim-polubcie siebie,nauka akceptacji i lektura "Desideraty" może odrobinkę pomóc osobom dla których "być" jest ważniejsze od 'mieć". Gdyby to było takie proste..

To trwa już 12 lat. Trochę długo...

Zależy...

Należy zmienić punkt widzenia, polubić siebie i mieć radość w sobie! Należy...;)

Mózg decyduje o wszystkim!

Optymistom żyje się lżej łatwiej.

Styczniowy wodnik zgłasza swoją gotowość!

Szukajcie, a znajdziecie...;) Tylko "gdzie", "kiedy?" ...

Pamiętać o miłych chwilach-tego nikt nam "porzuconym";), nie odbierze!

Nie potrafiłam uszanować przyjaźni. Chciałam więcej i mam... A raczej nie mam ...

Często pcham się tam, gdzie nie pasuję;). Wierzę (może naiwnie), że mogę liczyć na radę: otóż mam 32 lata i zauroczył mnie swoją dojrzałością i charakterem, 60 letni mężczyzna. Dobrze wiem, że nic z tego nie wyjdzie-dobrze wiem, ale czy mogłabym prosić o informacje,które zniechęciłyby mnie do Jego osoby? Czy to, że on "zerwał ze mną", aby mnie nie krzywdzić, przemawia na Jego korzyść? Czy to, że jestem w wieku Jego córek, mogło mieć wpływ na tę decyzję? Czy u mężczyzn w Jego wieku ,mogło chodzić o prawdziwe uczucie, czy od początku "mnie bajerował"? Czy mógł mnie kochać? Byłabym wdzięczna za sprostowanie mego myślenia-z góry dziękuję! Naiwna

Z tego, co zdążyłam zaobserwować,bardzo ciężko znaleźć "pokrewną duszę". To, oczywiście, wymaga czasu, a ludzie nie lubią czekać. Chcą "teraz", "natychmiast"-a żeby znajomość mogła przerodzić się w przyjaźń,trzeba się dobrze poznać.

Przyjaciel jest bardzo cenny-należy szanować taką relację. Nie wymagać zbyt wiele, nie starać się za wszelką cenę, aby kontakty przerodziły się w coś więcej! Zaakceptować , że jest jak jest i to, że warunki zewnętrzne pokazują, że nie może być inaczej... Nie dać się zwieść swoim marzeniom, pragnieniom-stąpać realnie po ziemi! Łatwiej powiedzieć, trudniej zrobić..;) Ja, pomimo wszystko, wierzę .

Wodnik ze stycznia ,również brzydzący się kłamstwem.