Stary Satyr

O! Jakieś dziecko nareszcie! Dawno tego nie było... Jak się kocha to się głaszcze, trzyma za rączkę, patrzy głęboko w oczy a nie wsadza się fiuta gdzie popadnie.

Jeśli mogę Ci coś jeszcze poradzić to radziłbym Ci przede wszystkim nie doprowadzać do rozmów-kłótni. W takim przypadku lepszy jest monolog. A żeby uniknąć połajanek musisz się skupić na swoich potrzebach i na ich jasnym przedstawieniu. Unikaj jakichkolwiek stwierdzeń odnoszących się do Twojego partnera, żadnych "bo Ty...", "dlaczego Ty..." itp. Musisz mówić jasno o sobie: "Ja potrzebuję...", "Mnie brak...", "Chciałabym...". I tyle. Przyczyna jest prosta: z uczuciami żadnej osoby się nie dyskutuje. Uczucia są i są nie negocjowalne. W takiej sytuacji nie pozostaje pola na dyskusję a więc także i na kłótnię. Jeśli sprawia Ci to kłopot to napisz list. Łatwiej zebrać myśli a zwykle słowo napisane ma większą siłę niż powiedziane, któe wylatuje drugim uchem.

Niestety, nie wiem co konkretnie Ty miałabyś zrobić ale wiem, że akurat nie tędy droga. Ja bym zaczął od jasnego postawienia sobie priorytetów tego czego chcesz i zakresów tego z czego możesz zrezygnować a z czego absolutnie nie możesz. Jeśli wyjdzie Ci, że naprawdę zależy Ci na Twoim facecie na tyle, że jesteś gotowa walczyć (bez gwarancji sukcesu) to radziłbym WAM poszukać pomocy fachowej. Są w końcu seksuolodzy, psychoterapeuci itp. Niestety są rzadko spotykani ale jednak gdzieś do cholery być muszą. W każdym razie miotanie się od skrajności do skrajności to chyba najgorsza z możliwych dróg, na której najbardziej ucierpisz Ty sama.

Ale czego Ty chcesz? Rozwiązać swój problem czy ukarać Twojego faceta? A może jeszcze coś innego? Nie wiem do czego ma prowadzić to co chcesz zrobić. Chyba, że Twoim celem jest doprowadzenie siebie do jeszcze większej frustracji z powodu braku seksu. Bo jeśli tak to jesteś na dobrej drodze.

Mamie oczywiście... Bez sensu...

O! Na złość Mampie odmrozisz uszy? :-D

No cóż... Do pewnego stopnia ma rację. Należało mu o tym powiedzieć wcześniej. Tylko czy to zmienia sytuację?

Zapytał dokładnie tak? "WRESZCIE"?

No, to tego już nie rozumiem. Jak mu stanął to bardzo wątpię, żeby fizycznie było coś z nim nie tak. W głowie też, bo prącie nie staje samo bez wiedzy mózgu. To wygląda tak jakby świadomie unikał zbliżenia. Ale dlaczego to tego ja już nie potrafię sobie wyobrazić.

Dlatego mówię, że mogą być inne teorie - poza impotencją - aczkolwiek mało prawdopodobne. Zacząć trzeba od ustalenia co to jest. nie jestem lekarzem ale wydaje mi się, że impotencja impotencji nierówna. Mogą być przypadki, kiedy mózg działa okay i pożądanie jest ale ciało ma jakieś problemy a mogą być takie, kiedy mózg nie czuje potrzeby a za nim cało - siłą rzeczy - śpi. W każdym razie to nie są proste sprawy i bez sporej motywacji faceta powodzenia nie wróżę.

Co byłoby w tym śmiesznego, gdyby złapał HIV? Takie rzeczy się zdarzają. Gdybym ja złapał i miał do wyboru: powiedzieć żonie albo udawać impotencję to nie wiem co bym wybrał... Ale to tylko teoria.

No, pominąwszy mocno ryzykowne teorie takie jak: złapał HIV i chce Cię chronić...

Ignoruję Cię.

Ignoruję Cię.

A nie ze względu na to, że silniej przeżywam orgazmy niż Ona? A może ja mam takie orgazmy, że dochodzę potem do siebie przez 36 godzin! Na wszytko masz niezłe wytłumaczenie, tyle że naciągane...

Eee tam... To jak niby uzasadnić, że ja chcę się kochać częściej niż moja kobieta? Bez sensu. To nie zależy od żadnych stref erogennych ani innych fiutów tylko od mózgu.

Myślę, że temat ześlizguje się niebezpiecznie w kierunku pierdolenia i to, niestety, mało związanego z seksem...

A zresztą wcale nie jest dla mnie ważne kto ma lepiej. Nawet, szczerze mówiąc, dobrze bym się z tym czuł, gdyby okazało się, że moja kobieta ma jeszcze lepiej niż ja.

Ja tam mam z seksu czasami bardzo wileką przyjemność. Czasami nieco mniejszą ale pewnie każdy ma jakieś wahania. Gdybym nie miał z tego wielkiej przyjemności to pozostałbym przy onanizowaniu się - to mniej kłopotliwe i mniej męczące. Natomiast nie mam porównania czy moja przyjemność jest większa czy mniejsza niż przyjemność kobiety.

Wiesz co, "desperatkabecia"? Może bym i uznał, że pierdolisz głupoty ale nie zrozumiałem co chciałaś powiedzieć. O co Ci chodziło w powyższej wypowiedzi?

No cóż, co mogę powiedzieć. Możesz - tak jak moja żona - poczekać te 15 lat aż się Twojemu mężowi zmieni punkt widzenia: przy odrobinie szczęścia Jego libido znacznie wzrośnie a Twoje spadnie do zera. Taka to moja praktyka. Stawiasz na tę kartę?

Sorry, że zasugeruję: powinnaś mu odpowiedzieć, że wierność to dla Ciebie co najwyżej 1% ważności. A jak już powiesz to mój e-mail jest w profilu ;-) A na poważnie to głupia gadka. Jeśli przez to należy rozumieć, że Twoje potrzeby to jest 1% jego zainteresowań to nie wróżę bardzo dobrze Waszemu związkowi. Ograniczanie potrzeb to tak jak ograniczanie przyjmowania płynów (o czym już chyba pisałem) więc powodzenia też nie wróżę.

Nie wiem czy dobrze to wszystko rozumiem, ale walczenie z popędem płciowym to jest tak jak próba walczenia z koniecznością przyjmowania płynów (nie napisałem "piciem" bo by się źle skojarzyło). Oczywiście - można ograniczyć ilość wypijanej wody albo na siłę ją pić ale to się tak czy inaczej na czymś odbije. O ile ograniczenie picia wody odbije się niekorzystnie na nerkach o tyle duszenie popędu płciowego może się odbić na mózgu. I tutaj, niestety, można się znaleźć w typowej sytuacji bez dobrego wyjścia: z jednej strony poważne problemy emocjonalne a z drugiej posądzenia o kurewstwo (nawet jeśli to są tylko posądzenia siebie samej). Warto więc takie problemy rozwiązać we włąsnym gronie (mąż+żona abo jejfacet+jegokobieta). Ale jak się nie da to jeden wielki klops. Większość ludzi (par) ma takie problemy conajmniej przejściowo. Cholera, większość ma...

E tam. Mnie się wszystkie podobają. I te małe i te duże. I te z malutkimi twardymi sutkami i te z wielkimi otoczkami i płaskimi sutkami. Vive les differences!

Wiesz co, a czemu go nie zapytasz?