pati1236

Ja słyszałam o chłopcu,który przestał mówić. Słysze,że w rodzinie coraz więcej dzieci chorych i tak się zastanawiam,bo mój syn dostaje co 4,5 tygodni szczepionki tylko te obowiązkowe i jest tam czasem 4,5 szczepionek i to mnie przeraża,bo nawet moja matka,która szczepiła mnie i mojego brata mówi,że kiedyś tak nie było. Boje się o mojego synka. Czy to częste przypadki,że dziecku się coś dzieje po szczepieniu? Czy raczej jeden na milion?

Mąż buduje dom i w sumie dopiero wszystko kupuje. Myślałam o kupięniu jakiegoś zestawu,typu śrubokręty są takie walizki na allegro,tylko nie wiem co jest dobre i potrzebne.

Tak się zastanawiam,bo mój synek jeszcze nie miał nigdy zakładane. Teraz jest ubierany w cienkie pajacyki.

Chodzi o wyjazd na cały dzień bez dziecka i wiem,że będę ściągać tylko tyle ile trzeba,a nie tak często jak je synek,bo będę cały czas na mieście. Jeśli to spowoduje,że będę miała mniej pokarmu,to wolę odpuścić wyjazd. Jeszcze dodam,że dziecko nie je nic innego, tylko mleko z piersi. Czasem jedynie jak wychodzę modyfikowane mu zostawiam,ale nie zdarza to się często.

Znacie jakieś strony z darmowymi próbkami? Ja już korzystałam z: Dada Bebiko Bebilon Kozie mleko( nie pamiętam nazwy)

Może warto iść prywatnie do jakiegoś dobrego pediatry,bo jeśli mu to nie minie zanim pójdzie do przedszkola,to będzie problem.

Na razie skup się na tym co najważniejsze teraz czyli na sobie i dziecku. Też byłam,a może nawet dalej jestem w trudnej sytuacji i moja ciocia kiedy rozmyślałam poradziła mi żebym myślała etapami i to pomaga,bo nawet jeśli zaplanujemy sobie do przodu,to najczęściej i tak życie powie swoje,a my tylko niepotrzebnie się nakręcamy co może się stać. Na decyzję męża z tego co piszesz tak naprawdę nie masz wpływu i ja bym na twoim miejscu również się zastanowiła czy aby na pewno pomysł kupna mieszkania w jego stronach( czyli rozumiem,że blisko siostry) jest dobrym pomysłem. Moim zdaniem to oznacza więcej mieszania się w życie twoje i męża. Mąż jeszcze ci może wypominać,że "mieszkasz u niego". Zresztą nie myśl na razie o tym co jutro ,bo jutra może nie być. Myśl o tym żeby dziś czuć się dobrze psychicznie i fizycznie i dbaj o siebie i dziecko,a jutro samo pokaże co będzie.

Na początku się martwiłam,bo mimo,że ssał często,to jednak 7-10 minut i to tylko jedną pierś,ale pampersów było dużo pełnych więc stwierdziłam,że zobacze jak przyjdzie położna jak z wagą i wtedy będę najwyżej coś myśleć,ale przybiera ponad normę 55 g na dobe. Od trzech dni od południa do późnego wieczora ciężko mi go położyć na 5 minut w łóżeczku. Pewnie ktoś napisze,że może potrzebuje bliskości,ale to nie o to chodzi,bo jak próbuję go położyć do mnie na brzuch to mi gryzie brzuch. Pokarmu mam dosyć dużo mimo,że naprawdę zaczełam się zastanawiać po kilku godzinach karmienia co 10 minut i to długiego karmienia nie jak na początku,to jednak słychać,że jak go pobudze,to je,ale też mam wrażenie,że dla niego to jest też bardziej smoczek.Ja już nie mam siły po pierwszym dniu było mi słabo,czułam jakby wyssał że mnie wszystkie witaminy i ból głowy, który nie minął. Jak sobie z tym radzić?

Jutro lekarz kazał mi się zgłosić do szpitala na wywoływanie,bo mówi,że nie trzyma się ciąży dłużej niż 7 dni. Tłumaczył oczywiście metody na czym to polega, trochę sama czytałam,ale mam kilka pytań do osób, które miały wywoływany poród. Czy taki poród odbywa się tylko w pozycji leżącej na plecach? Czy cały czas robi się ktg? Jest jaka kolwiek ochrona krocza? Można pić i jeść? Mąż będzie mógł być ze mną? Brać dodatkowo coś do szpitala oprócz dodatkowej koszuli do spania? Coś więcej warto wiedzieć o tym jak się to odbywa itd?

Właśnie lekarz nic nie mówił,że jest coś nie tak. Ja byłam raczej przeciwna wywoływaniu zwłaszcza,że moja mama nigdy nie rodziła w terminie zawsze tydzień,dwa po,ale lekarz stwierdził,że "nie trzyma się powyżej 41 tygodnia". Co gorsze skierował mnie jutro do szpitala,a jutro wypada dopiero 40+6 i powiedział,że to najpóźniej. Już nie wiem co robić. Nawet nie mam z kim tego skonsultować. Tak bardzo nie chce CC o czym lekarz wie,ale mówi,że najważniejsze żeby mieć zdrowe dziecko w domu itd,ogólnie mnie uspokajał,ale sama nie wiem może poczekać lepiej do soboty chociaż żeby był pełny 41 tydzień.

Wszystko zależy. Nie jestem osobą zdolną i wykształconą,więc staram się nie zwracać uwagi na to,że takie osoby są wyżej czy mają więcej niech im się wiedzie. Bardziej raz spotkałam koleżankę, która nie skończyła szkoły,jest młodsza odemnie i wyjechała za granicę,pracowała na tym samym stanowisku co ja i już ma mieszkanie i teraz zbiera na nowe. Wtedy mam takie myśli,że też mogłam wcześniej wyjechać i rzucić szkołe,która dała mi więcej złego niż dobrego(właściwie nic dobrego),jedynie tyle,że skończyłam to technikum i mogłam dzięki temu iść zaocznie do szkoły policealnej dzięki czemu miałam pracę,którą lubiłam,ale co z tego skoro później i tak musiałam wyjechać,bo w tej pracy nie było dla mnie wystarczającej ilości godzin i jeszcze doszły oskarżenia,że nie zrobiłam podopiecznemu kolacji co było kłamstwem,ale jego żona tak stwierdziła po tym,że jak wróciła,to coś tam więcej zjadł. Później to wyjaśniłam wymieniając dokładnie co było w lodówce i co jadł. Dodatkowo oskarżenia,że niby pampersa mu na jedną tylko rzepę zapiełam,co też nie było prawdą,może odpiął nie wiem,ale tego już nie udowodnię. No i są takie myśli,że mogłam wyjechać wcześniej. Praca z produktem zamiast człowiekiem nie daje tej radości,ale z drugiej strony nie ma tyle stresu,choć uważam,że każdy też ma inną drogę. Teraz znowu wróciłam do kraju,jestem w ciąży i ta szkoła policealna myślę,że mi się przyda,bo chciałabym wrócić do pracy jak już mój synek będzie mógł iść do żłobka może do jakiegoś DPS,ale czas pokaże co będzie.

Dziecko zazwyczaj wszystko zmienia tak już jest. Przy dwójce dzieci jest dużo obowiązków. Jedno chce się bawić i prosi o uwagę,podczas,gdy drugie trzeba uśpić,bo cały czas płacze do tego sprzątanie, gotowanie. Ciężko w tym wszystkim znaleźć czas no i wiadomo,że za dziecko jest się odpowiedzialnym i nie można mu pozwalać na coś co uważamy za niebezpieczne,bo za to odpowiadamy. Wszystko też zależy od dzieci. Jedne potrzebują mniej uwagi i będą bawić się same,a inne tylko mama i mama. O ile z jednym dzieckiem można wszystko na spokojnie ułożyć,to z dwójką wymagających uwagi jest ciężko. Nie piszę tego jako doświadczona mama dwójki dzieci. Ja poprostu raz zostałam z dwójką dzieci koleżanki 4 i 2 lata i naprawdę bałam się,że te dzieci nie przeżyją do powrotu rodziców mimo,że naprawdę pilnowałam i tak potrafiły się mocno uderzyć na moich oczach,bo skakali,bawili się,ale to nie tylko przy mnie koleżanka też już przez takie bieganie była z nimi na pogotowiu. Podziwiam,że potrafi to wszystko ogarnąć, ugotować przy takich dzieciach,posprzątać.

Często faceci się wstydzą takich problemów i dlatego nie chcą nic robić w tym kierunku. Ciężko go będzie przekonać. Może idź sama na początek do specjalisty sprawdź czy wszystko okej,a jeśli tak,to może wtedy też pójdzie się przebadać czy wszystko u niego jest dobrze.

Jestem w 32+5 tygodniu ciąży. W 28 tygodniu po kąpieli poleciała mi krew, niedługo ok 10 minut. Zadzwoniłam do lekarza,który kazał mi przyjechać. Przed tym sama obejrzałam w lusterku jak to wygląda i wystają mi dwie czerwone narośle. Jedna mała,a druga duża. Przy badaniu ginekologicznym też pojawiło się krwawienie. Lekarz zapisał mi globułki dopochwowe,które ledwo zaaplikowałam pewnie nawet nie do końca poprawnie. Później miałam drugie już cieńsze bez recepty,ale też zalecone przez lekarza. Aktualnie jestem ponad dwa tygodnie po zakończeniu ich. Byłam u lekarza i mówił,że już wystarczy,pytał o krwawienia i wtedy ich nie było,ale wyszłam od niego podchodziłam ok. 25 minut i idę do łazienki i znowu lekkie krwawienie,ale odpoczęłam przeszło i już było wszystko dobrze do tego tygodnia,gdzie na pół godziny wyszłam na spacer z psem i znowu krew na bieliźnie,ale też odpoczęłam i koniec. Dzisiaj znowu musiałam iść choć na chwilę z psem,ale może 15 minut i to samo. Już wiem,że spacery z psem odpadają. Bardzo się boje,że urodzę za wcześnie. Boje się nawet gdziekolwiek wyjść teraz. W środe mam dopiero wizytę u lekarza. Miała może któraś polipa krwawiącego w ciąży? Jak sobie z tym radzić?

To jest pytanie do osób, które to miały jak sobie z tym radzić, czego najbardziej unikać żeby sobie nie pogorszyć.Czasem są różne sposoby o których lekarz nie powie.

Na polipa doczesnego to nie pomoże,bo jego się nie rusza, tylko odpada przy porodzie. Zwłaszcza,że krwawienie jeśli jest,to tylko po "wysiłku" i od razu mija. Wiadomo jak jest dużo krwi i bóle,to tak,ale ja wiem co to jest i,że będzie krwawić jak powiedział lekarz i też o tym czytałam,że niektórym nawet podczas kaszlu krwawi. W środę mam lekarza i wiadomo powiem mu,że były krwawienia,ale leku na to nie ma.

Dla mnie najważniejsza jest wiara. Czy odmówiliby jakby byli niewierzący? Moim zdaniem nie,bo u mnie w rodzinie panuje przekonanie,że dziecku się nie odmawia. Co do ciotki,to jest chyba po 40 koło 40 czyli też niewiele starsza od mojego męża,a jeśli chodzi o śmierć,to spotyka ludzi w każdym wieku tu nie ma reguły. Chodzę na cmentarz,gdzie jest pochowana moja babcia i obok nowe groby i nie są to ludzie starsi,a sami młodzi.

Po za tym nawet myśląc w ten sposób,to nie wiem tak naprawdę czy te osoby,które bym np. wybrała na chrzestnych są wierzące,bo jeśli chodzą do kościoła,to właśnie tylko z okazji pogrzebów,ślubów,chrzcin. A też nie będę pytać czy ktoś wierzy czy nie,bo to jest każdego prywatna sprawa. A kiedy oni chrzcili dzieci czy brali ślub,to było trochę inaczej niż teraz zwłaszcza na wsi. Już nie wspominając,że dalej duża część ludzi bierze ślub kościelny,chrzciny,komunia dla przyjęcia,bo taka tradycja,że po ślubie kościelnym urządza się wesele. Oczywiście wszystko się teraz zmienia,ale jeszcze nie wszędzie i są ludzie co dalej tak robią. Kiedyś u mnie na wsi i w okolicy nie było dzieci,które by nie chodziły na religię czy były nieochrzczone. Może w mieście gdzieś takie sytuacje były w sumie na pewno,ale raczej w większości wszyscy z automatu chrzcili dzieci i pewnie nawet się nie zastanawiali po co, tylko każdy tak robił i oni też. W sumie ja uważam,że to nawet dobrze,że to się zmienia i nie wiem jakie podejście do wiary mają osoby z mojej rodziny,które nie chodzą do kościoła.

Dla mnie nie praktykowanie i tylko "wierzenie",to już nie jest wiara katolicka. Są różne wiary świadkowie Jehowy też wierzą powiedziałabym nawet,że pewnie bardziej niż osoba,która jest ochrzczona,chrzci dzieci po to żeby mogły kiedyś wziąć ślub. Teraz już też dużo się zmienia. Kiedyś ludzie chrzcili,bo każdy tak robił i nie wypadało. Teraz już zdarzyło się w mojej rodzinie,że chłopczyk nie został ochrzczony. Jeśli chodzi o chrzest,to na pewno moje dziecko przyjmie chrzest. Jeszcze mam trochę czasu,bo dopiero jestem w 29 tygodniu ciąży i dopiero się nad tym zastanawiam i myślę żeby może rzeczywiście poznać jakąś wierząca osobę,albo spytać księdza co w takiej sytuacji zrobić. Mam też jeszcze jedną osobę co pomysł dała mi mama,że podobno moja jedna ciotka chodzi do kościoła mimo,że odeszła niedawno z zakonu,ale lata jej nie widziałam i nie wiem może jak się spotkamy to się zastanowię jeszcze jest trochę czasu w sumie.

Też nie chce nikogo "zmuszać" do uczestnictwa we mszy i bycie chrzestnym,gdzie ktoś jest niewierzący dla mnie to bez sensu. Zazwyczaj uczestnictwo niewierzących chrzestnych nie jest dla nich przyjemne,bo polega głównie na "obowiązkach" finansowych. Tak przynajmniej to wygląda w mojej rodzinie,a w sakramentach nie chodzi o prezenty. Ciężko mi nawiązywać kontakty z ludźmi. U mnie na wsi też nie ma takich wspólnot. Jedynie starsi należą do jakiś grup,ale oni też spotykają się raczej pół godziny przed mszą i polega to raczej na prowadzeniu modlitw do mikrofonu,w których i tak biorą udział wszyscy,czasem są wycieczki tych grup np. grupa Ojca Pio i byłam parę razy na takiej pielgrzymce,bo pojechać może na nią każdy,ale to są osoby starsze. To,że łączy mnie z nimi wspólna wiara nie oznacza od razu,że nawiążemy jakąś bliższa znajomość. Skoro do tej pory w wieku 25 lat nie mam znajomych,to wątpię,że teraz znajdę.

Zdaje sobie sprawę i chce wychować dziecko w wierze, dlatego chciałbym żeby chrzestnym była osoba wierząca i chodząca do kościoła,uznającą naukę kościoła.Ochrzczeni w mojej rodzinie są wszyscy,ale bycie ochrzczonym,a wierzącym to jest różnica.

Z tego co czytałam powinna to być osoba praktykująca i też sama uważam,że to bez sensu brać osobę, która nie chodzi do kościoła,czyli nie uznaje wiary katolickiej.

Odświeżam temat,bo mam podobny problem. Mam dużą rodzinę,ale nie praktykują. Znajomych nie posiadam. Nie mam ani jednej osoby na chrzestną/chrzestnego. Ja jestem wierząca i chodzę do kościoła,ale po za mną w mojej rodzinie raczej nikt nie chodzi nie licząc dziadków,którzy też by się nie zgodzili raczej,bo już mają swoje lata. Mój mąż ma znajomych,ale do kościoła nie chodzą. Co zrobić w takiej sytuacji?

Może i panikuje i widzę wszystko źle,ale to dlatego,że w ostatnim czasie przekonałam się,że nic nie jest pewne i każdy mówi inaczej. W Niemczech miałam same problemy,bo w każdym miejscu mówili co innego. Co do urzędu,to raz,że nie wiedziałam na pewno czy mnie zarejstrują bez problemu w ciąży, dwa,że przeczytałam też gdzieś,że mogą nie przyjmować bez ubezpieczenia kobiety w ciąży i wtedy można ich zgłosić do NFZ. Jak dzwoniłam się zapisać do lekarza,to zanim pani mi podała termin spytała czy jestem ubezpieczona,mimo,że od razu powiedziałam,że jestem w ciąży i potrzebuje lekarza do prowadzenia ciąży,bo wracam z Niemiec. Nie wiem może i tak bym dostała termin możliwe,bo nie próbowałam bez ubezpieczenia. Wiem jednak,że w Niemczech też należała mi się druga opinia lekarza w ciąży,ale żaden mnie nie przyjął,bo przyjmują na kwartał. Czasem prawo jest prawem,a jednak wszystko działa inaczej. Przynajmniej tak jest w Niemczech. Możliwe,że w Polsce jest inaczej. Tego nie wiem. Zrobiłam poprostu tak jak uważałam w tamtym momencie,że będzie dobrze.

Witam, jestem obecnie w 6 miesięcu ciąży (24 tydzień) i chciałabym się zarejestrować w urzędzie pracy, ponieważ wracam z zagranicy i nie będę miała ubezpieczenia. Z tego co czytałam i się dowiadywałam,to można, wystarczy podpisać pod odpowiedzialnością,że jest się zdolnym do pracy. Czuje się dobrze,nawet chętnie bym gdzieś popracowała. Jak to wygląda wszystko w praktyce? Nie trzeba nic od lekarza,że jestem zdolna do pracy? I czy potrzeba żeby tłumacz przetłumaczył jakieś dokumenty,że pracowałam wcześniej za granicą? Czy oni już tam wszystko mają,że pracowałam i wystarczą,tylko dokumenty. Dodam,że 2 lata temu też pracowałam przez 3 lata w Polsce i nie rejstrowałam się w urzędzie, tylko od razu wyjechałam do pracy.