mężczyzna przed trzydziestką

"nie chcę się rozpisywać na ten temat, ale nie jest tak, że jestem sama bo nikt mnie nie chce.. jestem sama bo nie ma mężczyzny, którego mogłabym/ potrafiłabym pokochać miłością szczerą i prawdziwą.. być w związku dla samego bycia to nie problem.. chcę kochać i być kochaną.. chcę mężczyzny, który jest mi przeznaczony.. tylko, że ja przestaję wierzyć w to przeznaczenie.." - to brzmi jak bełkot 16 letniej dziewczynki, sorry :P Z takim nastawieniem to Ci powodzenia życzę. A nie lepiej brać życie takie jakie jest, a nie wg swoich własnych ograniczeń i fantazji? :P

Zmieńcie trochę podejście drogie Panie. Na pewno jakbyście się rozejrzały wokół to ktoś by się znalazł interesujący, nie ma się co ograniczać tylko do swoich wyobrażeń i marzeń :P

Nie dramatyzuj, wiosna niedługo przyjdzie i inaczej spojrzysz na świat, z nadzieją :P Ja mam podobny "problem", tyle, że się przyzwyczaiłem i teraz koncentruję na szukaniu lepszej pracy o!

Wiesz, nie nastawiam się na konkretną branżę. Raczej mam podejście: nie znam języka ojczystego więc po prostu szukam PRACY, nie wybrzydzam. A jak to wygląda z "przyziemnego" pkt widzenia? Tzn. czy warto jechać w ciemno, wydrukować CV i chodzić, chodzić, chodzić...czy to tak nie działa w Norwegii i idzie się "normalną" drogą tj. aplikowanie przez internet, agencje itd. Mieszkam obecnie w Londynie i z chęcią bym stąd wybył, nawet jutro :)