Batman91

Przebrnąłem przez wszystkie wpisy, a skoro tak to też dorzucę kilka gorszy. Ja w swoim życiu też nie doświadczam wielkich przyjaźni, na co dzień z nikim nie wyskakuje pogadać, spotkać się, bo zwyczajnie nie mam takiej "swojej paczki". Jakieś 4 lata temu poszedłem na studia będąc głęboko przekonanym, że znajdę fajnych znajomych, co przerodzi się w trwałe znajomości i koleżeństwo (dajmy spokój przyjaźni nie oczekuje) i nie powiem, bo byłem na dwóch kierunkach i poznałem bardzo fajnych ludzi, z którymi trzymałem się na uczelni, ale to wszystko było tymczasowe, kruche, nietrwałe. Mają swoich znajomych ze szkolnych lat no i mieszkają daleko... Wierzyłem, że studia to dla mnie jedyny ratunek, by pokazać środkowy palec samotności. Chyba na studia poszedłem głównie ze względu na poszukiwanie znajomych, na szczęście kierunki mnie interesowały, więc nie męczyłem się, ale i tak wyszło gorzej niż myślałem... Mam swoje zainteresowania, lubię siebie i wierzę, że nasza samotność to niekoniecznie jakaś nasza wina, bo gdyby udało się spotkać ludzi, z którymi tak naturalnie byśmy się dopasowali to dziś takie tematy byłby rzadkością. Dla przykładu moja kuzynka, z którą w dzieciństwie mocno się trzymałem, też w szkole (podstawówka, połowa gimnazjum) nie miała za dużo fajnych znajomych, wręcz wzrastała wśród wrednych dziewczyn. Wiedziałem, że czuje się samotnie, dużo spędzała czasu przed TV, ale gdy pod koniec gimnazjum trafiła do klasy, gdzie było kilka naprawdę fajnych, w porządku dziewczyn, z którymi się zakumplowała to jakby ożyła. I do dziś to koleżeństwo przynosi dobre owoce. Bardzo jej tego zazdroszczę, ale cieszę się, że się jej udało... Wiadomo mi jest jedno. Samotny umysł nie zniesie absolutnej samotności, nie będzie wstanie pozbierać się w życiowej pustce sam na sam ze sobą. Gdyby, ktoś chciał popisać: smerf8781@wp.pl Jestem z okolic Poznania.