Nenesh

Tak. Ale ja odniosłam się do warunków.

Skazałbyś dziecko na mękę z ludźmi, którzy się na rodziców nie nadają i korzystając z antykoncepcji świadomie nigdy by go nie mieli? Jaki byłby koszt takiej patologii dla społeczeństwa - warto pomyśleć szerzej. Właściwie, to wszyscy mają tak dużo praw, że się już w głowach przewraca... Tak się kończy, gdy prawa (często) nie idą w parze z odpowiedzialnością i ponoszeniem konsekwencji. Kobieta i mężczyzna różnią się. Biologia się kłania. Jeśli chodzi o emeryturę, akurat opowiadam się za szybszą dla wszystkich, tuż obok 4-dniowego tygodnia pracy, nie jesteśmy dożywotnimi wołami roboczymi (tzn teraz tak, niestety). Kobiety na pewno nie powinny nigdy wyręczać mężczyzn. Ale zrobiły to i bynajmniej już nie mają tak 'łatwo'.

Mogło tak być. Jeśli chcesz poznać prawdę, po prostu zapytaj, porozmawiaj. A wcześniej zastanów się, czy faktycznie chcesz i czy warto. Przeszłość ma ogromne znaczenie, jeśli wywiera wpływ na teraźniejszość, w tym przypadku np.... Objaw niskiej samooceny i niestabilności emocjonalnej. Być może pierwsze objawy zaborczości. W późniejszym czasie mogą się pojawić podejrzenia, nadmierna zazdrość i kontrola. Szczególnie, że wyraźnie jej zależy na Tobie. To 'czarny scenariusz', ale jeśli dziewczyna jest po przejściach, Wasza relacja może okazać się niełatwa. Obserwuj i reaguj w porę. Emocje robią swoje, ale naprawdę lepiej przystopować z wielkimi planami i skupić się na poznawaniu i doświadczaniu siebie nawzajem.

Problematyczną dla Ciebie, czy dla ucznia? Po opisie nie dostrzegam, by działo się coś, na co musiałabyś reagować Ty, czy pedagog szkolny. Uczeń się zauroczył, musi sobie poradzić z emocjami i uczyć się to robić samodzielnie, nikt go nie wyręczy. A robienie szumu i problemu z niczego tylko przysporzy niepotrzebnego zamieszania. Jako nauczycielka po prostu nią pozostań, zachowując się jak zwykle, z należytym dystansem. Tak według mnie byłoby najlepiej.

Powinien. Niemniej, często jest też oznaką, że facet wytypował sobie łatwą ofiarę i chce ją wykorzystać. Każda rozsądna kobieta będzie ostrożna w takiej sytuacji. Szczególnie, kiedy adorator mieszka daleko i wiadomo o nim tylko tyle, ile sam powie. Zamiast wymagać od niej deklaracji zapytaj lepiej samego siebie, czy ona jest materiałem na Twoją dziewczynę. Rozmowy przez sieć nie wystarczą, by dobrze poznać drugą osobę, a na tym etapie właśnie jesteście - poznawania się. Jest jeszcze zbyt wcześnie, by mówić o czymkolwiek więcej, uważam. Teraz jest czas na luźne spotkania i weryfikację słów. Cóż, musisz się liczyć z tym, że ona może zawsze powiedzieć 'nie'. To normalne ryzyko wchodzenia w relację. Ciesz się chwilą, doceniaj, że możesz porozmawiać, spędzić miło czas w towarzystwie. Jeśli ma być z tego coś więcej, to będzie, jeśli nie, to nie - takie podejście warto sobie wypracować, by nie męczyć się i mimowolnie nie wywierać na drugą stronę zbędnej presji. A więc zajmij ją czymś innym.

Jest, jeśli jest. Kiedy staje się istotniejsze od partnerki, kiedy na siłę forsowane są pomysły i wzorce, czy kiedy skutkiem oglądania zmienia się postrzeganie partnerki, przestaje być wystarczająco dobra i/czy zaczyna być traktowana przedmiotowo. Samo oglądanie pornografii to jeszcze nie problem, a wspólny seans pozwala poznać lepiej partnera, jego fascynacje i fantazje. Możesz się na to zdecydować, bądź nie, nie powinien Cię do niczego zmuszać, jeśli nie chcesz czy nie czujesz się gotowa. Po prostu rozmawiaj z nim szczerze, na dobrej komunikacji opiera się związek.

Sentyment. Ostatni rozdział zamknięty i czasem nie wiedząc, co ze sobą zrobić, ogląda się za siebie. Z różnymi intencjami.

I pierwsze i drugie, w odniesieniu nie wyłącznie do tej jednej wskazanej społecznościówki. Sama lubię poznawać ludzi i rozmawiać, niestety, na przestrzeni lat widzę, że tych interesujących, coś sobą reprezentujących i mających do przekazania jest coraz mniej... Kwestia zmieniających się czasów, myślę, węcej wartościowych ludzi spotykam teraz w realu. I to są głównie ci, których poznałam przez sieć kilka lat temu

Dowód i zdjęcia mogą być kradzione z sieci i nie stanowią żadnego potwierdzenia tożsamości. Także facet wciąż nie wie, kim jesteś, a natarczywe zapewnianie go i atakowanie wiadomościami jest podejrzane. Tym bardziej, jeśli faktycznie... Bierz pod uwagę, że może nie chcieć z Tobą rozmawiać i najwyraźniej nieszczególnie interesuje go, kim jesteś. Myślisz, że jesteś jedyną osobą, dla której korzysta z messengera? Poza tym, czas, który poświęcasz na monitorowanie jego aktywności, mogłabyś naprawdę spożytkować sobie lepiej i z korzyścią dla samej siebie. Tak, dojrzali ludzie kasują niechciane wiadomości niezależnie, co one zawierają. Sama też tak robię, jeśli coś mnie nie interesuje, nie tracę na to czasu. Jesteś zbyt nachalna. Narzucanie się i bombardowanie wiadomościami z podejściem "najwyżej mnie zablokuje", nie jest przejawem stabilności emocjonalnej ani kultury osobistej. Tym bardziej, kiedy adresat wiadomości ignoruje. Trzeba wiedzieć kiedy odpuścić.

Na jakich warunkach? Mąż się na nie zgodził?... Jeśli tak, to są dwie opcje, albo zrobił to dla spokoju, byś się odczepiła, albo nie potrafi sobie postawić granicy. Powinien rzucić, nim popadnie w poważne uzależnienie i używka zacznie mu towarzyszyć na codzień. Warto skonsultować problem z psychologiem, dowiesz się, jak postępować.

W odpowiedniej formie stosownej do okoliczności można wyrazić wszystko. Ale trzeba też wiedzieć, kiedy zwyczajnie nie warto.

To na pewno prostsze, niż wzięcie się w garść i solidna praca nad sobą, ale też na pewno mniej opłacalne...

W tym fragmencie zawiera się między wierszami sporo informacji o nim i przemyśl, czy faktycznie chcesz wiązać się z kimś takim. Pamiętaj też, że zawsze możesz zostać w przyszłości potraktowana tak samo. Przede wszystkim dać czas samej sobie. A jemu najlepiej postawić warunek, że kontynuacja znajomości dopiero po zamknięciu wcześniejszych relacji. I do tego czasu zawiesić jakikolwiek kontakt. Jeśli faktycznie mu zależy, postara się.

Jeśli czujesz się jak ofiara, po prostu odejdź od niego. Czyli poniekąd przyznał się do tego, jaki jest naprawdę. I zauważ, już postawił Tobie pierwszy warunek, uzależniając swoje zachowanie od Twojego. Nadmierny kontakt często nie jest zdrowym zaangażowaniem, tylko 'trzymaniem na smyczy' i fazą uzależniania emocjonalnego. Facet Cię, owszem, sprawdza i czyni to póki co w miły sposób. Nie istotne, że on sobie czegoś chce, jeśli nie posiada predyspozycji do tego. Skoro określa swoje byłe jako złe, a siebie jako dobrego, to kolejne ostrzeżenie - nie dostrzega swoich błędów i nie będzie widział powodów, by się zmieniać. Poza tym, zmiany nie dokonują się z dnia na dzień, to długi czas ciężkiej pracy nad sobą z pomocą terapeuty. Tym bardziej, jeśli chodzi nie wyłącznie o charakter, ale i problemy osobowościowe. Cóż, zdecydować, jak postąpić, musisz sama.

A co mają Twoje relacje z narzeczoną kolegi, do Twoich relacji z tym kolegą? I niby dlaczego ma on ponosić konsekwencje tych pierwszych? Nie dziwię się... Ale dlaczego od razu ''prosić się''? Grzecznościowe wysłanie zaproszenia nie kosztuje. Jeśli ostatecznie nie chcieliby przyjść, to nie, i tyle. Zaprosiłabym kolegę, jeśli go faktycznie lubię i chciałabym, by był. A, że nie przepadam za jego ''przyległościami'', no trudno, nie każdy musi mi pasować... Dlatego według mnie, w tym kontekście, postąpiłeś wyjątkowo niefajnie. Jeśli w ogóle zależy Ci na znajomości i dobrych relacjach z tym kolegą, porozmawiaj z nim i wyjaśnij sytuację. Może zrozumie, choć żal i pretensje są uzasadnione. Ostatecznie, jeśli na Twoim ślubie nie było wielu znajomych, możesz spróbować się wykręcić, że organizowałeś głównie dla rodziny i najbliższych.

Syn ma własną wizję rozwoju i swoje postrzeganie świata, które i być może nieco zmieniłoby się, gdyby znalazł sobie jakąś pasję, coś, co lubiłby robić. Nie podsuwaj i nie narzucaj mu zajęć, raczej postaraj się zaangażować w to całą rodzinę, np w ramach rodzinnej weekendowej atrakcji (rozwój + zacieśnianie więzi). Każdy człowiek potrzebuje takiej odskoczni od codzienności, ale nie dla wyników i osiągnięć, tylko zwyczajnej czystej przyjemności. Tego warto też nauczyć córkę, która - jak twierdzisz - mocno przeżywa porażki. Tym bardziej, że artystom (w szerokim ujęciu) łatwo faktycznie nie jest, a życie i tak funduje wystarczająco stresu, by jeszcze dodatkowo nakładać na zainteresowania zbędną presję.

Nic nie robić. To on jest w związku i jeśli się mu spodobałaś, powinien go zakończyć, by móc zacząć rozwijać nową relację z Tobą. Inaczej nie warto wplątywać się w patologię.

Niekoniecznie. Znam takich, którzy się skręcą z rozpaczy, ale niczego nie pokażą i zachowają honor. I właściwie słusznie, skoro jedna strona kończy związek, to znaczy że nie chce o niego walczyć i nie ma sensu go na siłę ciągnąć. Albo, że manipuluje partnerem - wtedy tym bardziej nie warto zabiegać.

Inaczej - Twoje toksyczne uzależnienie ... w które się wpakowałaś i tkwisz dalej na własne życzenie. Skoro twierdzisz, że finansowo i materialnie nie masz problemów, by być samodzielną, to na przeszkodzie stoją już 'tylko' Twoje emocje i obawy. Nie możesz pogodzić się z niesprawiedliwością, jaka Cię spotkała oraz żyjesz wspomnieniami i podświadomą nadzieją, że facet jeszcze się zmieni i powróci taki, jaki był na początku. Potrzebujesz sobie uświadomić, że tak się nie stanie, i zupełnie NIC nie wynagrodzi Tobie cierpień, które fundujesz sobie i co gorsza swoim dzieciom. Wykorzystaj ten czas na konsultacje z psychoterapeutą. Ewidentnie potrzebujesz wsparcia. Po pierwsze, prezentów się nie oddaje. Po drugie, skoro bez Twojej zgody pozbył się Twoich rzeczy, te które kupił należą Ci się w ramach rekompensaty. Nawet, gdyby ostatecznie próbował się bić o nie w sądzie, w co wątpię, to i tak jako samotna matka jesteś na wygranej pozycji, a ewentualny plan spłaty będzie dla Ciebie korzystny. Skoro zatem mieszkanie jest Twoje, opłacasz rachunki, to wystarczy zmienić zamki w drzwiach, by wyrzucić patologię ze swojego życia. Im bardziej Ty i Twoja rodzina pozwolicie się zastraszać, tym dalej facet się posunie. Jeśli zobaczy, że postawiłaś granicę, egzekwujesz ją i potrafisz się bronić, przestanie być taki chojrak. Nie stawiaj się w roli ofiary, to przestaniesz nią być. Nie wpuszczaj go do SWOJEGO mieszkania, a jeśli zacznie się dobijać, nie dyskutuj z nim, tylko zwyczajnie wezwij policję. Jeśli możesz, na wszelki wypadek nagrywaj zajście i zbieraj dowody jego gróźb. Jeśli chcesz, dla większego komfortu, przeprowadź się w inną okolicę - zniknęłaś, nie ma Cię, kropka. Na koniec pozostanie tylko wyciągnąć wnioski na przyszłość: Na tym świecie nie istnieje coś takiego, jak ''bezinteresowność''. Jest tylko interesowność w różnej formie i o różnym koszcie.

Jeśli w taki właśnie sposób sformułowałaś pytanie, to faktycznie brzmi, jakbyś się czepiała i miała do niego pretensje o to, co chce oglądać... Facet musiałby mieć niezłą fantazję, by z powyższego wyczytać: Zapewne tak, ale po co mu matkujesz? Im więcej tym podobnych pytań, które dają do zrozumienia, że uważasz go za *nic pozytywnego* i że sobie nie radzi, tym gorzej. Chyba żaden dorosły nie lubi być pilnowany i pouczany. Jeśli już musiałaś zwrócić uwagę na maseczkę, po prostu włóż sobie dodatkową do torebki, a jeśli on rzeczywiście swojej zapomni, będziesz mu mogła wręczyć - zrobisz tym lepsze wrażenie pokazując, że jesteś zorganizowana, nie krytykując tym wprost jego samego. Kolejnym razem będzie już pamiętał. Do tego Ty, dziecko i dom, i jeśli facet nie ma jakiejś odskoczni w postaci czegoś, co lubi i mógłby sobie od czasu do czasu porobić z dala od codzienności, nic dziwnego, że chodzi zestresowany i sfrustrowany. Zachęć go, by znalazł sobie hobby, niech ma coś tylko swojego i czas dla siebie. Myśli to, co mówi przy okazji wszystkich tych drobnych kryzysów, czytaj między wierszami - wpadł w monotonię i czuje, że się męczy, przygniata go to wszystko. To typowa frustracja i ostatni dzwonek, by jej zaradzić.

Idąc do bu*delu nie szukaj miłości. Tinder jest wykorzystywany przez facetów głównie w jednym celu - by zaliczać dziewczyny. I to, że któryś się Tobie spodobał nie oznacza, że staniesz się dla niego tą jedyną. Jeśli nie szanuje Twojego zdania, wywiera presję i usiłuje mimo wszystko zaciągnąć Cię do łóżka, to sytuacja jest oczywista. Przyznasz, że nie zachowuje się, jak ktoś, komu by na Tobie zleżało...

Nie można mówić o braku zainteresowania, skoro na odległość nadal 'produkuje się', jak przed pierwszym spotkaniem, i jest chętny do kontynuacji znajomości. Problem, który opisujesz, może wynikać z tego, że facet ma większe doświadczenie w sieci, niż w rzeczywistości, i po prostu za pośrednictwem łatwiej mu być takim, jakim chciałby być. Jeśli to tylko poza, a nie realna praca nad sobą, to nic się w jego zachowaniu nie zmieni. Ale lepiej, by w bezpośrednich kontaktach pozostał sobą, niżby też miał odgrywać rolę i udawać. Jeśli bardzo Tobie przeszkadza, jaki jest, możesz spróbować go lekko ukierunkować, subtelnie wyrażając aprobatę, kiedy zrobi coś, co się Tobie spodoba. Bardzo dobrze, pozwól mu wykazywać inicjatywę. A co innego miałby odpowiedzieć? :)... Nie pytaj, nie krytykuj, nie miej pretensji, jeśli nie chcesz stworzyć dystansu i pogłębić problemu. Tylko j/w. Jeśli oczywiście chcesz dalej poświęcać czas na tę znajomość.

Jeśli córka jest dla Ciebie najważniejsza, to nie pozwól jej żyć w patologicznej rodzinie i pokaż, że czasem trzeba podejmować trudne decyzje, kiedy ktoś nas krzywdzi. Dorośnie, zrozumie. Kolejne rozmowy z żoną nie mają już sensu, sytuację znasz, po prostu złóż pozew o rozwód i zawalcz o swoje prawa.

... no nie mogłam się powstrzymać :p Nie tylko Twoje szczęście i uczucia się liczą. Pomyśl o swojej żonie i dzieciach, ponieważ Twoja decyzja zniszczy ich świat. I naprawdę nie warto robić tego w tak obrzydliwy egoistyczny sposób, jakim jest zdrada. Zamiast kombinowania na boku, miej odwagę szczerze porozmawiać z żoną i dopiero, jeśli nie uda się wyeliminować problemów i naprawić relacji, podejmijcie decyzję. Czasem lepiej się trochę wysilić i postarać, zamiast wszystko od razu niszczyć. Nie sugeruj się wprost wyborami przyjaciela, każdy ma własną drogę.

Przeanalizujcie argumenty za i przeciw, te pewne i potencjalne, obu opcji wyboru. Wygodne podejście, po prostu zrzucił z siebie odpowiedzialność za konsekwencje. Wzniosłe deklaracje nie kosztują. Decyzja powinna być wspólna i nie podejmowana w emocjach i pod wpływem strachu. Zawsze można skonsultować się jeszcze z lekarzem i psychologiem, nie wspominając o rodzinie.