Cześć wszystkim zdesperowanym kobietom Byłam taka sama dopóki nie dopięłam swego. Rok temu straciłam dziecko w 8 tygodniu ciąży, od tego momentu chciałam desperacko zajść w ciąże i mieć dziecko, chociaż nie miałam stałego partnera. Miałam chłopaka jednego i z nim przez pół roku byłam i uprawialiśmy seks cały czas szczególnie jak zbliżały się dni płodne niestety nic, zerwaliśmy ale z innych powodów. W sierpniu 2018 poznałam świetnego chłopaka, jak się poznaliśmy dosyć szybko zaczęliśmy uprawiać seks, powiedziałam mu że nie musi zakładać prezerwatywy, ponieważ dzisiaj "nie są te dni"... Uwierzył, a ja starałam się od dłuższego czasu, ale nie wiedziałam że tak szybko to pójdzie we wrześniu zrobiłam test ciążowy i wyszedł pozytywny. On już na początku stwierdził że nie chce się wiązać i przed tym jak mu powiedziałam o ciąży chciał mi powiedzieć, że raczej nie pasujemy do siebie i nic z tego. Dowiedział się o ciąży więc nie chciał zostawiać mnie i uciekać od obowiązków, po 3 miesiącach stwierdził że to nie ma sensu i że musimy się rozstać. Obecnie jestem pod koniec 5 miesiąca i już 1,5 miesiąca się zbieram i nie mogę zebrać, może dlatego że na prawdę coś poczułam do niego i jednak była nadzieja że stworzymy prawdziwą rodzinę. Niestety mamy kontakt taki że raz na 2 tygodnie on się zainteresuje jak się czuje i czy wszystko w porządku. On wie, że to nie była wpadka, ale według niego to nie jest powód że zerwał tylko to że do siebie nie pasujemy. Teraz czuje się strasznie, bo chciałabym żeby był przy dziecku i żeby dziecko miało ojca, ale nie wiem jak to będzie i jaki on będzie chciał mieć kontakt. Przestrzegam was dziewczyny. Wiem, że każdy uczy się na swoich błędach. Pomyślcie kilka razy o tym czy na prawdę chcecie być samotnie wychowującymi matkami. Bo nie zawsze jest tak, że facet dowie się o ciąży i nagle zostanie i będzie was kochał na zawsze.
