ona__2

Jestem z chłopakiem od 3 lat. Spotykamy się w weekendy, bo mieszkamy 100km od siebie. Już jakiś czas chcemy razem zamieszkać, ale ja mam tutaj dobrą pracę... On chce, żebym się przeprowadziła do jego miasta (to nie jest duże miasto), tam nie ma ofert zgodnie z moim zawodem. Jak mu mówię, że się denerwuję i przejmuję, że nie znajdę tam pracy to mi mówi: "nie panikuj", "na pewno coś znajdziesz" i takie. W kwietniu już dałam mu do zrozumienia, że chciałabym żeby się jakoś określił, zrobił jakiś poważniejszy krok, żebym miała pewność, że myśli o mnie poważnie. Uslyszałam, ze chyba zwariowałam jeśli myślę, że on mi się oświadczy zanim zamieszkamy razem. Że on w ciągu najbliższych kilku lat nie będzie się żenił (on ma 27 lat, a ja 29). Czulam się jakbym dostała w twarz... Zwłaszcza że temat oświadczyn wyszedł z jego strony, że kiedyś chciałby to zrobić. On chce żebym rzucala wszystko, przeprowadzała się do niego, ale on nie chce się zdeklarować... Oświadczyny nie oznaczają ślubu za rok czy dwa, a ja bym była pewniejsza... Nawet babcia mi się ostatnio pytala czy coś planujemy bo on tak jeździ, jeździ i nic. Wiem, że jak zacznę ten temat to będzie wielka awantura. On nie chce się nigdzie indziej przeprowadzić tylko zostać w swoim mieście i pracować tam, gdzie pracuje. Ja juz nie wiem co mam robić, nie chcę się z nim kłócić, ale nie mam zamiaru mu też całkiem odpuścić. Czy to takie dziwne, że chcialabym chociaż deklaracji, gdy mam zmienić dla niego całe swoje życie? Uważacie, że przesadzam?

Po pierwsze to mam tu dobrą pracę i całkiem ok zarobki i chcę sobie coś odłożyć dodatkowo. Wynajecie pokoju to ok 500zł przy zarobkach ponad 2 tys to jest niewiele wiecej? No własnie ja myśle realnie. I szukam kompromisu w tej calej sytuacji.

Rozmawiałam z nim spokojnie na ten temat i wygląda na to, że sie dogadaliśmy. Za rok szukam pracy w mieście pomiędzy nami (to miasto wojewódzkie, wiec ofert jest sporo), wynajmuję pokój tymczasowo. Jak będę mieć stałą umowę, szukamy pracy dla niego i znajdujemy mieszkanie. Wydaje mi się, że on sobie przemyslał pewne sprawy i zobaczył, że nie ma co wojować. W ciągu roku ja też odłożę wiecej pieniedzy i będe miec lepszy start.

Ja nie myśle w najbliższych kilku latach o dzieciach, po prostu nie chcę. A jego staremu nie wierzyłabym w ani jedno słowo. On miał z ojcem bardzo ciężkie dziecinstwo i życie, a teraz chce od ojca działki. Chłopak sam sie przyznał że z tego co zarobi niewiele odłoży a chce brac jeszcze mnie sobie na głowę. Jego ojciec pracuje za granicą i dziwie sie że nie chce go wziąc na jakis czas ze sobą że sobie cokolwiek odłożył. Bo w tym państwie to sie na to nie zapowiada.

On zarabia najniższą krajową i mam wrażenie, że nie ma ambicji. On twierdzi, że sobie poradzimy nawet jak nie znajdę pracy. Tylko niby w jaki sposób? Życie kosztuje, kasa szybko sie rozchodzi a wtedy są kłótnie i awantury. Poza tym są oferty że się jeździ cały dzien i potem sie wraca do domu. Tak jakby normalnie był w firmie na zmianie.

On pracuje w firmie, ktora wyrabia części do umywalek, sanitariatów. Oprócz tego ma prawo jazdy kat.C. Ale on mowi ze póki co to on nie chce jeździć na ciężarowkach. Troche mi sie wydaje z wygody, bo w tej robocie ma 8h dziennie, wolne weekendy, jak nie chce iść to pisze że go nie będzie i już. I wydaje mi się że też dlatego nawet nie mysli o przeprowadzce do innego miasta.

W dodatku wkurza mnie jego matka. Pod płaszczykiem dobrych intencji mąci między nami. Podczas obiadu potrafi się wypytywać o nasze plany, a to nie jej sprawa... Wypytywać sie umie, ale nie umie z nim porozmawiać, żeby troche spuścił z tonu i poszedł na jakiś kompromis... Wydaje mi sie, że to co wymyśliłam z zamieszkaniem w innym mieście jest dobrą okazją, ale on nawet nie chciał o tym słyszeć. Jak miałam jakieś wątpliwosci to mi powiedział że ja się wszystkiego boję i żebym się zastanowiła czego chcę w życiu. Jak już jestesmy razem to dobrze nam razem, rzadko się kłócimy. Ale chciałabym żeby on poszedl na jakiś kompromis...

On mi tylko wypomina, że to już 3 lata. Kiedyś w złości się przyznał, że siostra mu poradziła żeby mnie zostawił jak w tym roku się do niego nie przeprowadzę... Potem on nas porównuje do zwiazku swojej siostry. A ona się wyprowadziła razem z chłopakiem do Krakowa i tam zaczęli wspólne życie...

To niech się przeprowadzi do mnie w takim razie, będziemy wynajmować mieszkanko i będziemy mieć wspólne życie.

Też mi się tak wydaje, ale nie wg niego. On juz sobie obmyslił że ojciec przepisze mu ziemię i będzie budować nam dom. Ojciec, z którym on jest w stanie permanentnej wojny. Naprawdę rece mi już opadają. Chciałam pójść na kompromis to usłyszałam, że dobrze mi z rodzicami... A ja mu własnie chciałam pokazać, że chcę zmian, ale dobrych dla nas obojga.

Wspólne życie, o którym tak ochoczo mówi...

Powiedział, że on się nie przeprowadzi, bo długo szukał pracy a teraz ma umowę na stałe. I że poza tym to on jest facetem i to on ma być "głową rodziny". Aa no i mysli że jak jestem po studiach to znajdę sobie pracę z palcem w nosie, a to niestety tak nie wygląda. Proponowałam zamieszkanie w mieście między mną a nim, większe miasto, lepsze perspektywy. Nawet byłam na rozmowie kwalifikacyjnej w tym mieście w przedszkolu to potem usłyszałam, że po co ja tam w ogóle szukałam pracy jak on tam nie mieszka...

Powiedział, że się oświadczy jak się przeprowadzę do jego miasta. To co, mam lecieć jak ćma do światla zeby tylko się oświadczył? Po tym wybuchu w kwietniu, ja mu powiedzialam, że w sumie to ja już wymuszonych oświadczyn nie chce. Naprawde rozmowy z nim na taki temat w takim tonie są dla mnie uwłaczające...

Tak staram sie robić. Póki co jest jedna oferta, ale szukają opiekunki, a ja jestem nauczycielką... I ja nie mogę zrezygnowac z pracy na chwilę przed rozpoczęciem roku. A jak już zacznę od września to muszę dociągnac do czerwca.

Żeby sie przeprowadzać to chciałabym w miarę wiedzieć na czym stoję. On chce wspólnie żyć, ale to ja mam sie przeprowadzić, rzucić pracę i szukać nowej.

Dobra tzn kasa jest spoko jak na oświatę, szkoła wiejska. Nie wyobrażam sobie być zależna od faceta. Jak z nim gadałam w kwietniu na ten temat to mi powiedzial że go oszukałam, bo on nie będzie się oświadczał zanim nie zamieszkamy razem. A nie rozumie kompletnie że ja też chcę jakiegoś kroku do przodu z jego strony... Gdy sie kłócimy to mi wymawia to że jesteśmy razem 3 lata a ja JESZCZE tego nie zrobiłam. Równie dobrze moglabym mu powiedzieć podobnie tylko w innej kwestii. Mówi że mnie kocha, że chce ze mną być i przyjeżdza do mnie, ale zachował się tak jakbym go krzywdziła tym, że chce popchnąć nasz związek do przodu. Chce wynając mieszkanie, ale nie ma oszczędności bo wydał kilka ładnych tysiecy na samochód... Nie wiem, może myśli ze to ja wpłacę kaucję, czy coś. Nie chcę go do niczego zmuszać, stawiać ultimatum, ale przyszło mi nawet do głowy, żeby mu powiedzieć, żeby w przyszłym roku wziąć ślub i wtedy można sie przeprowadzać na spokojnie...

Ktoś podpowie co robić?

Jestem z moim chłopakiem od prawie 3 lat, przyjeżdża do mnie w weekendy. Ogólnie dobrze nam ze sobą, ale jedna kwestia mi przeszkadza. Jest nieśmiały, prawie wcale nie rozmawia z moją rodziną. Gdy przyjeżdża powie dzień dobry i już go nie ma, bo ucieka do mnie do pokoju. Jak sie go o coś zapytają to odpowie a chwilę potem go nie ma. Wkurza mnie takie zachowanie jakby był dzikusem. Chłopacy moich sióstr gadają z moimi rodzicami, a mój facet nigdy z nimi nie siądzie, chyba że są święta i go zaproszą do stołu. Przez cały weekend siedzi w pokoju, schodzi tylko na obiad, który zrobi moja babcia. Jak go zagada to coś tam odpowie. Rozumiem jakby przyjeżdżał dopiero od niedawna, a to juz tyle czasu minęło i on sie dalej tak zachowuje. Jak mu kiedyś zwróciłam uwagę, że mógłby coś tam zagadać mojego ojca to mi powiedział, że mam sobie szukać innego, skoro on mi nie pasuje. A ja po prostu chciałabym, żeby był bardziej otwarty. Za dużo oczekuję?

A jak tylko wspomnę chłopakowi o tym, że ona sie wtrąca za bardzo to on się wkurza. Dlatego nie chcę się przeprowadzić do jego miasta. I chyba niedlugo wprost mu o tym powiem. Moja rodzina nie wtrąca się w nasze problemy, nawet jak się pokłócimy. Ogólnie mu nic nie można powiedzieć, żadnej krytyki bo już się obraża ech.

Nie poznałam jego ojca. Pracuje za granicą, przyjeżdża kilka razy do roku, a z jego matką ciągle się kłócą i żrą. Nie powiesz mi, że to normalne jak sie matka go wypytuje czy byłam dziewicą jak go poznalam? No przegięcie totalne. Straciłam resztki sympatii do tej kobiety. Jak przyjeżdżam do niego, to albo wydzwania, albo się wprasza, wymyśla jakieś spacerki, chce sobie robić ze mną zdjęcia i nie rozumie jak mówię nie. Częsciej bym do niego jeździła, ale przez jego natretną matkę nie mam na to ochoty.

Potem oczywiście przeprasza, że nie chciał, że kocha. Że to wszystko dlatego, że jeszcze się do niego nie przeprowadziłam. A ja po prostu nie chcę mieszkać tak blisko jego matki, bo to obca dla mnie kobieta, a za bardzo się we wszystko wtrąca. Udaje troskliwą, babkę na luzie, ale ja już sie na niej przejechałam. Szkoda że mój chłopak tego nie widzi.

On czesto w nerwach tak gada, jak mu na coś zwrócę uwagę. Np powiem że się źle zachował, albo coś to mi rzuca takim tekstem

Jego matka to już mnie tak denerwuje, że szkoda gadać. Jak się pokłócimy to ona wydzwania do mnie i wypytuje co sie stało i nie rozumie jak jej mówie że to nasze sprawy. Jak przyjeżdżam do niego to dzwoni, zaprasza, a potem o wszystko się wypytuje. Jak kiedys chłopak mi powiedział że ona się go nawet pytała czy ja byłam dziewicą jak się poznaliśmy to dla mnie jest chore...

Mówiłam mu o tym, to mi powiedział że jak mu nie pasuję to żebym się związała z kimś innym.

Zmieniać? Czy to dziwne, że po 3 latach chcę żeby czasem zamienił słowo z moimi rodzicami? A on sie chowa po kątach jak przedszkolak. I się śmieją potem, że jest dzikusem.