Wrażliwy chłopak

Ja swoje zrobiłem, na Trumpa zagłosowane

?

z pustego nie naleje a z pełnego jest co wylać

bo miłość i bogactwo wykluczają się nawzajem

eh, macie fantazje chłopaki

materialne

wskaż jeden taki przypadek

nic takiego nie istnieje

coś co często widać

biedny może być też człowiek materialnie bogaty, choć tego zewnętrznie nie widać

sukces to nie koniecznie pokaz materialny i widowiskowy

chęć powrotu to przez wyimaginowaną iluzje i idealizowanie czegoś co mineło, ty chcesz wracać do kraju i czasów gdy miałaś te 11 lat nie do obecnej rzeczywistości... co innego jechać do PL na urlop z obcą walutą na odpoczynek czy odwiedziny a co innego pracować i żyć codziennością, nie mówie nie próbuj ale bądź świadoma rzeczywistości

Autorko, on ma po prostu wygodnie tam gdzie jest, nie chce tego obowiązku aby mieszkać na swoim. Myśle że raczej trudny temat i skoro gość ma już 40 na karku i nawet nie myśli wyfrunąć z gniazda to go nie przekonasz. Dlaczego akurat ten facet musi być? Z braku wyboru bierzesz tego czy o co chodzi? Masz 34 czyli już może dzwonek ci bije na dziecko lub przynajmniej na własny kąt, ale ten facet na to nie jest gotowy, być może już nigdy nie będzie gotowy.

Ogólnie to gdzie by nie był może być przechlapane. Najgorzej mieć zbyt wiele czasu na rozmyślanie.

w jakich porach się tu kręcisz?

Moment zapomnienia jak naprawde marny jest los każdego z nas, że głupia choroba i za tydzień może nas nie być. Czy wtedy ta gonitwa ma jakikolwiek sens?

Samotność na obczyźnie to coś do czego trzeba po prostu przywyknąć, bo to nigdy się nie zmieni, nawet po wielu latach. To pewnego rodzaju klątwa emigracyjna. Możesz to wypłakać jedynie, odczulić się, zrobić się obojętna, zatracić swoją wrażliwość i swoje uczucia. Inaczej zwariujesz. Można próbować nowe znajomości ale to nigdy nie jest jednak to, jest zawsze duży dystans, ludzie nie otwierają się, wszystko jest płytkie i puste... tak są wychowani przez system... aby konkurować, wszystko to interes, ukrywać swoje prawdziwe uczucia, nie dać się nikomu poznać, na zewnątrz grać i udawać a wewnątrz cierpieć i walczyć z demonami, często przegrywając z nimi. Co jest przykre to że w Polsce jest to samo coraz częściej, bo wzorce są brane z zachodu. Jest nacisk na sukces i zarabianie, nie ważne jak, aby dużo, ten chory pęd do nikąd. Może są kraje w których jeszcze ludzie są prawdziwi, szczerzy i życzliwi, ale nie są to kraje zachodu ani żadne gdzie panuje kapitalizm i zasada po trupach do celu. A potem depresje i prochy, samobòjstwa, gonitwa za hajsem w nadzieji że da szczęście, a daje jedynie stres i brak czasu na zdrowe relacje, upadek zdrowotny, w końcu śmierć. Wszyscy gonią, wieczny brak czasu, brak zainteresowania, brak prawdziwej przyjaźni i szczerości. Jedna wielka porażka i zguba.... a pomyśleć że o to ludzie walczyli, to jest chore, nikt tego szczęścia nie doświadcza tylko jego obietnice.

oj nie było mnie chwile, ale jestem... akurat wiem o czym mówisz na początku, nie rozumie tego nikt kto nie mieszkał za granicą

Jestem i z tobą porozmawiam, rozumiem cie kompletnie. Kiedy masz czas porozmawiać? Czy popisać przynajmniej?

Jeśli taka jest to się w ciemno oświadczam od zaraz.

Ty możesz z tym walczyć nie iść tą drogą co reszta tylko własną. Ale czy potrafisz?

jaka to jest skromna 8/10?