Lusilju

Szczerze nic wystarczy jego obecność. Tak to problem w mojej głowie. Myślę, że dużo też tu zależy od tego, że nie cierpię matki tego dziecka. Chce to zwalczyć a nie moge. Tłumaczę sobie, że nie warto się tak denerwować i nakręcac z tego powodu. Niestety bezskutecznie. Ogarnia mnie złość z agresją i dziwne scenariusze. Nic innego tak na mnie nie działa 

Mój partner bierze swoje dziecko do nas na noc. Jak nam się zachować? Ja nie mam obowiązku przebywać ani tym bardziej spędzać wolnego czasu z cudzymi bękartami. Nie chcę ale zostałam postawiona tak jakby przed faktem dokonanym. Nie będę udawać i płaszczyć się przed tym dzieciakiem  bo mi to nie wychodzi. Nie umiem nawet zaglądać do niego choćby sztucznie. Ciężko mi...doradzcie mi coś mądrego.

Ten balast to nie moja sprawa. Mam własne problemy. Pytałam tylko czy to normalne że pięcioletni dzieciak nie mówi dobrze w tym wieku. 

Co z tego dziecka wyrośnie ?

Unikam, na szczęście rzadko u nas bywa. 

Im mniej widzę tego dzieciaka tym zdrowsza jestem i nie kłócę się z partnerem. To dziecko działa na mnie jak płachta na byka. Niby nic mi nie robi zlego, ale ja czasem nawet słowa do niego nie powiedziałam, no nie umiem się przełamać . Jeszcze widzę jak nieporadny jest to włącza się we mnie nerwówka. 

No na szczęście nie moje, bo bym się chyba załamała. A tak w ogóle jego mamusia nawet go nie uczula sikać na nocnik . Moczył się w pieluchy do czasu pójścia do przedszkola czyli gdy miał 3.5-4 lata. Porażka 

Ogólnie nie trawie tego dzieciaka, ale zastanawia mnie jedno czy to normalne u takich dzieci? Ma ponad pięć lat i mówi niewyraźnie, sepleni itd. ja np. mam problem ze zrozumieniem jego slów. Ogólnie gdy miał 2-3 lata ledwo mówił, a jego matka nie chodzi z nim do specjalisty. Czy to będzie miało konsekwencje w życiu dorosłym??? 

Dodam, że jego matka praktycznie się nim nie zajmuje jeżeli chodzi o jego rozwój. Nie czyta mu, nie robi z nim zadań domowych podczas kwarantanny, po prostu siedzi 24/7 na telefonie.