Gość888

Jak to jest....bo gdyby to autorka była na miejscu dziewczyny którą opisała to by została tutaj zwyzywana od leni i nierobów...A teraz nagle jaka solidarność i wyrozumiałość dla kobiet niepracujących...aż dziwne....

Nela i Inga

Z tymi równymi szansami to nie do końca tak jest. Dziecko wychowujące się w normalnej rodzinie ma kto nakierować (rodzice), motywować i wspierać, a takie które wychowuje się w patologicznej rodzinie wręcz odwrotni, jest ciągnięte w dół.

I ty też masz rację. To zależy. Ja osobiście tego nie znam, bo moje drugie dziecko akurat było spokojne, nie płakało, nie miało kolek. Za to starsza to wulkan energii, od zawsze potrzebowała więcej uwagi. Najcięższy okres wspominam jak młodsza zaczynała chodzić, to trwało z 3 miesiące. A jak skończyła 2 latka nastąpił jakiś przełom, zaczęły razem się bawić, gonić, nie powiem, bo czasem też się pobiją, ale to sporadycznie.

Persefona dlaczego uważasz, że mając dwoje dzieci starsze cierpi? Ja uważam, że w gorszej sytuacji jest to młodsze, bo starsze miało przez jakiś czas mamę tylko dla siebie, a młodsze od samego początku musi się nią "dzielić"

Dla rodzeństwa lepiej jak jest mała różnica wieku. A czy teraz czy później mieć drugie dziecko to ty musisz wiedzieć i twój narzeczony autorko. Czy mieć teraz drugie i odchować a później pójdziesz do pracy, czy drugie później, ale wiąże się to z tym, że w sumie dłużej będziesz musiała być w domu. Szczerze mówiąc ja w wieku 20 lat nie chciałam i nawet nie myślałam o dzieciach, ale rozumiem, że każdy jest inny i jedni chcą mieć szybko dzieci, inni później a jeszcze inni wcale.

Z twojej wypowiedzi wynika, że w wieku 39 lat są dwa wyjścia. Albo rodzić dzieci (żeby cokolwiek w życiu robić) albo kłaść się do trumny.

Eeeee ty tak na poważnie??

No to jak sytuacja przejściowa z np. braku auta to nie ma tragedii by przez tydzień poodprowadzać dzieci na przystanek. Gorzej jak się nie zadbało o to by zrobić prawo jazdy. Owszem nie każdy się nadaje, tak samo jak nie każdy się nadaje na lekarza, przedszkolankę, sprzedawcę itp.

Dlatego przy małych dzieciach konieczne jest prawo jazdy i samochód. Wtedy nie trzeba iść na przystanek.

Zresztą po co tu pisać, doradzać jak i tak mi się wydaje, że autorka i tak nic z tym nie zrobi. Już zaczyna tłumaczyć, że 20 kg to nie tak dużo. Nic tylko czekać, aż w wieku 20 lat syn będzie ważył 140 kg, bo jest na bardzo dobrej drodze.

ale to nie zmienia faktu, że ma z 30 kg nadwagi autorko!

To widocznie coś źle robiłaś skoro później już dieta nie działała, może za duże porcje jadłaś. Na początki kilogramy lecą najszybciej. A skoro później waga rosła to musiałaś nie trzymać się diety. Innej opcji nie ma. Wiem co pisze, bo sama jestem na diecie od 14 lat, wystarczy, że trochę odpuszczę i zaraz waga idzie do góry. Owszem jem teraz np. ziemniaki, ale nie częściej niż 2, 3 razy w miesiącu, pieczywo tylko ciemne, 2 razy w tygodniu i to małe porcje np. 1 małą grahamkę (70g). Owszem 20 kilo u 11 latka to bardzo duża nadwaga. Chcesz czekać aż syn będzie miał 40 kilogramów nadwagi? Przecież sama napisałaś, że w zeszłym roku ważył 10 kg mniej. W takim tempie jak teraz przybiera to długo nie będzie trzeba czekać.

Wiem, że dobrze się pisze jak kogoś nie dotyczy ten problem. Z dwojga złego to już chyba lepiej jak dziecko jest niejadkiem. Pytanie do ciebie autorko. Skoro obaj macie dużą nadwagę to czy jesteś w stanie zmienić nawyki żywieniowe, dla siebie i dla syna? Musisz dać mu przykład. Np. zamiast tylu kanapek rano to owsianka, lub ciemne pieczywo, ale nie w takich ilościach! Chude mięso grillowane i gotowane, zero sosów, słodkich napoi, za to woda, dużo warzyw i owoców. Jesteś w stanie to zrobić?

Dla rodzica zawsze dzieci są najważniejsze, przynajmniej tak powinno być. Ale o co chodzi autorko z tymi dziećmi? Jesteś zazdrosna, że spędza z nimi czas, że za dużo, że wszędzie z wami zabiera dzieci? Masz dwa wyjścia, albo zaakceptować dzieci, albo znaleźć sobie bezdzietnego.

Jest dobrym człowiekiem, ale czy jest dobrym partnerem dla ciebie autorko. Z tego co piszesz to nie, bo jak można wiązać się z kimś kto ma dzieci i ich nie akceptować. Ile te dzieci mają lat?

37 tc i przytyłam 11 kg

Babcia jest inaczej nauczona gotować, zapewne bardziej tłusto i mniej zdrowo. I trudno oczekiwać od starszej osoby by zmieniła nawyki żywieniowe i zaczęła inaczej gotować. Ale ty autorko możesz. Zabranie obiadu w szkole to dobry pomysł, jakaś kanapka i owoc mu wystarczy. Potem jak musi to niech zje obiad u babci, a w domu rób dietetyczne obiady typu sałatki ze świeżych warzyw itp. Do picia tylko woda i herbata (bez cukru) bo z taką wagą to zapewne pił słodkie napije, a tu już jest mnóstwo kalorii. Zabranie babci do dietetyka to bardzo dobry pomysł.

Chcesz dać córce imię które ci się nie podoba, tylko dlatego by nie było oklepane autorko? To chyba nie jest dobry pomysł. Potem możesz żałować. Musicie dojść z mężem do kompromisu. Zresztą uważam, że to kobieta ma ostateczny głos, bo po tacie ma już nazwisko . Mi się bardzo podoba Lena i Oliwia. Gosia, Klaudia też ładnie. Z imion których nie wymieniłaś podoba mi się np. Kamila. Zresztą to forum to chyba nie jest dobre miejsce na zadawanie takich pytań, bo zaraz cię tu zjadą, że za oklepane, że za oryginalne, że znaczenie nie takie, bo każdemu podoba się coś innego.

O znów kolejna której znajomi zazdroszczą

No moim zdaniem nie najlepiej. Może schudniesz, ale czy zdrowo to raczej nie, za dużo cukrów. To co zjadłaś na obiad to powinnaś zjeść na śniadanie. Sniadanie; Omlet z 2 jaj z papryką, szczypiorkiem, pomidorem (ser zwłaszcza żółty, niekoniecznie skorą są już jajka) + 2 kromki ciemnego chleba 2 śniadanie; Np. Kawa, jogurt naturalny i brzoskwinia (lub kiwi, czereśnie) Obiad; Np. Kasza z warzywami i grillowana pierś z kurczaka Podwieczorek; Np.Serek wiejski Kolacja; Np. sałatka grecka; mix sałat (lub lodowa, taką jaką masz) ser feta, pomidory, ogórki, oliwki. Dietetykiem nie jestem, ale uważam, że w twojej diecie jest za dużo cukrów mimo, że z owoców. A batonik owsiany to też cukier. Lepiej zastąpić owsianką np. na śniadanie.

Autorko jak zacznie chodzić to znów będzie się wspinać, uciekać itp. Wielką różnicę zauważysz jak mała skończy 2 latka. Choć ja lubię takie malutkie dzieci, mimo, że masz rację, ograniczają wolność, ale mi tego jakoś szczególnie nie brakowało. Może dlatego, że pierwsze dziecko urodziłam mając 29 lat, zdążyłam pozwiedzać, pojeździć, spotykać się koleżankami. Teraz owszem od czasu do czasu spotykam się z koleżankami, ale lubię też spędzać czas razem z mężem i dziećmi. Może taki mam charakter, ale każdy jest inny. Jeden to lubi, inny nie, choć czasem wiadomo, nie jest łatwo.

Autorko jak zacznie chodzić to znów będzie się wspinać, uciekać itp. Wielką różnicę zauważysz jak mała skończy 2 latka. Choć ja lubię takie malutkie dzieci, mimo, że masz rację, ograniczają wolność, ale mi tego jakoś szczególnie nie brakowało. Może dlatego, że pierwsze dziecko urodziłam mając 29 lat, zdążyłam pozwiedzać, pojeździć, spotykać się koleżankami. Teraz owszem od czasu do czasu spotykam się z koleżankami, ale lubię też spędzać czas razem z mężem i dziećmi. Może taki mam charakter, ale każdy jest inny. Jeden to lubi, inny nie, choć czasem wiadomo, nie jest łatwo.

Zrobić małą dziurkę np. nożyczkami. To zadziałało u nas.

To zależy na co zapracować, co zrozumieć "na siebie", bo jeśli miała pracować na takie podstawowe rzeczy np. jedzenie to też uważam, że to gruba przesada, ale jeśli córka np. chciała telefon za 3 tyś. to owszem może sobie zarobić, niech się uczy i poznaje wartość pieniądza, bo to nie jest niezbędna rzecz do życia.